Hieronim Adam Lubomirski
 Herb Lubomirskich używany też przez przedstawicieli rodziny. Alternatywne nazwy Druszyna, Szreniawa bez Krzyża, Corrulus, Curvatura, Krzywaśnic, Krzywaśny | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci |
Karolina Emilia Lubomirska (1878 –1940) |
Hieronim Adam Lubomirski (1844 – 1905). Polski książę, z rodu Lubomirskich, linii rzeszowsko - rozwadowskiej. Syn Adama (Hieronima Karola) Lubomirskiego (1812 – 1873) i matki Karoliny Eweliny Ponińskiej (1822 -1890[1]. Ożenił się w 1875 z niemajętną panną, Felicją Zofią Markiewicz h. Łabędź (1848 - 1930) pracującą w charzewickim dworze[2].
Zmarł w Wiedniu, pochowany w krypcie klasztoru franciszkanów w Rozwadowie[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Po śmierci ojca, odziedziczył dobra rozwadowskie w Charzewicach, stając się ich pierwszym oficjalnym ordynatem. Powiększał i rozwijał posiadany majątek. Wybudował w Rzeczycy Długiej m.in nowoczesny tartak parowy celem bardziej ekonomicznego wykorzystania ogromnych zasobów leśnych, młyn, cegielnię mieszczącą się na terenie Musikowa, dworską kuźnię oraz okazałą karczmę „wjezdną"[4]. Przebudował i odnowił pałac w Charzewicach. W 1868 kupił majątek w Bakończycach, i z żoną już częściej zamieszkiwali w bakończyckim dworze, niż w Charzewicach, wybrawszy Bakończyce na swoją letnią rezydencję. Tu też urodził się w 1882 ich syn Jerzy. W folwarku, nie było jednak odpowiednich warunków mieszkalnych, podjął więc decyzję o wybudowaniu pałacu. Pałac został wybudowany w latach 1885 - 1887, wg. projektu architekta krakowskiego Maksymiliana Nitscha. W czasie budowy pałacu, Lubomirscy zamieszkiwali w Rożubowicach, należących wówczas do jego matki. Rezydencję otaczał, założony, siedmiohektarowy park ze stawem, nieopodal zamku funkcjonował folwark znany w Polsce z hodowli koni, oraz browar. Z powodu braku środków finansowych, pałac nigdy nie został doprowadzony do stanu zgodnego z zamierzeniami właściciela[5].
Mimo wysokiej pozycji społecznej, z racji pochodzenia, nie nawiązywał znaczących kontaktów towarzyskich ze swoją klasą społeczną, starając się raczej znaleźć aprobatę wśród chłopstwa. Na jego zachowanie, wpływ miało zapewne wrodzone kalectwo[6]. Nazywany był ''kulawym księciem''[3].
Po swojej śmierci, w 1905, właścicielką Bakończyc i majątku w Miżyńcu, wraz z gruntami o powierzchni ok. 4370 ha, ustanowił córkę Karolinę[5]. Majątek w Charzewicach otrzymał syn Jerzy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wilhelm Gaj-Piotrowski. s.32
- ↑ Hieronim Adam ks. Lubomirski z Lubomierza h. Drużyna [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-05-06].
- ↑ a b Zaduszki w podziemiach klasztoru [online], stalowemiasto.pl [dostęp 2023-05-06] (pol.).
- ↑ Sołectwa - Gmina - Gmina Radomyśl nad Sanem [online], www.radomysl.pl [dostęp 2023-05-06].
- ↑ a b Historia PWSW - PWSW [online], Państwowa Wyższa Szkoła Wschodnioeuropejska w Przemyślu [dostęp 2023-05-06] (pol.).
- ↑ Turystyczny szlak gniazd rodowych Lubomirskich - Stalowa Wola - Kompas Turystyczny [online], web.archive.org, 26 kwietnia 2012 [dostęp 2023-05-06] [zarchiwizowane z adresu 2012-04-26].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- ks. Wilhelm Gaj-Piotrowski. Lubomirscy rodowej linii rzeszowsko- rozwadowskiej. Wyd. Muzeum Regionalne w Stalowej Woli ,2002. ISBN 83-911733-2-1, 83-911733-8-0