Indywidualne Mistrzostwa Świata w Ice Speedwayu 2023

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Indywidualne mistrzostwa świata w ice speedwayu 2023
2023 FIM Ice Speedway World Championship
2022 2024
Dyscyplina

Ice speedway

Organizator

FIM

Szczegóły turnieju
Pierwsze zawody

18 marca 2023
Inzell

Zamknięcie (finał)

19 marca 2023
Inzell

Liczba zawodników

16 (18)

Indywidualne Mistrzostwa świata w ice speedwayu 2023 – cykl zawodów w wyścigach motocyklowych na lodzie, mający na celu wyłonienie medalistów indywidualnych mistrzostw świata w sezonie 2023.

Zasady[edytuj | edytuj kod]

Na skutek rezygnacji z organizacji rund finałowych w Heerenveen[1] po raz czwarty od inauguracji cyklu Grand Prix IMŚ w 1994 roku mistrza świata, zamiast wielorundowego cyklu wyłoni dwudniowy finał, poprzednio miało to miejsce w latach 1997, 2000 i 2021. Odbędzie się on na torze w Inzell, a jego lista startowa zostanie ustalona na podstawie rundy kwalifikacyjnej (awans uzyska 10 najlepszych zawodników), 4 dzikich kart FIM i lokalnej dzikiej karty. Obsadę uzupełni indywidualny mistrz świata z 2022 roku – Martin Haarahiltunen[2].

Terminarz[edytuj | edytuj kod]

Etap Data Stadion Miasto Zwycięzca
Runda kwalifikacyjna 28 stycznia Kallehov Szwecja Örnsköldsvik Szwecja Niclas Svensson
Finał 1. i 2. 19 - 20 lutego Max Aicher Arena Inzell
Finał 3. i 4. 1 - 2 kwietnia Thialf Holandia Heerenveen –


Eliminacje[edytuj | edytuj kod]

Po 2 nominacje do rundy kwalifikacyjnej otrzymały reprezentacje Austrii, Czech, Holandii, Niemiec i Szwecji, po jednej reprezentacje Finlandii, Norwegii, Polski i Włoch. Ponadto reprezentacji Szwecji przypadło nominowanie zawodników rezerwowych[3]. W zawodach nie wezmą udziału zawodnicy z Rosji, 5 marca 2022 roku Międzynarodowa Federacja Motocyklowa (FIM) podjęła decyzję o zawieszeniu ich licencji, z uwagi na prowadzoną przez ten kraj inwazję zbrojną na Ukrainę[4]. Pierwotnie zarezerwowane dla zawodników rosyjskich numery startowe 8 i 14 obsadzone zostały przez reprezentantów Szwecji i Finlandii[5].

Numery startowe[edytuj | edytuj kod]

(1) Holandia Niek Schaap
(2) Austria Harald Simon
(3) Włochy Luca Bauer
(4) Norwegia Jo Sætre
(5) Czechy Lukáš Hutla
(6) Finlandia Max Koivula
(7) Niemcy Markus Jell
(8) Szwecja Stefan Svensson
(9) Holandia Sebastian Reitsma
(10) Niemcy Franz Mayerbüchler
(11) Czechy Andrej Diviš
(12) Szwecja Niclas Svensson
(13) Szwecja Jimmy Olsén
(14) Finlandia Mats Järf
(15) Austria Franz Zorn
(16) Polska Michał Knapp

Rezerwowi[edytuj | edytuj kod]

