Kazarka egipska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazarka egipska
Alopochen aegyptiaca[1]
(Linnaeus, 1766)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

blaszkodziobe

Rodzina

kaczkowate

Podrodzina

kaczki

Plemię

Tadornini

Rodzaj

Alopochen

Gatunek

kazarka egipska

Synonimy
  • Anas aegyptiaca Linnaeus, 1766[2]
  • Alopochen aegyptiacus (Linnaeus, 1766)[1]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     całoroczny

     nielęgowy

     introdukowany, całoroczny

Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Kazarka egipska[4], gęsiówka egipska[5][6], gęś egipska[7] (Alopochen aegyptiaca) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae). Jej naturalny zasięg występowania obejmuje Afrykę Subsaharyjską i Dolinę Nilu. W XVIII wieku introdukowana na Wyspach Brytyjskich kolonizowała stopniowo zachodnią Europę. W Polsce pojawia się regularnie, sporadycznie odbywa tu lęgi[6].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Gatunek ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1766 roku Karol Linneusz w 12. edycji Systema Naturae. Autor nadał mu nazwę Anas aegyptiaca, a jako miejsce typowe wskazał Egipt[8].

Jest to jedyny żyjący przedstawiciel rodzaju Alopochen[4][9]. Nie wyróżnia się podgatunków[9].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Kazarka egipska w locie
Wygląd
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego, samce nieco większe. Rdzawobrązowa. Wokół oka i na brzuchu ciemnobrązowa plama. W podobnym kolorze obrączka na szyi. Spód ciała jaśniejszy, spód skrzydła biało-zielony (niekiedy widoczny na boku jako dwa pasy). Dziób i nogi różowe. Osobniki młodociane nie mają ciemnej plamy wokół oka.
Wymiary średnie
długość ciała ok. 65–73 cm[10]
rozpiętość skrzydeł ok. 135–155 cm[10]
masa ciała ok. 1,9–2,5 kg[11]

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Biotop[edytuj | edytuj kod]

Brzegi zbiorników wodnych oraz otwarte przestrzenie takie jak sawanny i pola uprawne. Unika lasów. W Europie zaadaptowała się do różnego typu siedlisk, zajmuje m.in. parki z jeziorami, różnego typu mokradła, rozlewiska czy żwirownie[12].

Rozród[edytuj | edytuj kod]

Jaja z kolekcji muzealnej
Kazarka egipska z młodymi końcem sierpnia – południowo-wschodnie Niemcy
Gniazdo
Z roślin i puchu, w gęstych zaroślach, rzadziej na otwartym terenie. Sporadycznie wykorzystuje gniazda innych dużych gatunków. Wówczas może złożyć jaja na krzewie lub drzewie.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając w końcu pory suchej lub na wiosnę (w zależności od szerokości geograficznej od lipca do marca) 5–11 jaj[11].
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres 28–30 dni przez obydwoje rodziców.
Pisklęta
Pierzą się po 70 dniach.

Pożywienie[edytuj | edytuj kod]

Głównie rośliny, zarówno wodne jak i lądowe, uzupełnione bezkręgowcami i drobnymi kręgowcami.

Status[edytuj | edytuj kod]

IUCN uznaje kazarkę egipską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern) nieprzerwanie od 1988. Globalny trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy, choć niektóre populacje mogą być stabilne. W niektórych częściach zasięgu ptaki te są odstrzeliwane bądź trute, uważa się je bowiem za szkodniki w rolnictwie; niekiedy poluje się też na nie dla sportu[3].

Występowanie i status w Polsce[edytuj | edytuj kod]

Do 2006 kazarki egipskie pojawiały się w Polsce sporadycznie[13]. W 2007 odnotowano 4 stwierdzenia, w tym po raz pierwszy stwierdzono udany lęg[13]. W 2008 obecność tych ptaków stwierdzono co najmniej 38 razy, w tym zaobserwowano 3 pary lęgowe[13], a w latach 2013–2018 szacowano obecność 4–9 par lęgowych[14]. Gatunek ten nie jest objęty na terenie kraju żadną formą ochrony gatunkowej[15]. Wręcz przeciwnie – uznaje się go za inwazyjny lub potencjalnie inwazyjny i rozważa się uznanie go za gatunek łowny, by nie dopuścić do utworzenia stabilnej populacji lęgowej[16]. Jest to ptak agresywny i może negatywnie wpływać na innych przedstawicieli rodzimej awifauny[13]. Kazarkę egipską najczęściej spotyka się w południowej i północno-zachodniej części kraju[13]. Ponadto ptaki tego gatunku są przetrzymywane w celach ozdobnych[13].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Alopochen aegyptiaca, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. ↑ Carboneras 1992 ↓, s. 589.
  3. ↑ a b Alopochen aegyptiaca, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
  4. ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Tadornini Reichenbach, 1849-50 (wersja: 2021-04-05). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-05-06].
  5. ↑ P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 36, 1999. 
  6. ↑ a b Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego: Lista awifauny krajowej. Gatunki ptaków stwierdzone w Polsce – stan z 31.12.2022. [dostęp 2023-02-14].
  7. ↑ Gęś egipska. onet.wiem. [dostęp 2013-12-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-11)].
  8. ↑ K. Linneusz, Systema naturae per regna tria naturae: secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis, wyd. 12, t. 1 cz. 1, Holmiae 1766, s. 197 (łac.).
  9. ↑ a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Screamers, ducks, geese, swans. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-05-06]. (ang.).
  10. ↑ a b P. Sterry, A. Cleave, A. Clements, P. Goodfellow: Ptaki Europy: przewodnik ilustrowany. Warszawa: Horyzont, 2002. ISBN 83-7311-341-X.
  11. ↑ a b E. Keller, prof. dr J.H. Reichholf, G. Steinbach i inni: Leksykon zwierząt: Ptaki. Cz. 2. Warszawa: Świat Książki, 2003. ISBN 83-7311-181-6.
  12. ↑ Dominik Marchowski: Ptaki Polski. Kompletna lista 450 stwierdzonych gatunków. Wyd. 1. Warszawa: SBM, 2015, s. 39. ISBN 978-83-7845-983-5.
  13. ↑ a b c d e f K. Mazurska, W. Solarz, H. Okarma: Karta Informacyjna Gatunku - gęsiówka egipska. [w:] Analiza stopnia inwazyjności gatunków obcych w Polsce wraz ze wskazaniem gatunków istotnie zagrażających rodzimej florze i faunie oraz propozycją działań strategicznych w zakresie możliwości ich zwalczania oraz Analiza dróg niezamierzonego wprowadzania lub rozprzestrzeniania się inwazyjnych gatunków obcych wraz z opracowaniem planów działań dla dróg priorytetowych [on-line]. Uniwersytet Śląski w Katowicach, marzec 2018. [dostęp 2019-09-24].
  14. ↑ Chodkiewicz T. i inni, Raport z wdrażania art. 12 Dyrektywy Ptasiej w Polsce w latach 2013-2018: stan, zmiany, zagrożenia, „Biuletyn Monitoringu Przyrody”, 20, 2019, s. 23 (pol.).
  15. ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
  16. ↑ Alopochen aegyptiacus (Linnaeus, 1766) — Gęsiówka egipska — Egyptian goose (Ptak). [w:] Gatunki obce w Polsce [on-line]. Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk. [dostęp 2019-09-24].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Carles Carboneras: Family Anatidae (Ducks, geese and Swans). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 1: Ostrich to Ducks. Barcelona: Lynx Edicions, 1992. ISBN 84-87334-10-5. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazarka_egipska&oldid=69583999”