Białogrzybówka mlecznobiała
.jpg)
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
białogrzybówka mlecznobiała |
| Nazwa systematyczna | |
| Hemimycena lactea (Pers.) Singer Revue Mycol., Paris 3: 195 (1938) | |
_Singer_714366.jpg)
.jpg)
Białogrzybówka mlecznobiała (Hemimycena lactea (Pers.) Singer) – gatunek grzybów z rodziny grzybówkowatych (Mycenaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Hemimycena, Mycenaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował Christiaan Hendrik Persoon w 1801 r. jako Agaricus lacteus. Do rodzaju Hemimycena przeniósł go Rolf Singer w 1938 r.[1]
Synonimów ma około 30. Niektóre z nich[2]:
- Collybia delicatella (Peck) Sacc. 1887
- Gymnopus delicatellus (Peck) Murrill 1916
- Helotium delicatellum (Peck) Redhead 1982
- Hemimycena delicatella (Peck) Singer 1962
- Hemimycena lactella (P.D. Orton) Watling 1998
- Marasmiellus delicatellus (Peck) Singer 1951
- Marasmiellus lacteus (Pers.) S. Ito 1959
- Mycena delicatella (Peck) A.H. Sm. 1947
- Mycena lactea (Pers.) P. Kumm. 1871
- Trogia lactea (Pers.) Corner 1966
Polską nazwę zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r.[3]
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica od kilku mm do 2 cm, kształt początkowo dzwonkowaty, później wypukły, na koniec rozpłaszczony, czasami z niewielkim i tępym garbem. Powierzchnia gładka, naga, u młodych okazów mlecznobiała, u starszych białokremowa, w środku żółknąca. W stanie wilgotnym prześwitują blaszki[4].
Średnio gęste, przyrośnięte do trzonu, wąskie, białe[4].
Cylindryczny, długi, zwykle pogięty, elastyczny, wodnisty, niemal przeźroczysty. Powierzchnia gładka lub drobno oprószona, w dolnej części z ryzomorfami i białą grzybnią[4].
Cienki, biały. Zapach i smak bardzo słaby, ale raczej nieprzyjemny[4].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
W Europie jest szeroko rozprzestrzeniony. Występuje od Hiszpanii po Półwysep Skandynawski, gdzie na północy sięga po 64 stopień szerokości geograficznej. Zanotowano występowanie tego gatunku także w Korei[5]. Na terenie Polski w piśmiennictwie naukowym podano liczne stanowiska[3].
Saprotrof. Występuje w lasach iglastych i mieszanych, w zaroślach, na łąkach i torfowiskach. Rośnie na ziemi, wśród igliwia, gałązek i resztek drewna drzew iglastych. Owocniki tworzy od sierpnia do listopada[3].
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
Jest wiele gatunków białych białogrzybówek, ale niemal wszystkie są mniejsze, o średnicy kapelusza poniżej 1,5 cm. Podobna wielkością i morfologicznie jest białogrzybówka gipsowa (Hemimycena cucullata), ale rośnie na liściach i drewnie drzew liściastych, odróżnia się też kapeluszem. Od grzybówek (Mycena) odróżnia się elastycznym trzonem (grzybówki mają trzon kruchy)[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2016-10-30] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2015-12-10] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e Fungipedia. Características macroscópicas. [dostęp 2016-10-30].
- ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2016-10-30].