Język guriaso
| Obszar |
prowincja Sandaun (Papua-Nowa Gwinea) | ||
|---|---|---|---|
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | grx | ||
| IETF | grx | ||
| Glottolog | guri1248 | ||
| Ethnologue | grx | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język guriaso, także: muno[1], menóu[2][3] – język papuaski z prowincji Sandaun w Papui-Nowej Gwinei (dystrykt Amanab)[1].
Według danych z 2014 r. (Ethnologue) posługuje się nim 1500 osób[1]. Inne szacunki (2018) sugerują, że ma ok. 160 użytkowników[2].
Jego użytkownicy zamieszkują pięć wsi: Guriaso, Maragin, Wuraboi, Ekas i Mafuara[3][4]. W niektórych miejscowościach zaobserwowano spadek jego użycia. W użyciu jest także tok pisin[1]. Określenie „guriaso” pochodzi od nazwy jednej z wsi[2][4].
Został zaliczony do niewielkiej rodziny języków kwomtari, ale jest wyraźnie odrębny od pozostałych jej przedstawicieli[5]. Odnotowano jedynie małą grupę wyrazów pokrewnych oraz pewien zasób wspólnych cech typologii; podobieństwa te mogą być przypadkowe. Bywa rozpatrywany jako język izolowany[2][6].
Nie został dobrze poznany, opublikowane materiały (z lat 80. XX w.) ograniczają się do podstawowych danych gramatycznych i leksykalnych[2]. Nie wykształcił piśmiennictwa[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Guriaso, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b c d e Hammarström 2018 ↓, s. 303.
- ↑ a b Guriaso. Endangered Languages Project. [dostęp 2023-11-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-11-19)]. (ang.).
- ↑ a b Baron 1983 ↓, s. 28.
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 353.
- ↑ Harald Hammarström i inni red., Guriaso, [w:] Glottolog 4.8, Leipzig: Max Planck Institute for Evolutionary Anthropology, DOI: 10.5281/zenodo.8131084 [dostęp 2023-11-19] [zarchiwizowane z adresu 2023-11-19] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wietze Baron: Kwomtari Survey. Ukarumpa: Summer Institute of Linguistics, 1983. [dostęp 2023-11-19].
- William A. Foley: The Languages of the Sepik-Ramu Basin and Environs. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 197–432, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-003. ISBN 978-3-110-29525-2. OCLC 1041880153. (ang.).
- Harald Hammarström: Language isolates in the New Guinea region. W: Lyle Campbell (red.): Language Isolates. Abingdon–New York: Routledge, 2018, s. 287–322, seria: Routledge Language Family Series. DOI: 10.4324/9781315750026-11. ISBN 978-1-315-75002-6. OCLC 1000447105. (ang.).