Język efate północny
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
10 tys. (2001)[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 5 rozwojowy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | llp | ||
| IETF | llp | ||
| Glottolog | nort2836, liva1239 | ||
| Ethnologue | llp | ||
| WALS | ngu | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język efate północny, także: nakanamanga[2][3], nguna[3] – język austronezyjski z grupy języków oceanicznych, używany w północnej części wyspy Efate oraz na kilku innych wyspach (m.in. Nguna, Tongoa i Epi), należących do państwa Vanuatu. Według danych z 2001 r. posługuje się nim 10 tys. osób[1].
Tworzy złożoną sieć dialektów. Serwis Ethnologue wyróżnia następujące: nguna (guna, tongoa), buninga, sesake, emau, paunangis, livara[1]. Nazwa „nguna” upowszechniła się również jako nazwa samego języka[3]. Odmiana języka zwana livara lub liara (względnie blisko spokrewniony język) nie była już używana na początku XX wieku. Dialekt lelepa jest też opisywany jako odrębny język[4].
Został opisany w postaci opracowań gramatycznych (1887, 1969)[5][6] i słownika (2023)[7]. Sporządzono też zbiór tekstów (1969)[8]. Jest zapisywany alfabetem łacińskim[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Efate, North, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2022-07-20] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Robert B. Kaplan, Richard B. Baldauf Jr: Language and Language-in-Education Planning in the Pacific Basin. Dordrecht: Springer Science & Business Media, 2003, s. 187–188. DOI: 10.1007/978-94-017-0145-7. ISBN 978-94-017-0145-7. OCLC 851388392. [dostęp 2022-07-20]. (ang.).
- ↑ a b c John Lynch, Pacific Languages: An Introduction, Honolulu: University of Hawaiʻi Press, 1998, s. 41, DOI: 10.2307/j.ctv893h2b, ISBN 978-0-8248-1898-2, ISBN 978-0-8248-4258-1, ISBN 978-0-8248-8183-2, OCLC 605554571, JSTOR: j.ctv893h2b [dostęp 2022-07-20] (ang.).
- ↑ John Lynch, Terry Crowley: Languages of Vanuatu. A new survey and bibliography. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2001, s. 112–115, seria: Pacific Linguistics 517. DOI: 10.15144/PL-517. ISBN 0-85883-469-3. OCLC 49882787. [dostęp 2022-07-20]. (ang.).
- ↑ Sidney H. Ray, Sketch of Nguna Grammar, „The Journal of the Anthropological Institute of Great Britain and Ireland”, 16, 1887, s. 409–418, DOI: 10.2307/2841882, ISSN 0959-5295, JSTOR: 2841882 (ang.).
- ↑ Albert J. Schütz, Nguna Grammar, Honolulu: University of Hawaiʻi Press, 1969 (Oceanic Linguistics Special Publication 5), ISBN 0-87022-744-0, ISSN 0078-3188, OCLC 70697, JSTOR: 20019123 [dostęp 2024-08-10] (ang.).
- ↑ Hans Schmidt, Nguna Dictionary, Neuendettelsau: Erlanger Verlag für Mission und Ökumene, 2023, ISBN 978-3-87214-573-4, OCLC 1369151591 (ang.).
- ↑ Albert J. Schütz, Nguna Texts: A collection of traditional and modern narratives from the Central New Hebrides, Honolulu: University of Hawaiʻi Press, 1969 (Oceanic Linguistics Special Publication 4), ISSN 0078-3188, OCLC 11480, JSTOR: 20019120 (ang.).