Języki oceaniczne

Języki oceaniczne
Obszar	większa część Oceanii
Liczba mówiących	2–2,5 mln
Klasyfikacja genetyczna	języki austronezyjskie języki malajsko-polinezyjskie grupa centralno-wschodnia grupa wschodnia języki oceaniczne; ; ; ;
Kody rodziny językowej
Glottolog	ocea1241
	Występowanie
	; Zasięg języków oceanicznych
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Języki oceaniczne (języki wschodnioaustronezyjskie) – podrodzina języków austronezyjskich, którymi posługuje się około 2–2,5 mln rdzennych mieszkańców wysp Oceanii. Do głównych zespołów języków oceanicznych zaliczają się języki mikronezyjskie i języki polinezyjskie. Poszczególnymi językami tej grupy posługuje się zazwyczaj kilka-kilkadziesiąt tysięcy osób, zamieszkujących wyspę lub archipelag. Do najczęściej używanych należą języki: fidżyjski (300 tys. – blisko spokrewniony z polinezyjskimi), samoański (235 tys.) oraz maoryski, tahitański, tonga i tolai (po 100 tys.).

R. Blust (1978) stwierdził, że są najbliżej spokrewnione z językami halmahersko-zachodnionowogwinejskimi, które to tworzą równoległą gałąź rodziny austronezyjskiej^[1]^[2].

Klasyfikacja języków oceanicznych:

języki austronezyjskie

języki malajsko-polinezyjskie

języki malajsko-polinezyjskie centralno-wschodnie

języki malajsko-polinezyjskie wschodnie

języki oceaniczne (2,2 mln)

języki mikronezyjskie (170 tys.)

yap (5 tys.)
karoliński (5 tys.)
kiribati (gilbertański) (70 tys.)
kusajski (4 tys.)
marszalski (25 tys.)
nauruański (6 tys.)
ngatik
ponape (20 tys.)
chuuk (30 tys.)
ulithi

języki wschodniofidżyjsko-polinezyjskie

języki wschodniofidżyjskie

fidżyjski (350 tys.)

języki polinezyjskie (1 mln)

hawajski (2 tys.)
mangarewa
maoryski (100 tys.)
markiski (5 tys.)
niue (10 tys.)
rapanui
rarotonga
samoański (235 tys.)
tahitański (100 tys.)
tokelau (1,7 tys.)
tonga (100 tys.)
tuamotu (10 tys.)
tuvalu (8 tys.)

Przypisy

↑ RobertR. Blust RobertR., Eastern Malayo-Polynesian: A Subgrouping Argument, [w:] Stephen AdolpheS.A. Wurm, LoisL. Carrington (red.), Second International Conference on Austronesian Linguistics: Proceedings, Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1978 (Pacific Linguistics C-61), s. 181–234, DOI: 10.15144/PL-C61.181, ISBN 978-0-85883-184-1, OCLC 499358051 [dostęp 2022-11-02] (ang.).
↑ GaryG. Holton GaryG., A unified system of spatial orientation in the Austronesian and non-Austronesian languages of Halmahera, [w:] AntoinetteA. Schapper (red.), Contact and substrate in the languages of Wallacea, Part 1, 2017 (NUSA: Linguistic studies of languages in and around Indonesia 62), s. 157–189, DOI: 10.15026/89846, OCLC 1017738888 [dostęp 2022-11-01] (ang.).

[Blust-1] RobertR. Blust RobertR., Eastern Malayo-Polynesian: A Subgrouping Argument, [w:] Stephen AdolpheS.A. Wurm, LoisL. Carrington (red.), Second International Conference on Austronesian Linguistics: Proceedings, Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1978 (Pacific Linguistics C-61), s. 181–234, DOI: 10.15144/PL-C61.181, ISBN 978-0-85883-184-1, OCLC 499358051 [dostęp 2022-11-02] (ang.).

[Holton-2] GaryG. Holton GaryG., A unified system of spatial orientation in the Austronesian and non-Austronesian languages of Halmahera, [w:] AntoinetteA. Schapper (red.), Contact and substrate in the languages of Wallacea, Part 1, 2017 (NUSA: Linguistic studies of languages in and around Indonesia 62), s. 157–189, DOI: 10.15026/89846, OCLC 1017738888 [dostęp 2022-11-01] (ang.).

[1]

[2]