Kamienica Steigertów w Łodzi
.jpg) Kamienica w 2024 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Piotrkowska 133 |
| Typ budynku |
kamienica |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Kondygnacje |
4 |
| Rozpoczęcie budowy |
1938 |
| Ukończenie budowy |
1939 |
| Pierwszy właściciel | |
Położenie na mapie Łodzi  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego  | |
 51°45′42,63″N 19°27′27,80″E/51,761842 19,457722
| |
Kamienica Steigertów w Łodzi – modernistyczna kamienica położona przy ulicy Piotrkowskiej 133 w Łodzi.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1910 Olga oraz Teodor Albert Seigert nabyli nieruchomość od rodziny Nippe za kwotę 73 500 rubli. W 1914 złożono projekt budowy piętrowego domu w tylnej części działki, mającego stanąć na froncie ówczesnej ul. Nowo Spacerowej 34 (dzisiaj al. Kościuszki 68)[1].
W 1933 na działce znajdował się drewniany, parterowy budynek mieszkalny, murowana dwupiętrowa oficyna usytuowana wzdłuż północnej granicy działki, a także drewniane komórki od południowej strony. W latach 1938-39 małżonkowie Steigert wystawili na froncie Piotrkowskiej 133 czteropiętrową kamienicę, a także parterowego garażu w głębi posesji. Autorem projektu był Radosław Hans[2].
W nowo wybudowanej kamienicy, w kwietniu 1939, swój sklep otworzył Hugo Schmechel, współzałożyciel znanego w Łodzi domu konfekcyjnego „Schmechel i Rosner” przy Piotrkowskiej 100a, zamkniętego w drugiej połowie lat 20.[1]
Po zajęciu Łodzi przez wojska niemieckie budynek został przeznaczony na siedzibę Centrali „Północ-Wschód” Komisariatu Rzeszy do spraw Umacniania Niemczyzny[3], którego celem była germanizacja terenów podbitych[4]. Miała tam również siedzibę Centrala Przesiedleńcza pod kierownictwem Hermanna Krumeya. Podczas okupacji adresem budynku była Adolf-Hitler Straße 133[5].
W 1972 nieruchomość przeszła na własność skarbu państwa[2].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Kamienica składa się z czterech pięter i częściowo użytkowe poddasza, a także podpiwniczenia. Dach budynku jest dwuspadowy o niewielkim kącie nachylenia połaci. Elewacja frontowa jest czteroosiowa z bramą w osi drugiej i witrynami z wejściami do lokali użytkowych. Wyżej front jest trzyosiowy, symetryczny, z szerokim wykuszem w części środkowej. Ten natomiast charakteryzuje się pasmowym przeszkleniem jednopoziomowymi, wielodzielnymi, narożnymi oknami. Pasy podokienne wyłożone zostały płytkami klinkierowymi. W jednoosiowych strefach skrajnych z rastrowym reliefem w tynku imitującym okładzinę z kwadratowych płyt kamiennych znajdują się jednopoziomowe okna czterodzielne. W okolicy poddasza znajduje się 6 niewielkich prostokątnych okienek[2].
Obiekt pierwotnie posiadał na parterze trzy lokale użytkowe i mieszkanie dozorcy. Na każdej wyższej kondygnacji znajdowało się jedno luksusowe mieszkanie, natomiast na poddaszu pralnia[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Ulica Piotrkowska 133 w Łodzi. Historia posesji w latach 1824-1939. [online], dawna Piotrkowska [dostęp 2024-05-06] (pol.).
- ↑ a b c d Joanna Olenderek, Łódzki modernizm i inne nurty przedwojennego budownictwa Tom 2, Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2012, s. 90, ISBN 978-83-7729-088-0.
- ↑ Bundesarchiv R 49 Bild-0107, Litzmannstadt, Einwanderer-Zentralstelle Nord-Ost, commons.wikimedia.org, 1939 [dostęp 2024-05-06].
- ↑ Erlaß des Führers und Reichkanzlers zur Festigung deutschen Volkstums, 7. Oktober 1939
- ↑ Agnieszka Waś-Turecka, Litzmannstadt - piekło polskich dzieci [online], dw.com, 10 września 2017 [dostęp 2024-05-06] (pol.).
