Hieronim Urban

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hieronim Kazimierz Urban
Data i miejsce urodzenia

20 października 1897
Wilno

Data i miejsce śmierci

12 lutego 1965
Łódź

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Hieronim Kazimierz Urban[1] (ur. 20 października 1897[2] w Wilnie[1], zm. 12 lutego 1965[2][3] w Łodzi[3][1]) – nauczyciel fizyki i wykładowca akademicki, prorektor Uniwersytetu Łódzkiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny inteligenckiej. W 1915 ukończył naukę w gimnazjum ogólnokształcącym w Wilnie. W 1916 podjął pracę nauczyciela w Łudze. W latach 1918–1920 pracował jako nauczyciel fizyki w Seminarium Nauczycielskim w Wilnie, a następnie w latach 1920–1934 jako nauczyciel fizyki oraz zastępca dyrektora w gimnazjum Kutnie. W międzyczasie w 1926 ukończył fizykę na wydziale matematyczno-przyrodniczym Uniwersytetu Wileńskiego[1], prawdopodobnie odbył również studia z zakresu fizyki w Petersburgu i Moskwie[4]. W Kutnie Urban był działaczem Chrześcijańskiej Demokracji i Związku Nauczycielstwa Polskiego oraz działaczem związków zawodowych. W latach 1935–1939 pełnił funkcję dyrektora I Gimnazjum i Liceum im. Pierwszego Prezydenta Rzeczypospolitej Gabriela Narutowicza w Łodzi. W 1936 był organizatorem szkolnego ośrodka kolonijnego w Sokolnikach koło Łodzi, przeznaczonego dla uczniów II Liceum[1].

Podczas II wojny światowej przebywał na Węgrzech, gdzie był działaczem Komitetu Pomocy Repatriantom Polskim oraz w latach 1939–1941[1] lub 1939–1944[5] dyrektorem Polskiego Gimnazjum i Liceum dla internowanej młodzieży polskiej[1] w Balatonboglár (początkowo w Balatonzamárdi)[5]. W latach 1939–1945 był kierownikiem Wydziału Szkolnego Komitetu Obywatelskiego dla Spraw Opieki nad Polskimi Uchodźcami na Węgrzech[1].

Po II wojnie światowej był członkiem Komisji Likwidacyjnej Komitetu Pomocy Repatriantom Polskim – w ramach tej działalności przewiózł do polski dwa wagony materiałów naukowych, które przekazał władzom w Warszawie. W 1945 powrócił do Łodzi, gdzie został dyrektorem Studium Wstępnego w Wyższej Szkole Gospodarstwa Wiejskiego w Łodzi, a następnie także prorektorem. Później do 1956 był rektorem Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Łodzi, a po jej włączeniu w struktury Uniwersytetu Łódzkiego[1] był zastępcą profesora i prorektorem Uniwersytetu Łódzkiego (1956–1959)[6]. W późniejszym okresie był starszym wykładowcą fizyki i kierownikiem Zakładu Metodyki Fizyki Uniwersytetu Łódzkiego[1][3]. Po II wojnie światowej był także działaczem Stronnictwa Ludowego[3].

Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j Aleksander Łynka, Zarys dziejów II Liceum Ogólnokształcącego im. Gabriela Narutowicza w Łodzi w latach 1904–2014 [online], 2014.
  2. ↑ a b c nekrolog, „Dziennik Łódzki” (40), bc.wbp.lodz.pl, 16 lutego 1965, s. 5 [dostęp 2023-12-13].
  3. ↑ a b c d e nekrologi, „Panorama Dziennika Łódzkiego” (39), bc.wbp.lodz.pl, 14 lutego 1965, s. 5 [dostęp 2023-12-13].
  4. ↑ Krzysztof Baranowski, Początki Łodzi akademickiej, Łódzkie Tow. Nauk., 1993, ISBN 978-83-85879-05-3 [dostęp 2023-12-13] (pol.).
  5. ↑ a b Tadeusz Kopyś, Uchodźcy polscy na Węgrzech w latach 1939–1945, „Biuletyn Instytutu Pamięci Narodowej”, 3 (14), Instytut Pamięci Narodowej, marzec 2002, s. 44, ISSN 1641-9561.
  6. ↑ Jarosław Kita, Stefan Pytlas, Uniwersytet Łódzki w latach 1945–1995, Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, 1996, s. 29–30, ISBN 83-7016-970-8.
  7. ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 30 czerwca 1955 r. nr 0/955., prawo.pl, 30 czerwca 1955 [dostęp 2023-12-14].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hieronim_Urban&oldid=72258564”