Papua-Nowa Gwinea

Niezależne Państwo Papui-Nowej Gwinei

Independent State of Papua New Guinea
Independen Stet bilong Papua Niugini

Flaga Papui-Nowej Gwinei Godło Papui-Nowej Gwinei
Dewiza: (ang.) Unity in diversity (Jedność w różnorodności)
Hymn: O Arise, All You Sons – hymn państwowy (O powstańcie, wszyscy synowie tej ziemi) God Save the Queen – hymn królewski (Boże, chroń Królową)
Język urzędowy	angielski, tok pisin, hiri motu
Stolica	Port Moresby
Ustrój polityczny	monarchia konstytucyjna
Typ państwa	królestwo
Głowa państwa	królowa Elżbieta II
w jej imieniu	gubernator generalny Bob Dadae
Szef rządu	premier James Marape
Powierzchnia  • całkowita  • wody śródlądowe	462 840 km² 0%
Liczba ludności (2017)  • całkowita   • gęstość zaludnienia	6 909 701 15 osób/km²
PKB (2013)  • całkowite   • na osobę	15,97 mld USD 2283 USD
PKB (PSN) (2013)  • całkowite   • na osobę	19,83 mld dolarów międzynar. 2834 dolarów międzynar.
waluta	kina (PGK)
Niepodległość	od Australii 16 września 1975
Religia dominująca	protestantyzm
Strefa czasowa	UTC +10
Kod ISO 3166	PG
Domena internetowa	.pg
Kod samochodowy	PNG
Kod samolotowy	P2
Kod telefoniczny	+675

{{Państwo infobox}} Przestarzałe pola: "członkowie" oraz "członkowie_tekst".

Papua-Nowa Gwinea (Papua New Guinea, Niezależne Państwo Papui-Nowej Gwinei – Independent State of Papua New Guinea) – po Australii, drugie co do wielkości państwo w Oceanii, leży w Melanezji, położone w większości na wyspie Nowa Gwinea. Papua-Nowa Gwinea graniczy z Indonezją (820 km). Powierzchnia państwa wynosi 462,8 tys. km². W 2017 roku w Papui-Nowej Gwinei mieszkało 6 909 701 osób. Statusem urzędowym objęte są języki: angielski, tok pisin, hiri motu. Stolicą państwa jest Port Moresby. Walutą jest kina. Papua-Nowa Gwinea uzyskała niepodległość 16 września 1975 roku.

Papua-Nowa Gwinea jest członkiem: Azjatyckiego Banku Rozwoju, Banku Światowego, Forum Wysp Pacyfiku, Międzynarodowej Organizacji Pracy, Międzynarodowego Funduszu Walutowego, Organizacji Narodów Zjednoczonych, Światowej Organizacji Handlu i Współpracy Ekonomicznej Azji i Pacyfiku.

Geografia

Papua-Nowa Gwinea położona jest we wschodniej części Nowej Gwinei oraz na sąsiednich archipelagach (przede wszystkim Archipelagu Bismarcka i Wyspach Salomona). Rzeźba wysp jest silnie rozczłonkowana.

Centralną część Nowej Gwinei, na której znajduje się Papua-Nowa Gwinea, zajmują Góry Centralne – łańcuch górski ciągnący się przez całą wyspę. Najwyższym szczytem jest Góra Wilhelma (4509 m) leżąca w Górach Bismarcka, jednego z pasm Gór Centralnych.

Do Gór Centralnych od południowego zachodu przylega płaska, rozległa i miejscami silnie zabagniona nizina. Bagna na nizinach są jednymi z największych na świecie. Wyspy przy północnym wybrzeżu Nowej Gwinei oraz Nowa Brytania leżą na obszarze sejsmicznym. W Papui-Nowej Gwinei znajduje się 18 aktywnych wulkanów (m.in. na wyspach: Long, Karkar, Manam). W Papui-Nowej Gwinei często występują trzęsienia ziemi. Sieć rzeczna w Papui-Nowej Gwinei jest dobrze rozwinięta. Najdłuższymi rzekami są: Sepik, Ramu, Fly, Purari.

Na Papui-Nowej Gwinei występuje klimat równikowy (wilgotny, w górach podrównikowy wilgotny). Średnia temperatura dobowa na nizinach wynosi ok. 26 °C, a na terenach górzystych (2500–3000 m) mniej niż 10 °C. Roczna suma opadów waha się od 1500 do 7500 mm. Od grudnia do marca występuje pora bardziej wilgotna, która wiąże się z monsunem północno-zachodnim. Mniej wilgotna pora występuje od maja do października. Na wysokości 2500–3000 m występują ciągłe opady drobnego deszczu (niekiedy gradu).

W Papui-Nowej Gwinei występują lasy równikowe, a na wysokości 1500–3000 m lasy górskie. Zarośla i łąki wysokogórskie znajdują się pod górną granicą lasu na Nowej Gwinei. Na niskich brzegach morskich oraz przy ujściach rzek znajdują się namorzyny. W dorzeczu rzeki Fly występuje sawanna z akacjami i eukaliptusami. Lesistość wynosi 63%.

