Język ajië
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
5360 (2009)[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Organ regulujący | ?↗ | ||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | aji | ||
| IETF | aji | ||
| Glottolog | ajie1238 | ||
| Ethnologue | aji | ||
| WALS | aji | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język ajië (a. a’jie, anjie), także: waawilûû (a. houaïlou, wailu), wai[1] – język austronezyjski używany przez grupę ludności w prowincjach Północnej i Południowej w Nowej Kaledonii. Według danych z 2009 roku posługuje się nim 5360 osób[1].
Według Ethnologue (wyd. 22, 2019) pozostaje w powszechnym użyciu w regionie, ale znajduje się pod naciskiem ekspansji języka francuskiego[1]. Był wykorzystywany w działalności misjonarskiej[2].
Określenie „houaïlou” (houailou, wailu), wprowadzone przez Europejczyków, pochodzi od nazwy miejscowości na wschodnim wybrzeżu. Sami użytkownicy posługują się nazwą „ajië”[3][4].
W 1976 r. zaproponowano podział na trzy dialekty. Odnotowano też pewne różnice pokoleniowe (między osobami urodzonymi przed i po 1914)[5][4].
Został opisany w postaci opracowań z 1935[6] i 1976 r.[7] Jest stosowany w edukacji. Zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Ajië, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-05] (ang.).
- ↑ Moelleken 1996 ↓, s. 395.
- ↑ de la Fontinelle 1976 ↓, s. 17.
- ↑ a b Tryon, Aramiou i Euritein 1995 ↓, s. 859.
- ↑ de la Fontinelle 1976 ↓, s. 21.
- ↑ Maurice Leenhardt: Vocabulaire et grammaire de la langue houaïlou. Paris: Institut d’Ethnologie, 1935, seria: Travaux et Mémoires de l’Institut d’Ethnologie 10. OCLC 2737151. (fr.).
- ↑ de la Fontinelle 1976 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jacqueline de la Fontinelle: La langue de Houailou (Nouvelle-Calédonie): description phonologique et description syntaxique. Paris: Société d’Etudes Linguistiques et Anthropologiques de France (SELAF), 1976, seria: Langues et civilisations à tradition orale 17. ISBN 2-85297-073-2. OCLC 490391967. [dostęp 2023-09-24]. (fr.).
- Wolfgang W. Moelleken: Multilingualism in religion. W: Kontaktlinguistik/ Contact Linguistics/ Linguistique de Contact: Ein Internationales Handbuch Zeitgenössischer Forschung/ An International Handbook of Contemporary Research/ Manuel International Des Recherches Contemporaines. T. 1. Halbband. Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1996, s. 391–399, seria: Handbücher zur Sprach- und Kommunikationswissenschaft / Handbooks of Linguistics and Communication Science 12/1. DOI: 10.1515/9783110132649.1.6.391. ISBN 978-3-11-013264-9. OCLC 133160736. (ang.).
- Darrell T. Tryon, Sylvain Aramiou, Jean Euritein: A’jië. W: Darrell T. Tryon (red.): Comparative Austronesian Dictionary: An Introduction to Austronesian Studies. Berlin–New York: Walter de Gruyter, 1995, s. 859–866, seria: Trends in Linguistics. Documentation 10. DOI: 10.1515/9783110884012.1.585. ISBN 978-3-11-088401-2. OCLC 868970232. (ang.).