Mateusz Butrymowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Mateusz Antoni Butrymowicz
Ilustracja
Herb
Topór
Rodzina Butrymowiczowie herbu Topór
Data urodzenia 1745
Data śmierci 1814
Ojciec Jakub Butrymowicz
Matka Anastazja NN.
Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)

Mateusz Antoni Butrymowicz herbu Topór (1745-1814) – sędzia grodzki piński, poseł powiatu pińskiego na Sejm Czteroletni w 1788 roku[1], kawaler orderów, zaufany hetmana Michała Kazimierza Ogińskiego.

Ukończył pińskie kolegium jezuickie. Od 1776 roku porucznik petyhorski. Był topografem i kartografem wojskowym. W 1778 roku objął godność koniuszego pińskiego, w 1780 – miecznika. Od 1783 roku sędzia grodzki piński, od 1785 – podstarosta piński.

Deputat powiatu pińskiego na Trybunał Główny Wielkiego Księstwa Litewskiego kadencji wileńskiej w 1781/1782 oraz 1786/1787 roku[2]. Od 1788 roku był posłem na Sejm Wielki, wchodził w skład komisji skarbowej i komisji ds. buntów. Na sejmowym posiedzeniu 16 kwietnia 1789 roku oskarżył prawosławnych duchownych o wywołanie buntów wśród chłopów. Między innymi wskutek jego głosu Sejm uchwalił konstytucję nakazującą im składanie przysięgi wiernopoddańczej, a także zezwalającej na wydalenie prorosyjskich agitatorów[3]. W czasie obrad Sejmu wiele zajmował się również tematyką żydowską, był propagatorem szerokiego udziału Żydów we wszelkich dziedzinach życia społeczno-politycznego, gospodarczego i kulturalnego Polski[4]. Swoje poglądy wyłożył w opracowaniu Sposób uformowania Żydów polskich w pożytecznych krajowi obywatelów[5]. Członek Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej[6].

Należał do inicjatorów budowy Kanału Ogińskiego i Kanału Królewskiego, a także projektu wybicia traktów z Pińska do Słonimia oraz na Wołyń[7]. Za zasługi dla komunikacji odznaczonym orderami: Orła Białego i Świętego Stanisława.

Brak jest informacji co do jego losów po wojnie w obronie Konstytucji 3 Maja.

Świetnie zarządzał osobistym majątkiem, w Pińsku zbudował pałac w stylu klasycystycznym. Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną miał córkę Józefę, wydaną za Michała Ordę. Synem tej pary, wnukiem Mateusza Butrymowicza był Napoleon Orda.

Imię Mateusza Butrymowicza nosiła w dwudziestoleciu międzywojennym jedna ze szkół powszechnych w Lublinie (obecna Szkoła Podstawowa nr 24 im. Partyzantów Lubelszczyzny w Lublinie)[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kalendarzyk narodowy y obcy na rok ... 1792. ..., Warszawa 1791, s. 330.
  2. ↑ Deputaci Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego (1697-1794). Spis, pod redakcją Andrzeja Rachuby, opracowali Andrzej rachuba i Przemysław P. Romaniuk, przy współpracy Andreja Macuka i Jegenija Aniszczenki, Warszawa 2004, s. 352, 373.
  3. ↑ Mironowicz A.: Kościół prawosławny w Polsce. Białostockie Towarzystwo Historyczne, 2006, s. 444-445. ISBN 83-60456-02-X.
  4. ↑ Waldemar Piasecki, Prawo do własnego Holocaustu, Magazyn internetowy Forum link poprawny na 29 kwietnia 2008 roku
  5. ↑ Andrzej Waśko, O modernizacji Polski w epoce kryzysu suwerenności państwa (1698-1795), Ośrodek Myśli Politycznej link poprawny na 29 kwietnia 2008
  6. ↑ Adam Skałkowski, Towarzystwo przyjaciół konstytucji 3 maja, Kórnik, 1930, s. 68.
  7. ↑ Andrzej Krajewski, Polskie drogi, serwis Motofakty.pl link poprawny na 29 kwietnia 2008 roku
  8. ↑ Waldemar Piasecki, Prawo...

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mateusz_Butrymowicz&oldid=61113196”