Wzdłuż wybrzeży występują rafy koralowe.

Podział administracyjny

Papua-Nowa Gwinea dzieli się na 18 prowincji, jeden region autonomiczny oraz jeden dystrykt stołeczny.

Historia

Mapa z XVI w., ilustrująca ówczesny zakres wiedzy o położeniu wyspy i jej wybrzeżach

Rdzenny mieszkaniec Papui-Nowej Gwinei

Europejczycy pojawili się na terenach dzisiejszej Papui-Nowej Gwinei w XVI w. W 1884 roku wyspy ogłoszono protektoratami Niemiec (część północna – Nowa Gwinea Niemiecka) i Wielkiej Brytanii (część południowa – Nowa Gwinea Brytyjska). W 1906 roku Australia objęła administrację w brytyjskiej części (nazwanej Terytorium Papui), a w 1914 roku, po wybuchu I wojny światowej, również w niemieckiej. W 1942 roku wyspy zajęła Japonia. We wrześniu 1945 roku alianci wyparli ostatnie wojska japońskie z wysp. W 1946 roku Terytorium Nowej Gwinei ogłoszono terytorium powierniczym Organizacji Narodów Zjednoczonych, którym administrowała Australia. W 1949 roku Australia połączyła obie części w jednolite związkowe terytorium zamorskie o nazwie Papua-Nowa Gwinea. W 1951 roku rozpoczęto przekazywanie lokalnym organom zarządzanie sprawami wewnętrznymi. Powołano Radę Ustawodawczą, którą w 1964 roku zastąpiono wybieraną przez mieszkańców wysp Izbą Zgromadzeń. W grudniu 1973 roku Papua-Nowa Gwinea uzyskała pełną autonomię wewnętrzną, a 16 września 1975 roku ogłosiła niepodległość, przyjęła konstytucję oraz została członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych i brytyjskiej Wspólnoty Narodów.

Pierwszym premierem Papui-Nowej Gwinei został Michael Somare, który był także głównym inicjatorem niepodległości. W 1980 roku urząd premiera objął Julius Chan. W latach 80. występował konflikt z sąsiednią Indonezją przez masowy napływ Papuasów z indonezyjskiej części Nowej Gwinei. Pod koniec lat 80. pojawiły się dążenia separatystyczne na Wyspie Bougainville’a. Po wprowadzeniu stanu wyjątkowego w 1989 roku na wyspie wybuchła wojna domowa. W wyniku wojny zginęło ok. 20 tys. osób, a gospodarka Papui-Nowej Gwinei znacznie ucierpiała (m.in. po zamknięciu kopalni miedzi w Panguna). W 1997 roku funkcję gubernatora generalnego objął Silas Atopare. Po zawieszeniu broni w 1998 roku powołano przejściowy organ administracji wyspy – Ludowy Kongres Bougainville. W 2001 roku Ludowy Kongres Bougainville wynegocjował z rządem stopniowe zwiększanie autonomii wyspy oraz przeprowadzenie do 2020 roku referendum niepodległościowego. W 2002 roku premierem ponownie został Michael Somare, a w 2004 roku funkcję gubernatora generalnego objął Paulias Matane.

Ustrój polityczny

Zgodnie z konstytucją z 1975 roku (nowelizowaną w 1998) Papua-Nowa Gwinea jest konstytucyjną monarchią parlamentarną. Głową państwa jest królowa angielska Elżbieta II reprezentowana przez gubernatora generalnego. Gubernator jest mianowany w porozumieniu z rządem. Władza ustawodawcza należy do jednoizbowego Parlamentu Narodowego, który jest wybierany na pięcioletnią kadencję. 89 deputowanych wybiera się w wyborach powszechnych, a 20 w regionalnych. Władzę wykonawczą pełni rząd z premierem na czele, którego powołuje gubernator generalny na wniosek Parlamentu Narodowego.

Ważniejsze partie polityczne: Sojusz Narodowy, Partia Jedności Papui-Nowej Gwinei, Ludowy Ruch Demokratyczny, Ludowa Partia Postępu, Ludowa Partia Czynu.

