Ignacy Żarczak
Ignacy Żarczak[a] (ur. 8 lipca 1897 w Antoniewie, zm. 4 czerwca 1933 w Poznaniu) – kapral piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 8 lipca 1897 w rodzinie Michała i Magdaleny z domu Łakoma. Uczęszczał do szkoły powszechnej, a po jej ukończeniu rozpoczął pracę na stanowisku magazyniera. Po powołaniu do armii niemieckiej walczył w jej szeregach od 21 czerwca 1916 do 23 grudnia 1918 na frontach I wojny światowej[1].
11 stycznia 1919 wstąpił do Wojsk Wielkopolskich w których otrzymał przydział do 1 pułku strzelców Wielkopolskich. W jego składzie walczył na frontach wojny polsko-bolszewickiej[1]. Podczas walk pod Kobryniem, która rozegrała się 11 listopada 1920 był inicjatorem obejścia bagnami wojsk bolszewickich co poskutkowało ich okrążeniem. Za ten czyn odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2][1]. Po zakończeniu wojny pracował w Poznaniu jako starszy posterunkowy służby śledczej w Policji Państwowej. Zmarł w Poznaniu i tam został pochowany[1].
Jego żoną była Agnieszka Kocurek i mieli dwóch synów, Stefana oraz Józefa[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 823)[1]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W Książce Polaka podane jest nazwisko Żurczak
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1993 ↓, s. 245.
- ↑ Karczewski 1928 ↓, s. 29.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Leon Karczewski: Zarys historji wojennej 57-go pułku piechoty Wielkopolskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.