(17) Szwecja Jimmy Hörnell
(18) Szwecja Joakim Söderström

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Poz Zawodnik 1 2 3 4 5 Punkty
1 Szwecja Niclas Svensson 3 2 3 3 3 14
2 Czechy Lukáš Hutla 3 3 1 3 3 13
3 Szwecja Stefan Svensson 1 3 3 3 3 13
4 Austria Franz Zorn 3 3 2 3 2 13
5 Szwecja Jimmy Olsén 2 2 3 2 2 11
6 Finlandia Mats Järf 1 3 2 2 1 9
7 Włochy Luca Bauer 3 2 1 2 1 9
8 Niemcy Markus Jell 2 1 2 2 1 9
9 Austria Harald Simon 2 2 0 1 2 7
10 Finlandia Max Koivula 0 1 3 2 0 6
11 Niemcy Franz Mayerbüchler 2 0 1 1 1 5
12 Czechy Andrej Diviš w 0 2 w 2 4
13 Norwegia Jo Sætre 1 1 0 1 0 3
14 Holandia Sebastian Reitsma 1 1 0 0 1 3
15 Polska Michał Knapp 0 0 1 0 0 1
16 Holandia Niek Schaap 0 0 0 0 0 0
Rez. Szwecja Jimmy Hörnell ns
Rez. Szwecja Joakim Söderström ns

Finał[edytuj | edytuj kod]

Jako obrońca tytułu mistrzowskiego nominację do turnieju finałowego otrzymał Martin Haarahiltunen[1][2]. Kolejnych 10 uczestników zakwalifikowało się poprzez rundę kwalifikacyjną, czterem zawodnikom przyznane zostały dzikie karty z ramienia FIM, przyznanie ostatniej dzikiej karty i zawodników rezerwowych przypadło gospodarzowi zawodów[6].

Numery startowe[edytuj | edytuj kod]

(1) Szwecja Stefan Svensson – 3. miejsce w rundzie kwalifikacyjnej
(2) Austria Harald Simon – 9. miejsce w rundzie kwalifikacyjnej
(3) Włochy Luca Bauer – 7. miejsce w rundzie kwalifikacyjnej
(4) Norwegia Jo Sætre – dzika karta FIM
(5) Szwecja Niclas Svensson – zwycięzca rundy kwalifikacyjnej
(6) Niemcy Franz Mayerbüchler – dzika karta FIM
(7) Finlandia Mats Järf – 6. miejsce w rundzie kwalifikacyjnej
(8) Czechy Andrej Diviš – dzika karta FIM
(9) Austria Franz Zorn – 4. miejsce w rundzie kwalifikacyjnej
(10) Niemcy Johann Weber – dzika karta organizatora
(11) Finlandia Max Koivula – 10. miejsce w rundzie kwalifikacyjnej
(12) Szwecja Martin Haarahiltunen – mistrz świata 2022
(13) Holandia Sebastian Reitsma – dzika karta FIM
(14) Szwecja Jimmy Olsén – 5. miejsce w rundzie kwalifikacyjnej
(15) Niemcy Markus Jell – 8. miejsce w rundzie kwalifikacyjnej
(16) Czechy Lukáš Hutla – 2. miejsce w rundzie kwalifikacyjnej

Rezerwowi[edytuj | edytuj kod]

(17) Niemcy Benedikt Monn
(18) Niemcy Max Niedermaier


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Wirtualna Polska Media, Przegrali z wysokimi kosztami energii. Runda mistrzostw świata odwołana! [online], sportowefakty.wp.pl, 7 stycznia 2023 [dostęp 2023-01-20] (pol.).
  2. ↑ a b FIM maakt kwalificatie systeem WK IJsspeedway bekend! [online], www.baansportfansite.nl [dostęp 2023-01-20].
  3. ↑ FIM maakt indeling WK IJsspeedway Kwalificatie in Örnsköldsvik bekend! [online], www.baansportfansite.nl [dostęp 2023-01-20].
  4. ↑ FIM announces its decisions in relation to the Russian invasion of Ukraine [online], www.fim-moto.com [dostęp 2022-03-20] (ang.).
  5. ↑ Starting list -FIM Ice Speedway world championship qualifying round - Örnsköldsvik (SWE) - 28.01.2023 | FIM [online], www.fim-moto.com [dostęp 2023-01-24].
  6. ↑ Kandre, Finals starting list announced [online], FIM Ice Speedway World Championship [dostęp 2023-02-17] (ang.).
Indywidualne mistrzostwa świata w ice speedwayu – edycje i zwycięzcy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Indywidualne_Mistrzostwa_Świata_w_Ice_Speedwayu_2023&oldid=72123011”