Języki oceaniczne
Obszar |
większa część Oceanii |
---|---|
Liczba mówiących |
2–2,5 mln |
Klasyfikacja genetyczna |
|
Kody rodziny językowej | |
Glottolog | ocea1241 |
Występowanie | |
![]() Zasięg języków oceanicznych | |
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode. |
Języki oceaniczne (języki wschodnioaustronezyjskie) – podrodzina języków austronezyjskich, którymi posługuje się około 2–2,5 mln rdzennych mieszkańców wysp Oceanii. Do głównych zespołów języków oceanicznych zaliczają się języki mikronezyjskie i języki polinezyjskie. Poszczególnymi językami tej grupy posługuje się zazwyczaj kilka-kilkadziesiąt tysięcy osób, zamieszkujących wyspę lub archipelag. Do najczęściej używanych należą języki: fidżyjski (300 tys. – blisko spokrewniony z polinezyjskimi), samoański (235 tys.) oraz maoryski, tahitański, tonga i tolai (po 100 tys.).
R. Blust (1978) stwierdził, że są najbliżej spokrewnione z językami halmahersko-zachodnionowogwinejskimi, które to tworzą równoległą gałąź rodziny austronezyjskiej[1][2].
Klasyfikacja języków oceanicznych:
- języki austronezyjskie
- języki malajsko-polinezyjskie
- języki malajsko-polinezyjskie centralno-wschodnie
- języki malajsko-polinezyjskie wschodnie
- języki oceaniczne (2,2 mln)
- języki mikronezyjskie (170 tys.)
- yap (5 tys.)
- karoliński (5 tys.)
- kiribati (gilbertański) (70 tys.)
- kusajski (4 tys.)
- marszalski (25 tys.)
- nauruański (6 tys.)
- ngatik
- ponape (20 tys.)
- chuuk (30 tys.)
- ulithi
- języki wschodniofidżyjsko-polinezyjskie
- języki mikronezyjskie (170 tys.)
- języki oceaniczne (2,2 mln)
- języki malajsko-polinezyjskie wschodnie
- języki malajsko-polinezyjskie centralno-wschodnie
- języki malajsko-polinezyjskie
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Robert Blust , Eastern Malayo-Polynesian: A Subgrouping Argument, [w:] Stephen Adolphe Wurm, Lois Carrington (red.), Second International Conference on Austronesian Linguistics: Proceedings, Canberra: Department of Linguistics, Research School of Pacific Studies, Australian National University, 1978 (Pacific Linguistics C-61), s. 181–234, DOI: 10.15144/PL-C61.181, ISBN 978-0-85883-184-1, OCLC 499358051 [dostęp 2022-11-02] (ang.).
- ↑ Gary Holton , A unified system of spatial orientation in the Austronesian and non-Austronesian languages of Halmahera, [w:] Antoinette Schapper (red.), Contact and substrate in the languages of Wallacea, Part 1, 2017 (NUSA: Linguistic studies of languages in and around Indonesia 62), s. 157–189, DOI: 10.15026/89846, OCLC 1017738888 [dostęp 2022-11-01] (ang.).