Kaidō

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Podróżni na Tōkaidō w 1825 r.
Hasui Kawase (1883–1957), Nikkō Kaidō

Kaidō (jap. 街道 trakt, gościniec, droga) – drogi w Japonii budowane w okresie Edo (1603–1868).

System dróg[edytuj | edytuj kod]

Głównym przykładem dawnych dróg jest system połączeń o wspólnej nazwie Gokaidō. Miały one swój początek w mieście Edo (dzisiejsze Tokio). Przykładami mniej ważnych, dawnych dróg są: Hokuriku Kaidō i Nagasaki Kaidō. Na szlakach tych znajdowały się stacje pocztowe (shukuba), w których podróżni mogli odpocząć, otrzymać nocleg i zjeść posiłek.

Do kaidō nie zalicza się traktów: San’yōdō, San’indō, Nankaidō i Saikaidō, gdyż zostały wybudowane przed okresem Edo. Należały one do dawnego systemu Gokishichidō, który został stworzony w okresie Asuka (538–710). Nazwy te były używane zarówno w znaczeniu jednostek administracyjnych, jak i dróg w ich obrębie.

W dzisiejszych czasach, wiele autostrad i linii kolejowych biegnie trasami dawnych kaidō i utrzymuje te same nazwy, a niektóre ocalałe fragmenty szlaków służą celom turystycznym.

Gokaidō[edytuj | edytuj kod]

Głównymi drogami zaczynającymi się w mieście Edo, na Nihonbashi, było pięć dróg:

Kaidō a kultura[edytuj | edytuj kod]

Drzeworyt przedstawiający 17. stację na Tōkaidō wykonany przez Hiroshige Andō

Kaidō odegrały znaczącą rolę w gospodarce, dla wymiany handlowej i rozwoju kultury mieszczańskiej Japonii okresu Edo (1603–1868).

Japoński poeta, Bashō Matsuo (1644–1694), utrwalił prozą i wierszem swoje podróże wzdłuż tych dróg w książce pt.: Oku no hosomichi („Ścieżki na daleką północ”, 1702)[1].

Jeden ze słynnych malarzy i twórców ukiyo-e („obrazów przemijającego świata”), Hiroshige Andō (1797–1858), jest autorem m.in. serii drzeworytów (mokuhan-ga) obrazujących wszystkie odpoczynkowe stacje pocztowe (shukuba), które istniały wzdłuż drogi Tōkaidō. Cykl ten nosi nazwę: 53 stacje szlaku Tōkaidō (Tōkaidō gojūsan-tsugi). Na stacjach zatrzymywali się przedstawiciele wszystkich warstw społecznych, także panowie feudalni (daimyō) w czasie swoich obowiązkowych podróży (system sankin-kōtai) ze swoich lenn (han) do sioguna w Edo.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: PWN, 2012, s. 227. ISBN 978-83-01-17214-5.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]