KRI Cakra
 Okręt w 2012 | |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
25 listopada 1977 |
| Wodowanie |
10 września 1980 |
 Marynarka Wojenna Indonezji
| |
| Wejście do służby |
19 marca 1981 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Długość |
59,5 m |
| Szerokość |
6,2 m |
| Zanurzenie |
5,4 m |
| Zanurzenie testowe |
240 m |
| Rodzaj kadłuba |
jednokadłubowy |
| Napęd | |
| 4 silniki wysokoprężne o mocy 2400 KM 1 silnik elektryczny o mocy 4600 KM 1 śruba | |
| Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
| Zasięg | |
| Uzbrojenie | |
| 14 torped | |
| Wyrzutnie torpedowe |
8 x 533 mm (dziób) |
| Załoga |
34 |
KRI Cakra (401) – indonezyjski okręt podwodny niemieckiego typu 209/1300, zbudowany w stoczni Howaldtswerke w Kilonii, przyjęty do służby w marynarce wojennej 19 marca 1981 roku.
Zamówienie i budowa[edytuj | edytuj kod]
W połowie lat 70 XX wieku Indonezja postanowiła zmodernizować swoją flotę podwodną, która dotąd składała się z przestarzałych już okrętów radzieckiego projektu 613[1]. 2 kwietnia 1977 roku Indonezja zamówiła budowę w Niemczech Zachodnich dwóch nowoczesnych okrętów podwodnych „Cakra” i „Nanggala” eksportowego typu 209/1300[2]. Umowę zawarto z konsorcjum tworzonym przez koncern Ferrostaal w Essen, stocznię Howaldtswerke (HDW) w Kilonii i biuro projektowe Ingenieurkontor Lübeck, które zaprojektowało okręty[2].
Stępkę pod budowę pierwszej jednostki „Cakra”, od której nazwy znany jest też typ, położono w stoczni HDW w Kilonii 25 listopada 1977 roku[2]. Oba okręty wodowano tego samego dnia – 10 września 1980 roku[2]. „Cakra” weszła do służby 19 marca 1981 roku[2]. Otrzymała numer burtowy 401[1].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Okręty typu 209/1300 mają wyporność nawodną 1306 ton i podwodną 1412 ton (odpowiednio 1285 i 1390 ton angielskich)[2][3]. Ich długość wynosi 59,5 m, szerokość 62,2 m, a zanurzenie kadłuba 5,4 m[2]. Głębokość zanurzenia wynosi 240 m[2]. Załoga składa się z 34 osób, w tym 6 oficerów[2].
Napęd stanowi silnik elektryczny Siemens o mocy ciągłej 4600 KM (3383 kW), poruszający pojedynczą śrubę[2]. Prąd generują cztery silniki wysokoprężne MTU 12V 493 AZ80 GA31L o mocy ciągłej 2400 KM (1765 kW), sprzężone z czterema alternatorami Siemens o mocy 1700 kW[2]. Napęd zapewnia prędkość maksymalną 11 węzłów na powierzchni, a 21,5 węzła pod wodą[2].
Uzbrojenie stanowi osiem wyrzutni torpedowych kalibru 533 mm na dziobie, z zapasem 14 torped AEG SUT Mod. 0, naprowadzanych przewodowo w trybie aktywnego poszukiwania celu lub pasywnego[2]. Torpedy mają zasięg do 12 km (6,5 Mm) z prędkością 35 węzłów lub 28 km (15 Mm) z prędkością 23 węzłów, a ich głowica bojowa ma masę 250 kg[2].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Okręt przeszedł remont w okresie 1986–1989 roku w macierzystej stoczni Howaldtswerke[2]. Kolejny remont w Surabai wraz z wymianą baterii akumulatorów trwał od 1993 do kwietnia 1997 roku[2]. Zmodernizowano też wówczas system strzelania torpedowego Sinbad[2]. Ponowny remont połączony z modernizacją w koreańskiej stoczni DSME trwał od 2004 do 2005 roku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).