Język ap ma
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
10 tys. (2010) | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | kbx | ||
| IETF | kbx | ||
| Glottolog | apma1241 | ||
| Ethnologue | kbx | ||
| WALS | kbo | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język ap ma, także: botin, kambot, kambrambo[1], ap ma botin, karaube[2] – język papuaski z prowincji Sepik Wschodni w Papui-Nowej Gwinei (dystrykt Angoram). Według danych z 2010 r. posługuje się nim 10 tys. osób[2]. Ludność Ap Ma zamieszkuje 15 rozproszonych miejscowości na południe od rzeki Sepik, pomiędzy rzekami Keram i Yuat[1].
Jego przynależność jest niejasna. W jednej z propozycji został zaliczony do języków grass w ramach rodziny języków Ramu i dolnego Sepiku (Lower Sepik-Ramu)[3]. Z sąsiednimi językami łączą go pewne cechy typologii. Bywa jednak uważany za izolat, ze względu na brak adekwatnych dowodów leksykalnych na takie związki zewnętrzne[1]. Timothy Usher umieścił ap ma w niewielkiej rodzinie keram, łącząc go w jedną gałąź wschodnią z językiem ambakich[4].
Nazwa „ap ma” oznacza tyle, co „nie” lub „nic” (zgodnie z lokalnym zwyczajem nazywania języków)[5][6].
Został opisany w postaci listy słownictwa i artykułów nt. aspektów gramatyki (z II poł. XX w.)[1]; poświęcono mu też dość obszerne opracowanie gramatyczne z 1984 r.[7], nieopublikowany słownik (1983) oraz nowszą listę słownictwa (2021)[8]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Hammarström 2018 ↓, s. 305.
- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Ap Ma, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 204–206.
- ↑ Barlow 2023 ↓, s. 26–27.
- ↑ Barlow 2020 ↓, s. 38.
- ↑ Russell Barlow: A Sketch Grammar of Pondi. Acton, ACT: ANU Press, 2020, s. 4, seria: Asia-Pacific Linguistics. DOI: 10.22459/sgp.2020. ISBN 978-1-76046-383-0. OCLC 1175268668. (ang.).
- ↑ Martha Lynn Wade, Some Stratificational Insights Concerning Botin (Kambot): A Papuan Language, University of Texas at Arlington, 1984, OCLC 12207544 [dostęp 2023-11-23] (ang.).
- ↑ Barlow 2023 ↓, s. 27.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Russell Barlow. Notes on Mwakai, East Sepik Province, Papua New Guinea. „Language and Linguistics in Melanesia”. 38, s. 37–99, 2020. ISSN 0023-1959. [dostęp 2023-11-23]. (ang.).
- Russell Barlow: A grammar of Ulwa (Papua New Guinea). Berlin: Language Science Press, 2023, seria: Comprehensive Grammar Library 6. DOI: 10.5281/zenodo.8094859. ISBN 978-3-98554-073-0. ISBN 978-3-96110-415-4. (ang.).
- William A. Foley: The Languages of the Sepik-Ramu Basin and Environs. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 197–432, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-003. ISBN 978-3-110-29525-2. OCLC 1041880153. (ang.).
- Harald Hammarström: Language isolates in the New Guinea region. W: Lyle Campbell (red.): Language Isolates. Abingdon–New York: Routledge, 2018, s. 287–322, seria: Routledge Language Family Series. DOI: 10.4324/9781315750026-11. ISBN 978-1-315-75002-6. OCLC 1000447105. (ang.).