Józef Antoni Boretti

Józef Antoni Boretti

Data i miejsce urodzenia	17 sierpnia 1825 Warszawa
Data i miejsce śmierci	9 kwietnia 1878 Warszawa
Narodowość	polska
Alma mater	Szkoła Sztuk Pięknych w Warszawie
Praca
Styl	historyzm

Grób rodzinny Józefa Antoniego Borettiego na cmentarzu Powązkowskim

Józef Antoni Boretti (ur. 17 sierpnia 1825 w Warszawie, zm. 9 kwietnia 1878 tamże) – polski architekt i konserwator zabytków.

Życiorys

Wykształcenie odebrał w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych u profesora architektury Stanisława Balińskiego, a doświadczenie zdobył praktykując m.in. na budowach u swojego dziadka i ojca.

W 1853 wziął ślub z Antoniną Emilią Janikowską córką nieżyjącego już wówczas wielkiego społecznika Warszawskiego Teofila Mikołaja Janikowskiego. Miał z nią ośmioro dzieci:

• Felicja Teofila (1854–1855)
• Jan Andrzej (1856–1929) - pułkownik Wojska Polskiego
• Ludwik (1857–1883)
• Wincenty Franciszek (1859–1932) - znany kaliski fotograf i działacz społecznikowski
• Teofil Eugeniusz (1860–1910)
• Emilia (1862–1891)
• Józef Mikołaj (1863–1965)
• Antoni (1867–1956)

kamienice nr 37/39 przy Nowym Świecie

Do jego czołowych osiągnięć należą prace konserwatorskie na Zamku Królewskim, których był równocześnie projektantem i wykonawcą. Zbudował:

• dom starców gminy ewangelickiej przy ulicy Młynarskiej 54/56,
• kamienice nr 37/39 przy Nowym Świecie,
• dwór w Skotnikach dla przodków Mstisława Rostropowicza

i wiele innych.

Mieszkał w pałacyku, który sam zaprojektował i zbudował, na rogu Siennej i Sosnowej, gdzieś wśród gęstego zadrzewienia istniały także stajnie. Był miłośnikiem teatru, muzyki i sztuk pięknych.

Został pochowany na Powązkach w grobowcu rodzin Boretti-Maringe, razem ze swoim dziadkiem Józefem i ojcem Feliksem Janem Marią (kwatera 4-1-29).

Bibliografia

• Archiwum Państwowe m.st. Warszawy
• Stanisław Łoza, Słownik architektów i budowniczych Polaków oraz cudzoziemców w Polsce pracujących (1917)
• Stanisław Szenic, Cmentarz Powązkowski w Warszawie 1790–1850, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1979,
• Olgierd Budrewicz, Sagi rodów warszawskich.