Kansalaistori
 Widok z placu na bibliotekę Oodi. | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
Położenie na mapie Finlandii  | |
 60°10′23,1″N 24°56′11,8″E/60,173072 24,936619
| |
Kansalaistori – plac w centrum Helsinek
Historia[edytuj | edytuj kod]
W latach 60. i 70. XX wieku plan Alvar Aalto przedstawił propozycje zagospodarowania terenów w centralnej części miasta. Zaproponował on utworzenie nowego centrum miasta na obszarze bezpośrednio sąsiadującym z zatoką Töölö. Proponowano aby nazwać go Keskustori ( Plac Centralny) lub Terassitori (plac Tarasowy) , a w kolejnych planach nazwano go Itsenäisyydenaukio (placem Niepodległości). Jednak propozycje architekta spotkały się z krytyką i nie zostały zrealizowane. Pozostałością tych planów jest budynek Finlandia Talo.
W latach 1987–1993 na północnym brzegu zatoki Töölö zbudowano budynek opery[1]. W 1992 roku ogłoszono konkurs na budowę Muzeum Sztuki Współczesnej Kiasma. Postanowiono zbudować je w miejscu proponowanym przez Aalto, przy ulicy Mannerheiminte, w sąsiedztwie głównej siedziby poczty, niedaleko parlamentu i Finlandia Talo. Muzeum otwarto w 1998 roku[2]. W 1999 roku otwarto w jego okolicy siedzibę koncernu medialnego Sanoma [3]. , w 2011 Musickitalo (Centrum Muzyki)[4], a w 2018 roku budynek biblioteki Oodi[5].
Kiedy Rada Miasta podejmowała w 2004 roku decyzję o budowie Centrum Muzyki postanowiono wydzielić prostokątną działkę o wymiarach około 80 x 60 metrów, a nowy plac nazwać Kansalaistori (plac Obywatelski). Chociaż Aalto proponował, aby miał kształt trójkąta i ciągnął się od pomnika marszałka Mannerheima i głównej siedziby poczty aż do południowego brzegu zatoki Töölö budowa nowych budynków zmieniło jego plany. Obecny jego kształt wyznaczyły zbudowane wcześniej budynki, a przestrzeń została zamknięta przez otwarty w 2018 roku budynek biblioteki Oodi[6].
Plac jest częściowo utwardzony, umieszczono na nim ławeczki, niedaleko znajdują się place zabaw , a przez jego teren przebiega ścieżka rowerowa. Organizowane są tu różne imprezy takie jak Sylwester[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Szulc 2023 ↓, s. 193-195.
- ↑ Szulc 2023 ↓, s. 195-197.
- ↑ Szulc 2023 ↓, s. 198.
- ↑ Szulc 2023 ↓, s. 200-202.
- ↑ Szulc 2023 ↓, s. 204-207.
- ↑ Szulc 2023 ↓, s. 208-212.
- ↑ Kansalaistori Square [online], My Helsinki [dostęp 2024-02-21] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Katarzyna Szulc: Powojenny spór o tożsamość architektoniczną Finlandii. Poznań: 2023, s. 192-207.