Janusz Jamontt
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Janusz Kazimierz Jamontt |
|---|---|
| Data urodzenia |
1875 |
| Data i miejsce śmierci |
29 kwietnia 1951 |
| Zawód, zajęcie | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Janusz Kazimierz Jamontt herbu Pobóg[1] (ur. 1875, zm. 29 kwietnia 1951[2] w Łodzi) – polski prawnik-karnista, sędzia Sądu Najwyższego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1875[3] na Wołyniu[4]. Był synem Władysława Jamonta h. Pobóg i Anny Ursyn-Pruszyńskiej h. Rawicz (1854–1939). Pojął za żonę Różę z domu de La Tour (1879–1968), z którą mieli: Władysława i Helenę.
W 1900 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Moskiewskim, od 1906 pracował jako adwokat, od 1918 w sądownictwie polskim[4]. Przez Radę Regencyjną został mianowany sędzią sądu okręgowego w Kielcach[5]. W 1921 został sędzią Sądu Najwyższego, od 1924 wykładał prawo karne na Wolnej Wszechnicy Polskiej, od 1931 był członkiem Komisji Kodyfikacyjnej[3][4]. W lipcu 1932 był współzałożycielem (z Emilem Stanisławem Rappaportem i Adamem Ettingerem) i został kierownikiem Instytutu Kryminologicznego Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie[6].
Był autorem szeregu prac z zakresu prawa karnego i dotyczących funkcjonowania sądownictwa[7], jak również o charakterze popularyzatorskim. Jego rozważania na temat niezawisłości sędziowskiej są aktualne do dziś[8].
Był aktywny w konspiracyjnych pracach Polskiego Wydawnictwa Prawniczego[9].
Po II wojnie światowej prowadził na Uniwersytecie Łódzkim wykłady zlecone z prawa karnego[10][11].
Zmarł 29 kwietnia 1951 w Łodzi. Pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim pw. św. Wincentego a Paulo (Doły)[12].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1926)[13][4]
- Złoty Krzyż Zasługi (9 listopada 1932)[14]
Wybrane prace[edytuj | edytuj kod]
- O potrzebie manifestowania przekonań religijnych przez inteligencyę: odczyt wygłoszony w Warszawie w d. 17 lutego i 9 marca r.b. oraz w Płocku w d. 18 kwietnia r.b., Warszawa 1910
- Lew Tołstoj: odczyt, Warszawa 1914
- W obronie władzy sądowej, Warszawa 1924
- Zagadnienia kryminologiczne w mitologji greckiej, Warszawa 1924
- Projekt sądów bez nadzoru i stażu, Warszawa 1927
- Historja i krytyka rozporządzenia o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 1928 nr 12, poz. 93), Warszawa 1928
- Podstawowe zasady prawa karnego obowiązującego w b. zaborze rosyjskim. 1, Część ogólna, Warszawa 1929
- Sąd jednoosobowy czy kolegjalny?, Warszawa 1929
- O zmianie przepisów Konstytucji, dotyczących władzy sądowej, Warszawa 1930
- Kodeks karny r. 1932 z dostosowanemi do kodeksu tezami z orzeczeń Sądu Najwyższego, odpowiedniemi ustępami uzasadnienia projektu Komisji Kodyfikacyjnej oraz ze skorowidzem, oprac. i objaśnieniami opatrzyli J. Jamontt i E. St. Rappaport przy udz. R. Lemkina, Warszawa 1932
- Podstawowe zasady nowego prawa karnego obowiązującego w Polsce (kodeks karny r. 1932): konspekt wykładów: część ogólna, Warszawa 1932
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Janusz Kazimierz Jamontt h. Pobóg [online], www.sejm-wielki.pl [dostęp 2024-02-16].
- ↑ Stanisław Grodziski, Komisja Kodyfikacyjna Rzeczypospolitej Polskiej, [w:] Prawno-Historyczne, Tom 33, Numer 1 (1981) s. 76.
- ↑ a b Stefan Lelental, Profesor Emil Stanisław Rappaport – uczony, kodyfikator, organizator i uczestnik międzynarodowego ruchu naukowego, inicjator uchwalenia Kodeksu karnego wykonawczego, nauczyciel akademicki, kierownik pierwszego w Polsce Zakładu Prawa Karnego Wykonawczego „Przegląd Więziennictwa Polskiego” Nr 89 Warszawa 2015, s. 13.
- ↑ a b c d Album prawników polskich, [w:] Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, nr 2 z 1937, s. 19.
- ↑ Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości, nr 12 z 26.11.1918, s. 385
- ↑ Policyjne kalendarium - lipiec [online], Historia i Tradycja [dostęp 2023-02-23] (pol.).
- ↑ M. Materniak-Pawłowska, Zawód sędziego w Polsce w latach 1918–1939, "Czasopismo Prawno-Historyczne", 63, 2011, z. 1, s. 64.
- ↑ D. Malec, O genezie i praktycznych aspektach funkcjonowania instytucji asesorów sądowych w świetle rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 6 lutego 1928 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych, „Krakowskie Studia z historii państwa i prawa”, 8, 2015, z. 4, s. 419.
- ↑ W. Bayer, „Polskie Wydawnictwo Prawnicze" w latach okupacji hitlerowskiej (wspomnienia), „Palestra", 13, 1969, nr 4 (136), s. 28.
- ↑ Skład osobowy i spis wykładów na rok akademicki 1946–1947, Łódź 1947, s. 17, 73, 76.
- ↑ K. Śmiechowski, Garść refleksji na temat pierwszego wydania wspomnień Aleksandra Mogilnickiego, „Studia z Historii Społeczno-Gospodarczej”, 2011, t. 9, s. 390.
- ↑ Prof. Janusz Jamontt [online], billiongraves.com [dostęp 2023-02-23].
- ↑ M.P. z 1926 r. nr 259, poz. 727 „za zasługi, położone na polu organizacji sądownictwa i za działalność naukową”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 297 „za zasługi na polu pracy naukowej i ustawodawczej”.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- G. Ławnikowicz, Spuścizna zaborcza a zagadnienie unifikacji postaw w debacie na temat pożądanego statusu trzeciej władzy, [w:] „Rodzinna Europa”. Europejska myśl polityczno-prawna u progu XXI wieku, red. P. Fiktus, H. Malewski, M. Marszał, Wrocław 2015, s. 185–205 ISBN 978-83-61370-39-0.
- Album prawników polskich, [w:] Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny, nr 2 z 1937, s. 19.
- Absolwenci i studenci Cesarskiego Uniwersytetu Moskiewskiego
- Członkowie Komisji Kodyfikacyjnej (II Rzeczpospolita)
- Jamonttowie herbu Pobóg
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Polscy karniści
- Sędziowie Królestwa Polskiego (1916–1918)
- Sędziowie Sądu Najwyższego II Rzeczypospolitej
- Urodzeni w 1875
- Wykładowcy Wolnej Wszechnicy Polskiej
- Zmarli w 1951