Julius Christiansen
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
| Poseł do Parlamentu Pruskiego | |
| Przynależność | |
|---|---|
| Okres urzędowania | |
Julius Christiansen (30 marca 1897 w Westerland, zm. 12 października 1951 w Swierdłowsku) – niemiecki prawnik, oficer wywiadu i polityk.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się na wyspie Sylt, uczęszczał na preparandę i seminarium nauczycielskie w Tondern w 1914. Po zakończeniu I wojny światowej, w czasie której służył w armii cesarskiej, ukończył szkołę średnią w Kilonii w 1919 roku i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Getyndze. Dd 1921 studiował prawo i ekonomię na Uniwersytecie Hamburskim, gdzie w 1922 obronił doktorat. W 1920 wstąpił do Niemieckiej Partii Ludowej, w kwietniu 1932 został wybrany z jej ramienia do parlamentu pruskiego, w którym reprezentował okręg 13 (Szlezwik-Holsztyn)[1].
Po wybuchu II wojny światowej jako oficer rezerwy został powołany do służby czynnej i skierowany do pracy w Abwehrze. Początkowo służył w okupowanej Danii, w Kopenhadze, w 1941 został szefem Abwehrstelle Biarritz w okupowanej Francji. Od listopada w stopniu majora kierował Abwehrkommando 304 (kontrwywiad IIIF) w okupowanym Wilnie prowadząc działania przeciwko radzieckiemu i polskiemu ruchowi oporu na Litwie. Razem z miejscowym Sicherheitsdienst prowadził negocjacje z przedstawicielami Armii Krajowej mające na celu podjęcie wspólnych działań przeciwko Sowietom. W rozmowach tych uczestniczyli m.in. ppłk Aleksander Krzyżanowski ps. „Wilk” (komendant Okręg Wilno AK) i rtm Zygmunt Szendzielarz ps. „Łupaszko” (dowódca 5 Wileńskiej Brygady AK). Niemcom zależało na kontynuowaniu rozmów na wyższym szczeblu. „Wilk” oświadczył wprawdzie, że o żadnym porozumieniu nie może być mowy, wyraził jednak zgodę na spotkanie z przedstawicielem Wehrmachtu. Następnego dnia przekazał delegacji niemieckiej na piśmie polskie warunki. Żądał w nich uznania przez Niemcy niepodległości Polski w granicach z 1939 r., pokrycia wszystkich strat, które Polska poniosła wskutek inwazji niemieckiej, zwolnienia jeńców wojennych, więźniów obozów koncentracyjnych i wywiezionych na przymusowe roboty oraz przekazania uzbrojenia dla 30 tys. partyzantów, w tym broni pancernej i artylerii. Ostatecznie rozmowy wileńskie nie przyniosły rezultatu, w przeciwieństwie do rozmów w Okręgu Nowogródek (sojusz tamtejszego dowództwa AK z hitlerowcami nigdy nie został zaakceptowany przez Komendę Główną, która rozbiła go przenosząc tamtejsze kierownictwo w inne rejony Polski[2])[3].
Po zajęciu Wileńszczyzny przez Armię Czerwoną został skierowany do Krakowa jako dowódca Frontaufklärungskommandos 305, awansował także na podpułkownika. W czasie radzieckiej ofensywy został wzięty do niewoli, w której zmarł w 1951[1].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Dr Julius Christiansen w marcu 1923 poślubił Paulę Kayser (1895–1963), z którą miał dwóch synów. Grób rodzinny znajduje się w Westerland[4].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Żelazny I klasy[5]
- Krzyż Żelazny II klasy
- Wojenny Krzyż Zasługi z mieczami II klasy
- Krzyż Honoru
i inne
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Bernhard Chiari (Hrsg.): Die polnische Heimatarmee. Geschichte und Mythos der Armia Krajowa seit dem Zweiten Weltkrieg. Oldenbourg Verlag, S. 516
- ↑ E. Mironowicz, Wojna wszystkich ze wszystkimi, s. 148, 177.
- ↑ Rozmowy AK z Niemcami - Inne Oblicza Historii [online], ioh.pl [dostęp 2019-07-21] (pol.).
- ↑ Grabsteine: Alter Friedhof Sylt-Westerland (Nordfriesische Insel, Nordfriesland) [online], grabsteine.genealogy.net [dostęp 2019-07-21].
- ↑ http://images.ioh.pl/artykuly/rozmowy_ak_z_niemcami/8.jpg
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bernhard Chiari, Aleksandr Sabelin: Widersprüche nutzen, mit dem Teufel reden, in: Frankfurter Allgemeine Zeitung 15. Juni 2016