Hachiman

Hachiman (jap. 八幡神 Hachiman-shin, Yawata no kami; bóg ośmiu chorągwi) – w mitologii japońskiej bóg wojny (opiekuńczy bóg wojowników) i łucznictwa^[1] i boski opiekun Japonii oraz narodu japońskiego. Łączony jest również z rolnictwem, płodnością oraz rybołówstwem^[2]. Uważany za patrona rodu Minamoto.

Korzenie kultu Hachimana nie są znane. Pojawił się on w I połowie VIII wieku, w okresie Nara i szybko zdobył sobie wielką popularność^[3]. Uznawany jest za boską inkarnację cesarza Ōjina (ok. 270–310) i często czczony jest wraz z matką, cesarzową Jingū. Niejasne jest w jaki sposób uczyniono z Ōjina, władcy nie prowadzącego wielkich kampanii militarnych, bóstwo związane z wojną. Według popularnej opowieści miał się on znajdować w łonie matki, gdy ta prowadziła zwycięską wyprawę na Koreę^[4]. Zgodnie z legendą miał się objawić jako bóstwo w 571 roku, nie ma jednak żadnych wzmianek o jego kulcie wcześniejszym niż początek VIII wieku.

Postać Hachimana przeniknęła także do japońskiego panteonu buddyjskiego, gdzie uważany jest za bodhisattwę (jap. bosatsu)^[5] i utożsamiany zazwyczaj z buddą Amidą^[6]^[7]. Jego wojenny charakter powiązano z funkcją strażnika buddyzmu^[8].

Główny chram poświęcony Hachimanowi, Usa-Hachiman-jingū, znajduje się w miejscowości Usa w prefekturze Ōita na Kiusiu. Inne ważne ośrodki kultu to: Tomioka Hachiman-gū w Tokio, Tsurugaoka Hachiman-gū w Kamakurze i Iwashimizu Hachiman-gū w miejscowości Yawata w prefekturze Kioto. Obecnie w Japonii znajduje się ponad 30 tys. chramów tego bóstwa. Liczba ta ustępuje jedynie liczbie chramów poświęconych Inari.

Przypisy

↑ Hachiman, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2010-12-14] (ang.).
↑ Sarah Bartlett: The Mythology Bible: The Definitive Guide to Legendary Tales. New York: Godsfield Press, 2009, s. 67. ISBN 978-1-4027-7002-9.
↑ Michael Como: Weaving and binding: immigrant gods and female immortals in ancient Japan. University of Hawai'i Press, 2009, s. 203. ISBN 978-0-8248-2957-5.
↑ Michael Ashkenazi: Handbook of Japanese mythology. Santa Barbara, California: ABC-CLIO, Inc., 2002, s. 160. ISBN 1-57607-467-6.
↑ W.G. Atson: Shinto: The Way of the Gods. Kessinger Publishing, 2004, s. 178. ISBN 978-1417948727.
↑ Dolores P. Martinez: Identity and ritual in a Japanese diving village: the making and becoming of person and place. University of Hawai'i Press, 2004, s. 157. ISBN 978-0-8248-2670-1.
↑ Jeremy Roberts: Japanese Mythology A to Z. New York: Chelsea House, 2010, s. 47. ISBN 978-1-60413-435-3.
↑ Helen Josephine Baroni: The illustrated encyclopedia of Zen Buddhism. New York: The Rosen Publishing Group Inc., 2004, s. 120. ISBN 0-8239-2240-5.

Bibliografia

Jolanta Tubielewicz: Mitologia Japonii. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1980. ISBN 83-221-0109-0.

[1] Hachiman, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2010-12-14] (ang.).

[2] Sarah Bartlett: The Mythology Bible: The Definitive Guide to Legendary Tales. New York: Godsfield Press, 2009, s. 67. ISBN 978-1-4027-7002-9.

[3] Michael Como: Weaving and binding: immigrant gods and female immortals in ancient Japan. University of Hawai'i Press, 2009, s. 203. ISBN 978-0-8248-2957-5.

[4] Michael Ashkenazi: Handbook of Japanese mythology. Santa Barbara, California: ABC-CLIO, Inc., 2002, s. 160. ISBN 1-57607-467-6.

[5] W.G. Atson: Shinto: The Way of the Gods. Kessinger Publishing, 2004, s. 178. ISBN 978-1417948727.

[6] Dolores P. Martinez: Identity and ritual in a Japanese diving village: the making and becoming of person and place. University of Hawai'i Press, 2004, s. 157. ISBN 978-0-8248-2670-1.

[7] Jeremy Roberts: Japanese Mythology A to Z. New York: Chelsea House, 2010, s. 47. ISBN 978-1-60413-435-3.

[8] Helen Josephine Baroni: The illustrated encyclopedia of Zen Buddhism. New York: The Rosen Publishing Group Inc., 2004, s. 120. ISBN 0-8239-2240-5.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]