Kamienica Celestowska w Krakowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica Celestowska
Symbol zabytku nr rej. A-248 z dnia 22.03.1966
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Adres

ul. Mikołajska 10

Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie
Mapa konturowa Starego Miasta w Krakowie, po prawej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Celestowska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica Celestowska”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Celestowska”
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kamienica Celestowska”
Ziemia50°03′41,60″N 19°56′28,62″E/50,061556 19,941283

Kamienica Celestowska – zabytkowa kamienica, zlokalizowana przy ulicy Mikołajskiej na krakowskim Starym Mieście.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kamienica została wzniesiona w połowie XIV wieku jako kamienny dom na planie kwadratu. Na początku XV wieku została rozbudowana do rozmiarów typowej kamienicy krakowskiej. W XV wieku wzniesiono oficynę tylną. W XVI wieku zakupiono fragment posesji przy ulicy św. Tomasza 29 i wybudowano na nim drugą oficynę tylną. W XVII wieku kamienica była własnością rodziny Celestów. Na początku tego stulecia została przebudowana przez kupca ołownego W. Celestę. Z tego okresu pochodzą strop w izbie tylnej oraz obramienia drzwi i okien. W I połowie XVII wieku przebudowano oficynę tylną oraz nadbudowano ją o drugie piętro i attykę. W połowie XVII wieku zakupiono tylne części posesji przy ulicy Mikołajskiej 12 i 14, na których założono ogród. W 1689 budynek nadbudowano o drugie piętro i przebudowano. W końcu XVII i w XVIII wieku był własnością rodzin patrycjuszowskich: Zacherlów, Fryznekierów, Węgrzynowiczów, Florkowskich i Bajerów. Około połowy XVIII wieku został przebudowany w stylu późnobarokowym, a w końcu tego stulecia zlikwidowano ogród. Na początku XIX wieku przebudowano fasadę na klasycystyczną i wzniesiono oficynę boczną. W latach 1905–1906 przystosowano lokal na parterze do celów usługowych oraz przeprowadzono konserwację portalu. W latach 70. XX wieku kamienica przeszła remont generalny[1].

22 marca 1966 kamienica została wpisana do rejestru zabytków[2]. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków[3].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Kamienica składa się z budynku frontowego, oficyny bocznej oraz dwóch, usytuowanych równolegle do siebie, oficyn tylnych. Budynek frontowy ma dwa piętra. Jego fasada reprezentuje styl klasycystyczny. Kamienica posiada kamienny portal z 1689, ozdobiony łacińskimi sentencjami. Nad portalem umieszczono kartusz z herbem Bończa. Elewacja parteru została obudowana drewnem, a wyższych kondygnacji podzielona pilastrami[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]