Kamienica Mierzejewskich w Krakowie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica Mierzejewskich
Symbol zabytku nr rej. A-283 z dnia 13.05.1966
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Miejscowość

Kraków

Adres

ul. Szczepańska 3

Ważniejsze przebudowy

XVIII, 1860, 1869

Kolejni właściciele

rody: Tryblów, Gutterów i Rottermundów, Andrzej Krauz, J.K. Mączyński, I. Mierzejewski, ród Federowiczów

Położenie na mapie Starego Miasta w Krakowie
Mapa konturowa Starego Miasta w Krakowie, u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Mierzejewskich”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Kamienica Mierzejewskich”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kamienica Mierzejewskich”
Położenie na mapie Krakowa
Mapa konturowa Krakowa, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Kamienica Mierzejewskich”
Ziemia50°03′47,11″N 19°56′11,87″E/50,063086 19,936631

Kamienica Mierzejewskich – zabytkowa kamienica, zlokalizowana przy ulicy Szczepańskiej na krakowskim Starym Mieście.

Historia kamienicy i jej właściciele[edytuj | edytuj kod]

Kamienica została wzniesiona na początku XIV wieku jako parterowy budynek. W XV wieku powiększono ja o jedno piętro i płytki tylny trakt a następnie dobudowano tylna oficynę. Na przełomie XVI i XVII wieku była własnością rodów patrycjuszowskich: Tryblów, Gutterów i Rottermundów. 8 września 1523 zmarł w niej Maciej Miechowita, lekarz, pisarz, geograf i historyk[1]. W pierwszej połowie XVIII wieku fasada kamienicy została przebudowana na styl barokowy oraz dobudowano trzecią kondygnację i wewnętrzną klatkę schodową. Na przełomie XVII i XVIII wieku była własnością kupca krakowskiego Andrzeja Krauza. W drugiej połowie XVIII wieku kamienica była w posiadaniu J. K. Mączyńskiego a następnie I. Mierzejewskiego. Za sprawa tego ostatniego fasada kamienicy nabrała form klasycystycznych. W drugiej połowie XIX wieku kamienica znajdowała się w posiadaniu rodziny Federowiczów. Po 1860 budynek przeszedł kilka przebudowań: dobudowano oficynę boczną (rozebraną w 1974) oraz, w 1869, dobudowano czwartą kondygnację i zmieniono fasadę na eklektyczną[2].

Obecnie kamienica jest budynkiem trzypiętrowym z płaskim dachem, z elementami stylu klasycyzmu, z zachowanymi wcześniejszymi detalami, m.in. z ostrołukowym portalem bramy, boniowaniem na parterze oraz gotyckim portalem[1][2].

13 maja 1966 kamienica została wpisana do rejestru zabytków[3]. Znajduje się także w gminnej ewidencji zabytków[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]