Przejdź do zawartości

Hełmówka jadowita

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hełmówka jadowita
Ilustracja
Widoczny wyraźny pierścień
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

podziemniczkowate

Rodzaj

hełmówka

Gatunek

hełmówka jadowita

Nazwa systematyczna
Galerina marginata (Batsch) Kühner
Encyclop. Mycol. 7: 225 (1935)
Blaszki i trzon hełmówki jadowitej
Podczas wilgotnej pogody

Hełmówka jadowita (Galerina marginata (Batsch) Kühner) – gatunek grzybów należący do rodziny Hymenogastraceae[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Galerina, Hymenogastraceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1789 August Johann Batsch nadając mu nazwę Agaricus marginatus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1935 Robert Kühner, przenosząc go do rodzaju Galerina[1]. Ma 24 synonimy łacińskie. Niektóre z nich[2]:

  • Agaricus autumnalis Peck 1872
  • Agaricus marginatus Batsch1789
  • Agaricus unicolor Vahl 1792
  • Galera marginata (Batsch) P. Kumm. 1871
  • Galerina autumnalis (Peck) A.H. Sm. & Singer 1964
  • Galerina unicolor (Vahl) Singer 1936
  • Galerula marginata (Batsch) Kühner 1934
  • Galerula unicolor (Vahl) Kühner 1934
  • Gymnopilus autumnalis (Peck) Murrill 1917
  • Naucoria autumnalis (Peck) Sacc. 1887
  • Pholiota marginata (Batsch) Quél. 1872
  • Pholiota unicolor (Vahl) Gillet 1876

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako łuskwiak obrzeżony lub hełmówka obrzeżona[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

Średnica 1,5–5 cm, początkowo półkulisty, później wypukły, na koniec płaski. Zazwyczaj posiada tępy, szeroki garb. Jest silnie higrofaniczny; w stanie suchym ma kolor od bladobeżowego do żółtoochrowego, podczas wilgotnej pogody staje się ochrowobrązowy lub czerwonobrązowy. Wysychając jaśnieje od wierzchołka. Podczas wilgotnej pogody widoczne jest promieniste prążkowanie, podczas suchej prążkowanie jest niewidoczne[4].

Blaszki

Nieco wybrzuszone, szeroko przyrośnięte i przy trzonie wykrawane ząbkiem. Mają kolor początkowo ochrowobrązowy, później rdzawobrązowy, ostrza blaszek są jaśniejsze[4].

Trzon

Wysokość 2–8 cm, grubość 0,1–0,6 cm. Walcowaty, w środku pusty. Posiada nietrwałą strefę pierścieniowa, powyżej której ma ochrowy kolor i jest mączyście oprószony, poniżej ma brązowawy kolor i pokryty jest podłużnymi, srebrzystobiałymi włókienkami, u podstawy jest ciemniejszy (w kolorze od oliwkowobrązowego do czarnego)[4].

Miąższ

W kapeluszu jasnoochrowy, w trzonie umbrobrązowy. Smak i zapach mączny z domieszką rzodkiewkowego[5].

Wysyp zarodników

Rdzawobrązowy. Zarodniki eliptyczne, o powierzchni chropowatej lub pomarszczonej i rozmiarach 11–08 × 5–6.5 μm[6].

Występowanie i siedlisko

[edytuj | edytuj kod]

Hełmówka jadowita jest szeroko rozpowszechniona na całej półkuli północnej[7]. W Europie Środkowej jest pospolita[4], w Polsce również[8].

Rośnie na drewnie obumarłych drzew oraz na ściółce leśnej. W starszych atlasach grzybów podawano, że wyrasta tylko na drewnie drzew iglastych, jest to jednak nieprawda. W górach istotnie najczęściej spotyka się ją pod świerkami, jednak na niżu rośnie głównie na drewnie buka. Zazwyczaj występuje gromadnie, w mniejszych lub większych grupach. Owocniki pojawiają się od sierpnia do pierwszych przymrozków[4].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Saprotrof[3]. Grzyb trujący – zatrucia cyklopeptydowe, cytotoksyczne. Dla człowieka potencjalnie jest śmiertelnie trujący, ze względu na obecność amanityny, tej samej trucizny, która występuje w niektórych muchomorach. Jak dotąd jednak nie zanotowano żadnego przypadku śmiertelnego zatrucia hełmówką jadowitą[4].

Gatunki podobne

[edytuj | edytuj kod]

Może być łatwo pomylona z łuskwiakiem zmiennym (Kuehneromyces mutabilis), który jest grzybem jadalnym. Różni się cynamonowego koloru blaszkami i występowaniem na trzonie pod pierścieniem czarnobrązowych łusek. Podobna jest również płomiennica zimowa (Flammulina velutipes). Ta ma jednak ciemny trzon bez pierścienia[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum. [dostęp 2016-11-08]. (ang.).
  2. Species Fungorum. [dostęp 2013-09-20]. (ang.).
  3. a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e f Andreas Gminder: Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej. 2008. ISBN 978-83-258-0588-3.
  5. a b Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
  6. MushroomEXpert. [dostęp 2013-02-25].
  7. Volk T. (2003). „Galerina autumnalis, the deadly Galerina”. Tom Volk’s Fungus of the Month. Department of Biology, University of Wisconsin-La Crosse. Retrieved 2010-03-01.
  8. Marek Snowarski: Grzyby. Warszawa: Multico Oficyna Wydawnicza, 2010. ISBN 978-83-7073-776-4.