Adam Bielański (chemik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Adam Bielański
Data i miejsce urodzenia 14 grudnia 1912
Kraków
Data i miejsce śmierci 4 września 2016
Kraków
Profesor nauk chemicznych
Specjalność: chemia fizyczna, chemia nieorganiczna
Alma Mater Uniwersytet Jagielloński
Doktorat 1945
Profesura 1955
Polska Akademia Nauk / Umiejętności
Status PAN członek rzeczywisty
Status PAU członek krajowy czynny
Funkcja Jednostka PAN wiceprezes (1990–1995)
Polska Akademia Nauk
Doktor honoris causa
(Uniwersytet Wrocławski – 1973)
(Akademia Górniczo-Hutnicza – 1983)
Praca zawodowa
Uczelnia Akademia Górniczo-Hutnicza
Okres zatrudn. 1936–1964
Uczelnia Uniwersytet Jagielloński
Okres zatrudn. 1964–1983
Instytut Instytut Katalizy i Fizykochemii Powierzchni PAN
Okres zatrudn. 1983–2016
Prorektor ds. nauczania
Uczelnia Akademia Górniczo-Hutnicza
Okres spraw. 1951–1955
Prorektor
Uczelnia Uniwersytet Jagielloński
Okres spraw. 1966–1968
Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Wikicytaty Cytaty w Wikicytatach

Adam Bielański (herbu Lewart[1]; ur. 14 grudnia 1912 w Krakowie, zm. 4 września 2016 tamże[2][3]) – polski chemik, profesor nauk chemicznych, nauczyciel akademicki Akademii Górniczo-Hutniczej, a następnie Uniwersytetu Jagiellońskiego[4], członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk, członek czynny PAU, przewodniczący honorowy Komitetu Chemii PAN. Od roku 1983 pracował w Instytucie Katalizy i Fizykochemii Powierzchni PAN w Krakowie, gdzie był kierownikiem grupy badawczej „Chemiczne i katalityczne własności stałych heteropolikwasów”[5].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony 14 grudnia 1912 r. w Krakowie. Studia w dziedzinie chemii ukończył na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1936 r., a w 1944 r. obronił doktorat na tajnych kompletach, zaś w 1955 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a po siedmiu latach profesora zwyczajnego[6].

Był autorem prac i artykułów naukowych dotyczących chemii, szczególnie katalizy chemicznej – nazywany twórcą polskiej szkoły katalizy[6]. Autor podręczników akademickich z zakresu chemii fizycznej[7] i nieorganicznej[6], w szczególności wielokrotnie wznawianej „Chemii ogólnej i nieorganicznej”[8], którą w roku 1984 zastąpiły „Podstawy chemii nieorganicznej”[9]. Podręcznik ten stanowi podstawę nauczania chemii nieorganicznej na wielu polskich uczelniach[10].

Kierowane projekty badawcze MNiSW:

  • „Dodekaheteropolikwasy jako katalizatory procesów elektrofilowej addycji do olefin” (1998–2001)
  • „Synteza eterów trzeciorzędowych na heteropolikwasach typu Dawsona jako katalizatorach” (2002–2005).

Ostatnia publikacja naukowa, której był współautorem, ukazała się w roku 2015[5][11][12].

Zmarł 4 września 2016 r[6].

Wyróżnienia i nagrody[edytuj | edytuj kod]

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Syn Adama (1881–1964); brat Władysława (1911–1982, profesora biologii) i Zofii Bielańskiej-Osuchowskiej (1919–2017, profesor nauk przyrodniczych).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Adam Jan Firlej-Bielański h. Lewart. W: Genealogia potomków Sejmu Wielkiego [on-line]. Sejm-Wielki.pl. [dostęp 2011-02-07].
  2. ↑ W wieku 104 lat zmarł prof. Adam Bielański. W: Dzieje.pl [on-line]. PAP, 2016-09-06. [dostęp 2016-09-07].
  3. ↑ Z przykrością zawiadamiamy o śmierci Profesora Adama Bielańskiego. Akademia Górniczo-Hutnicza, 2016-09-05. [dostęp 2016-09-08].
  4. ↑ Publikacja o płatnym dostępie – wymagana płatna rejestracja lub wykupienie subskrypcji Ryszard Tadeusiewicz: Nestor krakowskiej chemii skończył sto lat. Gazeta Krakowska, 2012-12-12. [dostęp 2013-02-04].
  5. ↑ a b Prof. dr dr h.c. Adam Bielański. Instytut Katalizy i Fizykochemii Powierzchni im. Jerzego Habera Polskiej Akademii Nauk. [dostęp 2016-09-07].
  6. ↑ a b c d W wieku 104 lat zmarł prof. Adam Bielański, naukawpolsce.pap.pl, 7 września 2016 [dostęp 2016-09-15].
  7. ↑ Chemia fizyczna. Adam Bielański, Kazimierz Gumiński, Bogdan Kamieński, Krzysztof Pigoń, Lucjan Sobczyk (redaktorzy). Wyd. 4. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1980. ISBN 83-01-00941-1. OCLC 749827467.
  8. ↑ Adam Bielański: Chemia ogólna i nieorganiczna. Wyd. 7. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981. ISBN 83-01-02626-X. OCLC 749265794.
  9. ↑ Adam Bielański: Podstawy chemii nieorganicznej. Cz. 1–3. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987. ISBN 83-01-06542-7. OCLC 835889201.
  10. ↑ Maria Mazurek: 102-letni prof. Bielański: Jak dawniej grożą nam żądza władzy i nienawiść. Gazetakrakowska.pl, 2014-03-13. [dostęp 2016-09-07].
  11. ↑ Bielański, Adam. Author ID: 7005035906. Scopus. [dostęp 2016-09-07].
  12. ↑ Filek, U., Kirpsza, A., Micek-Ilnicka, A., Lalik, E. i inni. Ethanol conversion over cesium-doped mono- and bi-cationic aluminum and gallium H
    3    PW
    12    O
    40     salts    . „Journal of Molecular Catalysis A: Chemical”. 407, s. 152-162, 2015. DOI: 10.1016/j.molcata.2015.06.021.     
  13. ↑ Doktoraty honoris causa nadane przez AGH. Akademia Górniczo-Hutnicza. [dostęp 2011-02-23].
  14. ↑ Doktorzy honoris causa – Adam Bielański. Uniwersytet Wrocławski. [dostęp 2012-05-14].
  15. ↑ Profesorowie honorowi Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uniwersytet Jagielloński. [dostęp 2011-02-07].
  16. ↑ Nagroda Jerzmanowskich dla prof. Adama Bielańskiego. TVP3 Kraków, 2012-05-14. [dostęp 2016-09-06].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adam_Bielański_(chemik)&oldid=58241855”