José Pinazo Martínez
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
José Pinazo Martínez – hiszpański malarz i rzeźbiarz. Jego ojcem był malarz Ignacio Pinazo Camarlench, a młodszym bratem rzeźbiarz Ignacio Pinazo Martínez[1].
Urodził się w Rzymie, gdzie jego ojciec przebywał na stypendium. W 1881 r. cała rodzina wróciła do Walencji. Studiował na Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych San Carlos w Walencji. Podróżował do Paryża, Rzymu i Londynu, ostatecznie zamieszkał w Madrycie. Z powodzeniem brał udział w wielu wystawach i konkursach. W 1915 jego obraz Floreal zdobył I medal na Krajowej Wystawie Sztuk Pięknych w Madrycie.
Początkowo tworzył według kanonów modernizmu, naturalizmu oraz kostumbryzmu Joaquina Sorolli, na którym się wzorował. Około 1918 r. pogłębił pracę nad własnym stylem i zaczął malować głównie portrety i martwe natury.
W 1921 r. odwiedził Kubę, aby zorganizować wystawę swoich dzieł w Hawanie. Przybawając na Kubie wykonał kilka portretów na zamówienie lokalnych osobistości[2].
Wybrane dzieła[edytuj | edytuj kod]
- Bodegón con granadas, uvas y flores, (talerz) 1900.
- Bodegón con naranjas y flores, (talerz) 1903.
- Floreal, óleo sobre lienzo, 1917.
- Luciérnaga, óleo sobre lienzo, 1917.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ C. Gracia Beneyto: Notas para un estudio sobre José Pinazo Martínez. Walencja: Archivo de Arte Valenciano, 1979, s. 69-73.
- ↑ Moisés Llordén Miñambres książkę, Fernando Devoto: Acerca de las migraciones centroeuropeas y mediterráneas a Iberoamérica: Aspectos sociales y culturales. Uniwersytet w Oviedo: 1995, s. 213-214.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Francisco Agramunt Lacruz: Diccionario de artistas valencianos del siglo XX, Tom III. Walencja: Albatros, 1999, s. 1392.
- Los Pinazo: cien años de expresión artística (Katalog wystawy). Walencja: Comunidad Valenciana, 1991.
- Bernardino de Pantorba: Historia y crítica de las Exposiciones Nacionales de Bellas Artes celebradas en España [1948]. Madryt: Jesús Ramón García Rama, 1980.