Kalinina (rejon miński)
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
| Nr kierunkowy |
+375 17 |
| Kod pocztowy |
223029 |
Położenie na mapie obwodu mińskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
 53°44′18,4″N 27°33′13,6″E/53,738444 27,553778
| |
Kalinina (biał. Калініна; ros. Калинино, Kalinino; hist. Ignatycze) – wieś na Białorusi, w rejonie mińskim obwodu mińskiego, w sielsowiecie Michanowicze, około 11 km na południe od Mińska, na lewym brzegu Ptyczy.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W XVII wieku Ignatycze należały do rodziny Chaleckich. W I połowie XVIII wieku zostały od nich kupione przez Radziwiłłów i włączone do dominium annopolskiego. Radziwiłłowie sprzedali ten majątek przed 1850 rokiem Rajmundowi Kałęczyńskiemu (Kałenczyńskiemu[2]). Zofia Kałęczyńska (Kałenczyńska) (1834–1891), wychodząc za mąż za Włodzimierza Jelskiego, wniosła tę posiadłość w posagu do wspólnego majątku Jelskich. Włodzimierz Jelski (1820–1875) znany w kraju z nauki i cnót obywatelskich[3] mieszkał w Ignatyczach w latach 1857–1863, jednak w tym krótkim czasie wsławił się wzorowym gospodarowaniem: uporządkowawszy rolnictwo, hodowlę i całą rezydencję, założył w ostatnich latach na wielką skałę przedsiębiorstwo sądowniczo-kwieciarskie, a głównie hodowlę róż kilkuset odmian, tudzież drzew[4]. Zniósł też m.in. propinację. Za aktywne wspieranie powstania styczniowego został zesłany do guberni orenburskiej. Majątek, jako posag żony, ocalał od konfiskaty. Ostatnim właścicielem Ignatycz był Wilhelm Jelski (zm. w 1919 roku), syn Włodzimierza i Zofii[5].
W wyniku II rozbioru Polski Ignatycze znalazły się w 1793 roku w Imperium Rosyjskim. W latach 1919–1920 wieś znalazła się pod polskim zwierzchnictwem, wszedłszy w skład gminy Samochwałowicze. Ostatecznie, po ustaleniu przebiegu granicy polsko-radzieckiej znalazła się na terytorium ZSRR, od 1991 roku – na terenie Białorusi.
Dawny dwór[edytuj | edytuj kod]
Do początku XX wieku w Ignatyczach istniał niewielki, drewniany, parterowy dwór. Okres jego powstania jest nieznany, możliwe że wybudowali go jeszcze Chaleccy. Przed 1914 rokiem Jelscy przebudowali dwór: do częściowo rozebranego budynku dobudowano nowy, dwukondygnacyjny dom o zupełnie innym charakterze, bogato dekorowany, zwieńczony lukarną. Wilhelm Jelski był kolekcjonerem sztuki, szczególnie polskiego malarstwa. W jego domu znajdowały się obrazy m.in. Matejki, Wyczółkowskiego, Gierymskiego, Simmlera, Weyssenhoffa, Żmurki i wiele innych. Znaczna część tych zbiorów uległa zniszczeniu w czasie rewolucji październikowej w 1917 roku. Resztki, które zostały uratowane, przepadły po śmierci Jelskiego, w zawierusze wojny polsko-bolszewickiej.
Dom był otoczony ogrodem, na tyłach znajdował się duży staw. Do dworu prowadziła monumentalnej wielkości brama wjazdowa[5]. Obecnie dwór, dom zarządcy i brama są w ruinie. Oficyna, budynek gospodarczy i spichlerz zostały zaadaptowane do celów mieszkaniowych i gospodarczych.
Majątek w Ignatyczach został opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu mińskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Profil Zofii Kałenczyńskiej na stronie Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2015-03-24].
- ↑ Ignatycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 247.
- ↑ N. Rouba (zebrał i opracował): Przewodnik po Litwie i Białejrusi. Wilno: Wydawnictwa „Kurjera Litewskiego”, s. 76.
- ↑ a b c Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 1: Województwa mińskie, mścisławskie, połockie, witebskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 75–78, ISBN 83-04-03713-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia współczesnego stanu zespołu dworsko-parkowego Jelskich na stronie Radzima.org
- Ignatycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 247.
- Ignatycze, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 1: Abablewo – Januszowo, Warszawa 1900, s. 606.