Kanał Dniepr-Bug

Kanał Dniepr-Bug
Kanał Dniepr-Bug
Kontynent	Europa
Państwo	Białoruś
Początek	Kobryń
Koniec	Pińsk (Duboja, 29 km od Pińska)
Rok budowy	1775–1848
Długość	92,8 km
Galeria zdjęć w Wikimedia Commons

Kanał na mapie z czasów carskich

Główne drogi wodne II Rzeczypospolitej

Położenie kanału na dzisiejszym pograniczu białorusko-ukraińskim

Kanał Dniepr–Bug (biał. Дняпроўска-Бугскі канал, Dniaprouska-Buhski kanał; ros. Днепровско-Бугский канал, Dnieprowsko-Bugskij kanał; hist. Kanał Królewski) – kanał żeglowny na Białorusi, łączy Dniepr (w Pińsku, przez Pinę, dopływ Prypeci) z Wisłą (w Kobryniu, przez Muchawiec, dopływ Bugu); otwarty w 1848.

Pierwsza część kanału została zbudowana w latach 1775–1784 w czasach panowania króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. We wrześniu 1784 roku król osobiście otworzył kanał dla żeglugi.

Kanał zaczęły rozbudowywać władze rosyjskie w latach 1846–1848, chcąc połączyć Morze Czarne z Bałtykiem dla spławu głównie drewna i zboża, długości 92,2 km^{[potrzebny przypis]}. W czasach II RP kanał był sukcesywnie remontowany (1929–1939). Zniszczony w czasie II wojny światowej, a następnie odbudowany.

Część śródlądowej drogi wodnej E40 z Gdańska Wisłą, z dotychczas nieustalonym przejściem na Bug i dalej przez Pinę, Prypeć, Dniepr do Limanu Dnieprzańsko-Buskiego i zachodnim brzegiem Morza Czarnego do Bosforu (E90). Obecnie ma głównie znaczenie turystyczne.

Zobacz też

• Kanał Ogińskiego
• Kanał Augustowski
• Śródlądowe drogi wodne

Linki zewnętrzne

• Kanał Muchawiecki w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. VI: Malczyce – Netreba. Warszawa 1885.
• Muchawiecki Kanał w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego. T. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska. Warszawa 1902.