Jaskinia Suliszowicka
50°40′30″N 19°22′02″E/50,674861 19,367083| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Właściciel |
prywatny |
| Długość |
17 m |
| Głębokość |
4,50 m |
| Deniwelacja |
6 m |
| Wysokość otworów |
395 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
20 m |
| Ekspozycja otworów |
ku południu |
| Kod |
J.Cz.II-02.01 |
Położenie na mapie gminy Żarki  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu myszkowskiego  | |
| 50°40′30″N 19°22′02″E/50,674861 19,367083
| |
| Strona internetowa | |
Jaskinia Suliszowicka – jaskinia we wsi Suliszowice w województwie śląskim, w powiecie myszkowskim, w gminie Żarki. Znajduje się w lesie, w odległości około 100 m na północ od Strażnicy Suliszowice[1]. Pod względem geograficznym jest to obszar Wyżyny Częstochowskiej wchodzący w skład Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej[2].
Opis obiektu[edytuj | edytuj kod]
Wapienna skałka z jaskinią znajduje się na łagodnym stoku przy południowym obrzeżu lasu na północ od niebieskiego szlaku turystycznego. Otwór jaskini znajduje się u południowej podstawy skałki o wysokości około 4 m. Ma szerokość 1,8 m i wysokość 1 m. Znajduje się za nim meandrujący korytarz o długości 10 m, wysokości do 2 m i szerokości 1,5–2,5 m. W jego stropie, w odległości około 3 m od otworu znajduje się owalny, ślepy komin o wysokości 4 m i średnicy 2 m. 3 m dalej jest drugi, również ślepy kominek o wysokości 2,5 m i regularnym, okrągłym otworze o średnicy 2 m. Na wysokości tego kominka opada w dół sztucznie odkopana szczelina łącząca się z równoległym do głównego korytarzykiem. Główny korytarz w tylnej części ostro skręca i opada pod kątem 20°. Ta część korytarza ma wysokość 1–2 m i taką samą szerokość. Końcowa jego część zwęża się przechodząc w niedostępną dla człowieka szczelinę[1].
Jaskinia powstała w późnojurajskim gruboziarnistym wapieniu na dwóch równoległych pęknięciach skały. Przekroje korytarzy świadczą, że została wymodelowana w strefie wadycznej, tylko jej wygładzone przez wodę kominy mają charakter kotłów wirowych. Namulisko głównego korytarza w początkowej jego części jest próchniczne, dalej gliniaste. Namulisko tylnej części korytarza początkowo jest gliniaste, w końcowej części pokryte skalnym rumoszem. Na ścianie tylnej części tego korytarza znajdują się resztki wełnistego nacieku[1].
Przy otworze jaskini rozwijają się mchy. Tylko w pobliżu otworu jest widna, w głębi jest ciemna. Sporadycznie hibernują w niej nietoperze, a w kominach stale bytują pająki z rodzaju Meta[1].
-
Skałka z otworem jaskini -
Początek tylnego korytarza -
Wejście do szczeliny -
Widok z głównego korytarza
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Historia poznania i dokumentacji[edytuj | edytuj kod]
Jaskinię po raz pierwszy opisał Z. Wójcik w 1959 r. On też opracował jej pierwszy plan. Dokumentację jaskini opracował w lutym 2001 r. M. Czepiel i inni[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Marian Czepiel, Jaskinia Suliszowicka [online] [dostęp 2021-07-26].
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ Z. Wójcik, 517.Jaskinia w Sulszowicach, „Speleologia”, 1 (1-2), Warszawa 1959, s. 95-106.