Język buyang
Język buyang – język z rodziny dajskiej, używany przez lud Buyang w Chinach (Junnan i Kuangsi) oraz północnym Wietnamie i Laosie[1].
Wykazuje wpływy leksykalne języków zhuang i chińskiego, z którymi przeszedł długookresową historię kontaktu[2]. Został wręcz w dużej mierze wyparty przez zhuang[3].
Istnieją dwie grupy dialektów: wschodnia (funing i napo) i zachodnia (guangnan)[3].
Dane z języka buyang zostały wykorzystane w hipotezie austrotajskiej, która zakłada pokrewieństwo języków austronezyjskich i dajskich. Buyang zachował bowiem szereg dwusylabowych rdzeni wyrazowych, które dają się powiązać z formami austronezyjskimi (np. /matɛ́/ „umrzeć” = *matay, /matá/ „oko” = *mata, /qaðù/ „głowa” = *quluh, /maðû/ „osiem” = *walu)[4]. Według tej propozycji podobieństwa pomiędzy rodzinami wynikają z ich związku genealogicznego, choć sugerowano również możliwość wczesnego kontaktu[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Li i Luo 2006 ↓.
- ↑ Li i Luo 2006 ↓, s. 15.
- ↑ a b Li i Luo 2006 ↓, s. 4.
- ↑ Reid 2009 ↓, s. 106.
- ↑ Reid 2009 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jinfang Li, Yongxian Luo. Notes on Paha Buyang. „Linguistics of the Tibeto-Burman Area”. 29 (1), s. 1–40, 2006. ISSN 0731-3500. OCLC 4808985017. [dostęp 2023-07-04]. (ang.).
- Lawrence A. Reid: Austro-Tai Hypotheses. W: Keith Brown, Sarah Ogilvie (red.): Concise Encyclopedia of Languages of the World. Amsterdam: Elsevier, 2009, s. 105–106. ISBN 978-0-08-087774-7. OCLC 264358379. (ang.).