Henryk Wiciński
Henryk Wiciński (ur. 1908 w Łodzi, zm. 1943 w Krakowie) – polski rzeźbiarz, rysownik, scenograf i poeta, członek KPP.
Studiował rzeźbę w pracowni Xawerego Dunikowskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1932 był współzałożycielem Grupy Krakowskiej. Od 1933 projektował scenografię i kostiumy dla teatru plastyków Cricot. Od 1935 chorował na gruźlicę, leczył się m.in. w Zakopanem. W 1938 zamieszkał w Łodzi, a w 1939 w Warszawie. W 1940 był we Lwowie asystentem na wydziale rzeźby Szkoły Sztuk Pięknych. Od listopada 1942 leczył się w szpitalach krakowskich.
Wiciński należał do awangardowych rzeźbiarzy polskich. Tworzył rzeźby abstrakcyjne w gipsie, wosku, czasami w drewnie. Zachowało się niewiele rzeźb, natomiast ocalało wiele rysunków tuszem i ołówkiem, scenografii, akwareli oraz listy i poezje.
Wiciński zajmował się teorią sztuki, stworzył w 1936 koncepcję form przestrzennych, które nazwał „rzeźbą wzroku”.
Uczestniczył w wystawach Grupy Krakowskiej we Lwowie i w Krakowie oraz Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie.
Po II wojnie światowej prace Wicińskiego pokazano na kilku wystawach, m.in.:
- 1958 – Galeria Krzywe Koło w Warszawie
- 1962 – CBWA Zachęta w Warszawie
- 1963 – Galeria Krzysztofory w Krakowie.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zofia Baranowicz, Polska awangarda artystyczna 1918–1939, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1979, ISBN 83-221-0074-4, OCLC 749529098.