Gudrun Burwitz
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Rodzice |
Heinrich Himmler |
Gudrun Burwitz, z domu Himmler (ur. 8 sierpnia 1929 w Monachium, zm. 24 maja 2018 tamże[1]) – jedyna córka Heinricha Himmlera i jego żony Margarete Boden.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Dzieciństwo i młodość Gudrun Burwitz przypadły na czasy III Rzeszy i II wojny światowej. Towarzyszyła ojcu w podróżach służbowych, w tym także wizytacjach obozów koncentracyjnych. Po jednej z nich napisała w swoim dzienniku: „Dziś byliśmy w KL Dachau. Widzieliśmy zielnik, grusze i obrazy, które namalowali więźniowie. Śliczne!”[2] W chwili śmierci ojca miała niespełna 16 lat.
Po zakończeniu II wojny światowej przez 4 lata przebywała wraz z matką w areszcie pod nadzorem Brytyjczyków[3]. Mieszkała z nią także w zakładzie fundacji Bethel[4]. Wyszła za mąż za dziennikarza o neonazistowskich poglądach dr. Wulfa-Dietera Burwitza. Para doczekała się dwójki dzieci.
Gudrun Burwitz poświęciła się pielęgnowaniu pamięci o ojcu. Mieszkała w domu starców koło Monachium[5]. Była zaangażowana w pomoc i wspieranie byłych nazistowskich funkcjonariuszy III Rzeszy w ramach organizacji Cicha Pomoc (Stille Hilfe). Była aktywna od 1951 roku. Wspierała m.in. Antona Mallotha, Klausa Barbiego, Ericha Priebke, oskarżonych w procesie załogi Majdanka oraz Ernę Wallisch[6].
Przyczyniła się także do założenia w 1952 roku młodzieżowej organizacji Wiking-Jugend, zakazanej przez rząd niemiecki w 1994 roku. Przyjaźniła się z holenderską prawicową działaczką Florentine Rost van Tonningen – żoną Rosta van Tonningena. Brała udział w spotkaniach weteranów SS, organizowanych przez karyncką FPÖ. Sponsorowała również stale działalność młodych ruchów neonazistowskich.
Oliver Schröm w swojej książce opisującej działalność Cichej Pomocy nazwał Burwitz „olśniewającą nazistowską księżniczką posiadającą status bóstwa dla tych, którzy wierzą w stare, dobre czasy”[7][8]. O Gudrun Burwitz mówi się, iż „do tej pory zachowała miłość do zbrodniczego systemu i w miarę swoich możliwości stara się nadal mu służyć, choć nie na polu walki, tylko pomagając tym, którzy za brunatną przeszłość mają być dziś osądzeni”[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sven Felix Kellerhoff w: Die Welt: Himmlers Tochter tot. www.welt.de. [dostęp 2018-06-29]. (niem.).
- ↑ NS-Prozesse – Focus (2009).
- ↑ Siegfried Helm, Himmlers Tochter hilft den alten Gefährten w „Berliner Morgenpost” 1998.
- ↑ Fundacja Bethel.
- ↑ Leben in Jerusalem: Die Naziprinzessin Gudrun Burwitz.
- ↑ Cicha Pomoc dla nazistów, „Gazeta Wyborcza” 2007.
- ↑ Gudrun Burwitz und die „Stille Hilfe”: Die schillernde Nazi-Prinzessin Artykuł w Tagespiegel (2001).
- ↑ Córka Himmlera wspiera hitlerowskich zbrodniarzy, „Polska. The Times” 2010.
- ↑ Kazimierz Sikorski: „Polska. The Times”: Córka Himmlera była w organizacji, która pomagała nazistom po wojnie. wiadomosci.gazeta.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-03-10)]. [dostęp 2023-08-01]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- „Cicha Pomoc i brunatni towarzysze”, oprac. Oliver Schröm i Andrea Röpke, wyd. 2002.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Córka Himmlera pomaga dawnym nazistom, „Newsweek Polska” 2010. [dostęp 2010-12-07]
- Córka Himmlera wspiera byłych hitlerowców [dostęp 2010-12-01]
- „Times”: Córka Himmlera wspiera hitlerowskich zbrodniarzy. wiadomosci.gazeta.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-12-04)]. [dostęp 2010-12-01]
- deuxiemeguerremondia.forumactif.com (fr.) [dostęp 2010-12-07]
- Part V of the SWC Operation Report. shamash.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-31)]. (ang.) [dostęp 2010-12-07]
- Die Naziprinzessin Gudrun Burwitz (Aktualna fotografia Gudrun Burwitz) (niem.) [dostęp 2010-12-16]