Honowanie
Honowanie (obciąganie[1], gładzenie[1], dogładzanie długoskokowe[1]) – metoda obróbki wygładzającej, stosowana do wykańczania bardzo dokładnych otworów (np. cylindrów tłokowych) oraz zewnętrznych powierzchni obrotowych walcowych lub stożkowych, niektórych powierzchni kształtowych (np. uzębień) oraz płaszczyzn[2].
Gładzenie umożliwia uzyskanie dużej dokładności wymiarowej i 10–13 klasy chropowatości (Rz 0,8–0,05)[2]. Honowanie może być stosowane dla średnic od kilku mm do około 1 m oraz długości od 1 cm do około 20 m[2].
Wynik gładzenia zależy od:
- materiału pilników ściernych
- kąta przecięcia śladów
- rodzaju cieczy chłodząco-smarującej
- nacisku powierzchniowego.
Kąt skrzyżowania śladów obróbki zależy od prędkości posuwisto-zwrotnej głowicy i przyjmuje się dla żeliwa α=45°, a dla stali α=40°.
Kinematyka obróbki[edytuj | edytuj kod]
Narzędzie wykonuje jednocześnie ruch obrotowy i posuwisto-zwrotny. W przypadku bardzo długich skoków głowicy, honownice buduje się w układzie poziomym. Podczas gładzenia głowica połączona z wrzecionem obrabiarki wykonuje ruch obrotowy oraz posuwisto-zwrotny. Skojarzenie tych ruchów powoduje, że każde ziarno pilnika zakreśla linię śrubową. Prędkość obrotowa głowicy nie powinna być wielokrotnością podwójnych suwów głowicy – mamy wtedy pewność, że żadne ziarno pilnika nie trafi na te same tory obróbki[2].
Narzędzia[edytuj | edytuj kod]
Narzędziem stosowanym do gładzenia otworów jest gładzik, czyli głowica wyposażona na obwodzie w trzy do dwunastu pilników ściernych. Składa się ono z korpusu będącego zarówno częścią chwytową do połączenia z wrzecionem obrabiarki, jak i oprawą dla osełek, zestawu osełek stanowiących część roboczą oraz urządzeń do regulacji narzędzia. Gładziki centruje się na dwa sposoby:
- za pomocą samonastawnej głowicy przy nieruchomym przedmiocie (najczęściej stosowana),
- za pomocą sztywno zamocowanej głowicy przy samoustawnym przedmiocie (małe i lekkie przedmioty, duża dokładność, wymaga specjalnych urządzeń mocujących przedmiot)[2].
Osełki[edytuj | edytuj kod]
Osełki, będące częścią roboczą narzędzi do gładzenia, wykonuje się z tych samych materiałów co ściernice. Najczęściej stosowane ścierniwa to: diament syntetyczny, azotek boru (do stali austenitycznych), elektrokorund szlachetny (do stali), karborund (do żeliwa i metali nieżelaznych)[2].
Chłodzenie[edytuj | edytuj kod]
Jako cieczy chłodząco-smarującej używa się:
- do żeliwa – nafty + 10–20% oleju
- do stali – nafty + 20–30% oleju
- do stopów Cu – wody lub emulsji 4% oleju
Ciecze chłodząco-smarujące mają za zadanie obniżenie temperatury obrabianego cylindra oraz usunięcie z powierzchni resztek zeszlifowanego materiału i wykruszonych ziaren ściernych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Kaczmarek, Podstawy obróbki wiórowej, ściernej i erozyjnej, WNT, Warszawa 1970.