Katarzyna Welf

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Katarzyna Welf
Ilustracja
margrabina Miśni
landgrafini Turyngii
księżna elektorowa Saksonii
Okres

od 1425
do 4 stycznia 1428

Jako żona

Fryderyka I

Poprzedniczka

Katarzyna Henneberg

Następczyni

Małgorzata Habsburg
(jako margrabina Miśni
i księżna elektorowa Saksonii)
Anna Habsburg
(jako landgrafini Turyngii)

Dane biograficzne
Dynastia

Welfowie

Data urodzenia

1395

Data i miejsce śmierci

28 grudnia 1442
Grimma

Ojciec

Henryk Welf

Matka

Zofia Gryfitka

Mąż

Fryderyk I Wettyn

Dzieci

Katarzyna
Fryderyk II
Zygmunt
Anna
Katarzyna
Henryk
Wilhelm

Katarzyna Welf (ur. 1395, zm. 28 grudnia 1442 w Grimma) – księżniczka brunszwicka z dynastii Welfów, margrabina Miśni, landgrafini Turyngii i księżna elektorowa Saksonii od 1425 roku.

Drugie dziecko a zarazem jedyna córka księcia brunszwickiego Henryka Welfa i księżniczki wołogoskiej Zofii z dyn. Gryfitów, córki księcia Warcisława VI[1].

8 lutego 1402 roku została wydana za mąż, w wieku 7 lat, za margrabiego Miśni i landgrafa Turyngii Fryderyka I z dynastii Wettynów (późniejszego elektora Saksonii), któremu urodziła siedmioro dzieci:

  • Katarzynę (zmarłą młodo),
  • Fryderyka II (1412-1464), późniejszego margrabiego Miśni i elektora Saksonii (jako następcę swojego ojca),
  • Zygmunta (1416-1471), późniejszego biskupa Würzburga,
  • Annę (1420-1462), późniejszą landgrafinię Hesji jako żonę Ludwika I z dyn. heskiej,
  • Katarzynę (1421-1476), późniejszą księżną elektorową Brandenburgii jako żonę Fryderyka II z dyn. Hohenzollernów,
  • Henryka (1422-1435),
  • Wilhelma (1425-1482), późniejszego landgrafa Turyngii[2].

Gdy elektor Fryderyk stracił większą część swojej armii w czasie wojen husyckich, a zwłaszcza w bitwie 1425 roku. księżna elektorowa sama zorganizowała kolejną armię w liczbie 20.000 mężczyzn, która rzuciła się do pomocy Fryderykowi, jednak została pokonana w bitwie pod Aussig w 1426 roku.

Katarzyna spędzała czas zwykle z mężem, a po jego śmierci sama, na Zamku Mildenstein w Leisnig, który w ten sposób stał się prywatną rezydencją elektorów saskich.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]