Hermiasz z Aleksandrii
| Data i miejsce urodzenia |
ok. 410 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
po 450 |
| Język | |
| Dziedzina sztuki |
filozof |
| Ważne dzieła | |
|
Komentarze do Fajdrosa Platona | |
Hermiasz z Aleksandrii (gr. Ἑρμείας, Hermeias, ur. ok. 410 w Aleksandrii, zm. ok. 450) – grecki filozof neoplatoński ze szkoły aleksandryjskiej, uczeń Syriana, autor komentarza do Fajdrosa.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Hermiasz urodził się w Aleksandrii na początku V wieku. Studiował filozofię w Atenach u Syriana, kierownika szkoły ateńskiej od 431/432, z czego wynika, że musiał się urodzić około 410. W Atenach poślubił Aidesię, krewną Syriana. Aidesia miała być początkowo wydana za Proklosa, ucznia Syriana (a po śmierci Syriana, w 437, za jego następcę na stanowisku kierownika szkoły). Proklos odmówił jednak jej poślubienia. Otrzymał bowiem ostrzeżenie od bogów, aby unikał ślubu. Po śmierci Syriana Hermiasz powrócił do Aleksandrii i zaczął wykładać filozofię, jako dodatkowy przedmiot, w szkole retorycznej Horapollona[1].
Hermiasz miał trzech synów. Najstarszy zmarł w wieku siedmiu lat. Drugi jego syn, Amoniusz, musiał przyjść na świat nie wcześniej niż około 435 i nie później niż w 445. Hermiasz zmarł, gdy Amoniusz i jego młodszy brat Heliodor byli jeszcze mali, około 450. Aidesia aż do pełnoletniości synów otrzymywała publiczne stypendium. W celu ich wykształcenia udała się do Aten, gdzie powierzyła ich opiece Proklosa. Amoniusz podjął potem wykłady z filozofii w szkole Horapollona[1], a jego młodszy brat, Heliodor, zajął się astronomią[2]. Damascjusz, który podczas swego pobytu w Aleksandrii był blisko związany ze środowiskiem Aidesii, a po jej śmierci (w 475) wygłosił pochwałę na jej cześć, przekazuje ponadto informację o hojności małżonków. Mówi, że Hermiasz kazał płacić kupcom wyższą cenę, gdy uznał podaną przez nich za zaniżoną, oraz że Aidesia popadła w długi z powodu swej dobroczynności[1].
Hermiasz pozostawił po sobie transkrypcje lekcji (scholiów) do Platońskiego Fajdrosa. Generalnie przyjmuje się, że praca ta powstała na podstawie lekcji Syriana, choć Hermiasz w żadnym miejscu go nie wymienia[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Blank 2017 ↓, 1.1.
- ↑ Sinko 1959 ↓, s. 825 i 826.
- ↑ Wildberg 2009 ↓, 4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Blank, Ammonius, Edward N. Zalta (red.), [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy, Winter 2017 Edition, Metaphysics Research Lab, Stanford University, 10 listopada 2017, ISSN 1095-5054 [dostęp 2018-01-30] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-21] (ang.).
- Giovanni Reale: Historia filozofii starożytnej. Szkoły epoki cesarstwa. T. 4. Lublin: Katolicki Uniwersytet Lubelski, 1999. ISBN 83-228-0789-9.
- Tadeusz Sinko: Zarys historii literatury greckiej. T. 2. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1959.
- Christian Wildberg, Syrianus, Edward N. Zalta (red.), [w:] Stanford Encyclopedia of Philosophy, Winter 2017 Edition, Metaphysics Research Lab, Stanford University, 2009, ISSN 1095-5054 [dostęp 2018-01-30] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-21] (ang.).