Izolator telefoniczny

Izolatory telefoniczne i telegraficzne – izolatory służące do montowania przewodu telefonicznego lub telegraficznego. Spotykane są na słupach i starych budynkach.

Produkowano je od około 1849 roku do 2005 roku. Izolatory teletechniczne wykonane były głównie z porcelany, rzadziej ze szkła. Montowane je na stalowych hakach, wkręcanych bezpośrednio w słup lub w ścianę budynku. Na hakach osadzano je za pomocą pakuł, gipsu, cementu lub innych materiałów typu szmaty czy stare gazety.

Produkowane były w różnych fabrykach:

• szklane:
  • Huta Vitrum - lata 20., 30. XX
  • Huta Robotnicza Nadbużanka (HRN) – lata 20., 30. XX
  • Huta Szkła w Dubecznie
  • Huta Rogów - lata 20., 30. XX
  • Huta Niemen
  • Huta Szkła w Iłowej - od lat 50. do końca lat 80. XX
• porcelanowe:
  • Ćmielów,
  • Giesche, (przed 1930 Czuday)
  • Chodzież, (Kolmar)
  • Boguchwała, (później Zapel Boguchwała)
  • Suliszów - Sophienau - później Jedlina-Zdrój, później Argillion
  • Brzezinka - Birkenau (w czasie II wojny światowej 1939-1945 zakład nosił nazwę Birkental), od 1950 zakład nosił nazwę A-16

Rosenthal (Niemcy, Bawaria) Hescho (Niemcy) Hermsdorf (Niemcy) Siemens (Niemcy) Thomas Jahrger (Niemcy) Sonnenber (Niemcy) Closter Veilsdorf (Niemcy) Richard Ginori (Włochy) Izolatory telefoniczne są także obiektem zainteresowania kolekcjonerów.