Kanał Dniepr-Bug
|
||
.jpg) Kanał Dniepr-Bug |
||
| Kontynent | Europa | |
| Państwo | Białoruś | |
| Początek | Kobryń |
|
| Koniec | Pińsk (Duboja, 29 km od Pińska) |
|
| Rok budowy | 1775–1848 | |
| Długość | 92,8 km | |
 Galeria zdjęć w Wikimedia Commons |
||
Kanał Dniepr–Bug (biał. Дняпроўска-Бугскі канал, Dniaprouska-Buhski kanał; ros. Днепровско-Бугский канал, Dnieprowsko-Bugskij kanał; hist. Kanał Królewski) – kanał żeglowny na Białorusi, łączy Dniepr (w Pińsku, przez Pinę, dopływ Prypeci) z Wisłą (w Kobryniu, przez Muchawiec, dopływ Bugu); otwarty w 1848.
Pierwsza część kanału została zbudowana w latach 1775–1784 w czasach panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. We wrześniu 1784 roku król osobiście otworzył kanał dla żeglugi.
Kanał zaczęły rozbudowywać władze rosyjskie w latach 1846–1848, chcąc połączyć Morze Czarne z Bałtykiem dla spławu głównie drewna i zboża, długości 92,2 km[potrzebny przypis]. W czasach II RP kanał był sukcesywnie remontowany (1929–1939). Zniszczony w czasie II wojny światowej, a następnie odbudowany.
Część śródlądowej drogi wodnej E40 z Gdańska Wisłą, z dotychczas nieustalonym przejściem na Bug i dalej przez Pinę, Prypeć, Dniepr do Morza Azowskiego i zachodnim brzegiem Morza Czarnego do Bosforu (E90). Obecnie ma głównie znaczenie turystyczne.
Zobacz też[edytuj]
Linki zewnętrzne[edytuj]
Kanał Muchawiecki w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego, T. VI: Malczyce – Netreba. Warszawa, 1885.
