Sole wodorotlenowe
Sole wodorotlenowe (daw. hydroksysole[1], hydroksosole[2], sole zasadowe[2][3][4]) – sole zawierające oprócz kationu metalu i anionu reszty kwasowej również jon wodorotlenkowy OH−
. Sole te powstają w wyniku reakcji zobojętniania kwasów (w ilości poniżej stechiometrycznej) z zasadami zawierającymi w cząsteczce więcej niż jedną grupę wodorotlenową, czyli wodorotlenkami polihydroksylowymi. Obecność anionów wodorotlenkowych nie zawsze świadczy o zasadowym charakterze soli[4].
Nomenklatura
[edytuj | edytuj kod]Zgodnie ze współczesną nomenklaturą zalecaną przez Polskie Towarzystwo Chemiczne i Międzynarodową Unię Chemii Czystej i Stosowanej należy stosować dla soli wodorotlenowych taki sam system nazw jak dla soli podwójnych[2], tj. wymieniać poszczególne aniony w kolejności alfabetycznej (kolejność ta może być niezgodna z kolejnością ligandów we wzorze)[5], np.:
- Mg(OH)Br – bromek wodorotlenek magnezu (daw. hydroksobromek magnezu, hydroksybromek magnezu lub zasadowy bromek magnezu)
- Pb
3(CO
3)
2(OH)
2 lub 2PbCO
3·Pb(OH)
2 – diwęglan diwodorotlenek triołowiu (daw. hydroksowęglan ołowiu[6], hydroksywęglan ołowiu lub zasadowy węglan ołowiu; techn. biel ołowiana) - Al(OH)Cl
2 – dichlorek wodorotlenek glinu - Al(OH)
2Cl – chlorek diwodorotlenek glinu - (CuOH)
2SO
4 lub Cu
2(OH)
2SO
4 – siarczan diwodorotlenek dimiedzi
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Stasicka 1998 ↓, s. 372.
- ↑ a b c Stasicka 1998 ↓, s. 152–153.
- ↑ zasadowy, [w:] Mały słownik chemiczny, Jerzy Chodkowski (red.), wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1976, s. 590.
- ↑ a b sole, [w:] Encyklopedia techniki. Chemia, Władysław Gajewski (red.), Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1965, s. 657, OCLC 33835352.
- ↑ Neil G. Connelly i inni, Nomenclature of Inorganic Chemistry. IUPAC Recommendations 2005 (Red Book), International Union of Pure and Applied Chemistry, RSC Publishing, 2005, s. 39, ISBN 978-0-85404-438-2 (ang.).
- ↑ Adam Bielański, Podstawy chemii nieorganicznej, wyd. 5, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 759, ISBN 83-01-13654-5.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Nomenklatura chemii nieorganicznej. Zalecenia 1990, Zofia Stasicka (red.), Wrocław: Polskie Towarzystwo Chemiczne, Komisja Nomenklatury Chemii Nieorganicznej, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 1998, ISBN 83-229-1873-9.