Demografia

Papuasi stanowią 84% ogółu ludności, a Melanezyjczycy – 15%. Papua-Nowa Gwinea jest krajem charakteryzującym się ogromną różnorodnością językową. Pośród prawie siedmiu milionów mieszkańców rozróżnia się 851 języków. Autochtoniczne języki kraju rozpatruje się w ramach dwóch grup: austronezyjskiej i papuaskiej (nieaustronezyjskiej). Silnie zróżnicowane języki papuaskie stanowią większość języków używanych w kraju, natomiast obszar języków austronezyjskich koncentruje się na terenach nadmorskich. Przyrost naturalny w 2017 roku wyniósł 2,37%. Ludność jest rozmieszczona nierównomiernie. Najgęściej zaludnione są doliny na wysokości 1200–2000 m na Nowej Gwinei oraz półwysep Gazelle. Strefy pomiędzy 700 m a 1200 m oraz obszary powyżej 2500 m nie są zamieszkane. W 2017 roku przeciętna długość życia wyniosła 67,3 lat (65,1 dla mężczyzn, 69,7 dla kobiet). 64,2% mieszkańców potrafi czytać i pisać. Główne miasta to: na Nowej Gwinei Port Moresby, Lae, Madang, Wewak, Goroka, Mount Hagen, na Nowej Brytanii Rabaul, na wyspie Bougainville’a Arawa.

Religia

Kraj deklaruje się jako chrześcijański, z czego większość stanowią protestanci.

Struktura religijna kraju według Spisu Powszechnego w 2011 roku:

• protestanci:
  • luteranie – 19,5%,
  • adwentyści dnia siódmego – 12,9%,
  • zielonoświątkowcy – 10,4%,
  • Kościół Zjednoczony (metodyści i kalwini) – 10,3%,
  • Sojusz Ewangeliczny – 5,9%,
  • anglikanie – 3,2%,
  • baptyści – 2,8%,
• katolicy – 26%,
• pozostali chrześcijanie – 4,5%,
• nieokreśleni – 3,1%,
• pozostałe religie – 1,4%.

Gospodarka

Papua-Nowa Gwinea jest krajem rolniczo-surowcowym. Barierami gospodarczymi są: niski poziom wykształcenia społeczeństwa, brak wykwalifikowanej siły roboczej i kapitału oraz słabo rozwinięta infrastruktura. Programy gospodarcze, które obejmują rozwój górnictwa, leśnictwa i hydroenergetyki finansuje się z pomocy zagranicznej (głównie od Australii). Produkt krajowy brutto na osobę wyniósł w 2016 roku 3700 USD. Przemysł wytwarza 42,8% PKB, usługi 35,7%, rolnictwo 21,5%.

Papua-Nowa Gwinea wydobywa złoto (ze złoża Ok Tedi) w Górach Gwiazd, srebro, rudy miedzi. W 1992 roku rozpoczęto wydobywanie niewielkich ilości ropy naftowej i gazu ziemnego. Rozwinął się przemysł olejarski, cukrowy, mięsny, drzewny, odzieżowy, papierniczy.

85% ludności czynnej zawodowo pracuje w rolnictwie. W prymitywnych warunkach uprawia się taro, jams, bataty i maniok. W Papui-Nowej Gwinei znajdują się także plantacje kawowca, palmy kokosowej i palmy olejowej, trzciny cukrowej, kauczukowca, herbaty, złocienia dalmatyńskiego. W 1990 roku wprowadzono uprawy ryżu. Hoduje się bydło, trzodę chlewną i drób. Poławia się ryby (głównie tuńczyka) i krewetki.

W Papui-Nowej Gwinei znajduje się ponad 580 lotnisk i pasów startowych. Międzynarodowy port lotniczy znajduje się w Port Moresby. Rozwinięta jest żegluga kabotażowa. Głównym portem morskim jest Lae. Długość dróg kołowych wynosi 19,6 tys. km (686 km ma utwardzoną nawierzchnię). Linii kolejowych nie ma, jednak funkcjonowały w przeszłości.

Wartość eksportu w 2016 roku wyniosła 9,224 mld USD, a importu – 2,077 mld USD. Papua-Nowa Gwinea eksportuje głównie złoto, ropę naftową, rudy miedzi i jej koncentratów, kawę, koprę, kakao, drewno i olej, a importuje żywność i żywe zwierzęta, maszyny i sprzęt transportowy, paliwa, wyroby przemysłowe. Głównymi partnerami handlowymi są: Australia, Singapur, Japonia i Chiny.

Emisja gazów cieplarnianych

Emisja równoważnika dwutlenku węgla z Papui-Nowej-Gwinei wyniosła w 1990 roku 3,858 Mt, z czego 2,307 Mt stanowił dwutlenek węgla. W przeliczeniu na mieszkańca emisja wyniosła wówczas 0,535 t dwutlenku węgla, a w przeliczeniu na 1000 dolarów PKB 225 kg. Następnie emisje nieregularnie rosły, osiągając maksymalne wartości w 2013. Wzrost emisji wynikał głównie z jej zwiększenia przez transport. z kolei maksymalna emisja metanu wystąpiła w 2008. W 2018 emisja dwutlenku węgla pochodzenia kopalnego wyniosła 3,920 Mt, a w przeliczeniu na mieszkańca 0,466 t i w przeliczeniu na 1000 dolarów PKB 119 kg. Udział emisji metanu i dwutlenku węgla przez większość okresu był podobny. Na trzecim miejscu jest podtlenek azotu.