Kardynałowie z nominacji antypapieża Mikołaja V

Antypapież Mikołaj V w ciągu swego krótkiego pontyfikatu (1328–1330) mianował co najmniej 9 kardynałów. Kardynałowie ci zostali ekskomunikowani przez prawowitego papieża Jana XXII i utracili swoje godności wraz z upadkiem Mikołaja V (niektórzy zrezygnowali z nich już wcześniej). Z uwagi na nielegalność pontyfikatu Mikołaja V są oni czasem określani mianem "pseudokardynałów" lub "antykardynałów".

15 maja 1328

Giacomo Alberti, biskup Castello – kardynał biskup Ostia e Velletri, zm. po 1335.
Franz OSB, opat [?] – kardynał biskup Albano, zm. przed 2 września 1328
Bonifazio Donoratico OP, biskup Chiron – kardynał biskup bez tytułu^[1], zm. 1333
Nicola Fabriani OESA – kardynał prezbiter S. Eusebio, następnie kardynał biskup Albano (wrzesień 1328), zm. po 1333
Pietro Enrici – kardynał prezbiter S. Pietro in Vincoli, zm. po 25 sierpnia 1330
Giovanni Arlotti, kanonik bazyliki watykańskiej – kardynał diakon S. Nicola in Carcere, zm. po 26 kwietnia 1329

Nominacje pod koniec 1328

Paolo da Viterbo OFM – kardynał biskup Tusculum (?), zm. po 1331
Pandolfo Capocci, biskup Viterbo – kardynał biskup Porto e S. Rufina, zm. 1354

19 stycznia 1329

Giovanni Visconti – kardynał diakon S. Eustachio; zrezygnował 15 września 1329, zm. 5 października 1354

Przypisy

↑ W dokumentach Mikołaja V występuje jedynie jako S.R.E. episcopus cardinalis, co wskazuje, że antypapież nie zdecydował, którą diecezję suburbikarną mu nadać, zob. Eubel, s. 291-292. Praktyka promowania do rangi kardynała biskupa bez przydzielenia od razu diecezji, choć rzadka, nie była bez precedensu: papież Urban IV w grudniu 1261 mianował dwóch nowych kardynałów biskupów (Guy Foulques, Raoul Grosparmi), jednak dopiero kilka miesięcy później zdecydował o rozdziale pomiędzy nich wakujących diecezji suburbikarnych.

Bibliografia

The Cardinals of the Holy Roman Church
Konrad Eubel: Der Gegenpapst Nikolaus V. und seine Hierarchie, Historisches Jahrbuch 1891, s. 277-308

[1] W dokumentach Mikołaja V występuje jedynie jako S.R.E. episcopus cardinalis, co wskazuje, że antypapież nie zdecydował, którą diecezję suburbikarną mu nadać, zob. Eubel, s. 291-292. Praktyka promowania do rangi kardynała biskupa bez przydzielenia od razu diecezji, choć rzadka, nie była bez precedensu: papież Urban IV w grudniu 1261 mianował dwóch nowych kardynałów biskupów (Guy Foulques, Raoul Grosparmi), jednak dopiero kilka miesięcy później zdecydował o rozdziale pomiędzy nich wakujących diecezji suburbikarnych.

[1]

Do XI wieku	Okres do VII wieku VIII wiek IX wiek Okres 904–985 Okres 985–1049 Okres 1049–1073 Okres 1073–1099
XII wiek	Paschalis II Gelazjusz II Kalikst II Honoriusz II Innocenty II Antypapież Anaklet II Celestyn II Lucjusz II Eugeniusz III Hadrian IV Aleksander III Antypapież Wiktor IV Antypapież Paschalis III Antypapież Kalikst III Lucjusz III Klemens III Celestyn III
XIII wiek	Innocenty III Honoriusz III Grzegorz IX Innocenty IV Urban IV Grzegorz X Mikołaj III Marcin IV Honoriusz IV Mikołaj IV Celestyn V Bonifacy VIII
XIV wiek	Benedykt XI Klemens V Jan XXII Antypapież Mikołaj V Benedykt XII Klemens VI Innocenty VI Urban V Grzegorz XI Urban VI Antypapież Klemens VII Bonifacy IX
XV wiek	Antypapież Benedykt XIII Innocenty VII Grzegorz XII Antypapież Jan XXIII Marcin V Eugeniusz IV Antypapież Feliks V Mikołaj V Kalikst III Pius II Paweł II Sykstus IV Innocenty VIII Aleksander VI
XVI wiek	Juliusz II Leon X Hadrian VI Klemens VII Paweł III Juliusz III Paweł IV Pius IV Pius V Grzegorz XIII Sykstus V Grzegorz XIV Innocenty IX Klemens VIII
XVII wiek	Paweł V Grzegorz XV Urban VIII Innocenty X Aleksander VII Klemens IX Klemens X Innocenty XI Aleksander VIII Innocenty XII
XVIII wiek	Klemens XI Innocenty XIII Benedykt XIII Klemens XII Benedykt XIV Klemens XIII Klemens XIV Pius VI
XIX wiek	Pius VII Leon XII Pius VIII Grzegorz XVI Pius IX Leon XIII
XX wiek	Pius X Benedykt XV Pius XI Pius XII Jan XXIII Paweł VI Jan Paweł II
XXI wiek	Benedykt XVI Franciszek