Ilja Żernakow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ilja Żernakow
Илья Жернаков
generał major generał major
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1897
rejon Łuzskij

Data i miejsce śmierci

4 czerwca 1982
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1917–1952

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
Ludowe Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa;
wojna domowa w Rosji:

II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za zdobycie Królewca” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”

Ilja Żernakow, Żermakow[1] (ur. 17 lipca?/29 lipca 1897 we wsi Muksonob-Prisioł, zm. 4 czerwca 1982 w Moskwie[2]) – radziecki wojskowy, generał major, czasowo służący przy LWP.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Skończył szkołę średnią i został ekspedientem sklepowym. Podczas I wojny światowej strzelec i podoficer w rosyjskiej armii, w grudniu 1917 zdemobilizowany. Od lipca 1918 żołnierz Armii Czerwonej, od września 1919 dowódca kompanii piechoty, uczestnik wojny domowej w Rosji na froncie permskim.

W lutym 1927 został zastępcą szefa sztabu pułku piechoty, w 1930 skończył kurs doskonalenia dowódców piechoty, po czym został dowódcą dywizyjnego pododdziału zwiadowczego. Od kwietnia 1938 szef oddziału organizacyjno-mobilizacyjnego w sztabie okręgu wojskowego, od czerwca 1941 p.o. szefa sztabu okręgu wojskowego.

Od lutego 1942 do sierpnia 1945 szef oddziału uzupełnień sztabu armii i uczestnik walk na froncie. Od września 1945 do stycznia 1951 był zastępcą szefa sztabu Okręgu Wojskowego ds. organizacyjno-mobilizacyjnych. 11 maja 1949 mianowany generałem majorem przez Prezydium Rady Ministrów ZSRR.

W lutym 1951 skierowany do WP jako szef Oddziału VI w Sztabie Generalnym WP. Od początku 1952 szef Zarządu X w tym sztabie. Jesienią 1952 zakończył służbę w WP i wrócił do ZSRR.

Mieszkał w Krasnodarze, zmarł w Moskwie w wieku 84 lat.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Henryk P. Kosk, Generalicja polska t. II, Pruszków 2001
  2. [Н. Г Андронников, Татьяна Семеновна Бушуева, В. В Гнездилов, Великая Отечественная: действующая армия, 1941-1945 гг, 2005, s. 391]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. T. IV: S-Z. Toruń: 2010, s. 349–350.