Heksafluororutenian pentafluoroksenonu

Heksafluororutenian pentafluoroksenonu
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
addyt.	dla [XeF; 5]+; [RuF; 6]−; : heksafluorydorutenian(1−) pentafluorydoksenonu(1+)
	Inne nazwy i oznaczenia
	daw. sześciofluororutenian pięciofluoroksenonu, sześciofluororutenian(V) pięciofluoroksenonu(VI)
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	XeRuF; 11
Inne wzory	[XeF; 5]+; [RuF; 6]−;
Masa molowa	441,35 g/mol
Wygląd	zielone kryształy
	Identyfikacja
Numer CAS	39796-98-0
Właściwości
	Gęstość
	3,79 g/cm³; ciało stałe
Temperatura topnienia	152 °C
Niebezpieczeństwa
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Wiarygodne źródła oznakowania tej substancji; według kryteriów GHS są niedostępne.
	Podobne związki
Podobne związki	XePtF; 6, XeRhF; 6, [XeF]+; [RuF; 6]−; , [XeF; 5]+; [AsF; 6]−;
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Heksafluororutenian pentafluoroksenonu, [XeF
5]+
[RuF
6]−
– nieorganiczny związek chemiczny ksenonu i rutenu z fluorem otrzymany przez zespół Neila Bartletta w 1969 roku^[2].

Otrzymywanie[edytuj | edytuj kod]

Po przeprowadzeniu kilku udanych syntez odpowiednich heksafluorków z ksenonem i otrzymaniu XePtF
6^[3], XeRhF
6^[4] i XeRuF
6^[5] zastanawiano się nad metodami syntezy dalszych pochodnych tego typu. W podobnej reakcji udało się dokonać syntezy XeRhF
6^[5] oraz [XeF]+
[RuF
6]−
^[6]. Okazało się jednak, że tą metodą można otrzymać pochodne tylko z nielicznymi metalami – pozostałe albo nie tworzą heksafluorków, albo ich potencjał utleniający jest zbyt niski^[7]. W wyniku bezpośredniej reakcji MeF
6 (Me – metal) udaje się otrzymać jedynie związki o budowie MeXeF
6 lub [XeF]+
[MeF
6]−
. Dlatego, korzystając z postępów w zakresie metod otrzymywania związków gazów szalachetnych, [XeF
5]+
[RuF
6]−
otrzymano w wyniku reakcji heksafluorku ksenonu z fluorkiem rutenu(V) w roztworze pentafluorku bromu^[2]^[8]:

ZeF
6 + RuF
5 → [XeF
5]+
[RuF
6]−

Właściwości[edytuj | edytuj kod]

Temperatura topnienia heksafluororutenianu pentafluoroksenonu wynosi 152 °C i ma on postać ortogonalnych zielonych kryształów o gęstości 3,79 g/cm³^[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-99, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).
↑ ^a ^b F.O. Sladky, P.A. Bulliner, Neil Bartlett. Xenon difluoride as a fluoride ion donor. Evidence for the salts [Xe
2F
3]+
[MF
6]−
, [XeF]+
[MF
6]−
and [XeF]+
[M
2F
11]−
. „Journal of the Chemical Society A: Inorganic, Physical, Theoretical”, s. 2179–2188, 1969. DOI: 10.1039/J19690002179.
↑ N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. Chemical Society, Londyn. DOI: 10.1039/PS9620000197.
↑ C.L.C.L. Chernick C.L.C.L. i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136 .
↑ ^a ^b H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.
↑ Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 79–81. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2. LCCN Agr 25-1383.
↑ Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207. OCLC 52113051.
↑ Neil Bartlett: The Oxidation of Oxygen and Related Chemistry: Selected Papers of Neil Bartlett. Singapur: World Scientific Publishing, 2001, s. 238. ISBN 981-02-2775-2.

[CRC-1] CRC Handbook of Chemistry and Physics, David R.D.R. Lide (red.), wyd. 88, Boca Raton: CRC Press, 2007, s. 4-99, ISBN 978-0-8493-0488-0 (ang.).

[Bartlett_1969-2] F.O. Sladky, P.A. Bulliner, Neil Bartlett. Xenon difluoride as a fluoride ion donor. Evidence for the salts [Xe
2F
3]+
[MF
6]−
, [XeF]+
[MF
6]−
and [XeF]+
[M
2F
11]−
. „Journal of the Chemical Society A: Inorganic, Physical, Theoretical”, s. 2179–2188, 1969. DOI: 10.1039/J19690002179.

[Bartlett_1962-3] N. Bartlett. Xenon hexafluoroplatinate(V) Xe+
[PtF
6]−
. „Proceedings of the Chemical Society”. 6, s. 218, 1962. Chemical Society, Londyn. DOI: 10.1039/PS9620000197.

[Chernick_1962-4] C.L.C.L. Chernick C.L.C.L. i inni, Fluorine Compounds of Xenon and Radon, „Science”, 3537, 138, 1962, s. 136–138, DOI: 10.1126/science.138.3537.136 .

[Bartlett_1963-5] H.H. Hyman: Noble Gas Compounds. Chicago: Chicago University Press, 1963, s. 23–30.

[Gmelins-6] Hans-Georg Horn, Hiltrud Hein, Karl-Christian Buschbeck, Walter Lippert, Adolf Slawisch: Gmelins Handbuch der anorganischen Chemie. T. 1: Edelgasverbindungen. Berlin, Heidelberg: Springer-Verlag, 1970, s. 79–81. DOI: 10.1007/978-3-662-11600-5. ISBN 978-3-662-11601-2. LCCN Agr 25-1383.

[Tamadon-7] Farhad Tamadon, Stefan Seidel, Konrad Seppelt. Reactions of Xenon with Iridiumand Osmiumhexafluoride. „Acta Chimica Slovenica”. 60, s. 491–494, 2013. ISSN 1318-0207. OCLC 52113051.

[Bartlett_2001-8] Neil Bartlett: The Oxidation of Oxygen and Related Chemistry: Selected Papers of Neil Bartlett. Singapur: World Scientific Publishing, 2001, s. 238. ISBN 981-02-2775-2.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]