Kazimierz Żurowski
Kazimierz Żurowski (ur. 12 sierpnia 1909 w Zagórzu, zm. 19 marca 1987 w Gnieźnie) – polski archeolog.
Biografia
Naukę rozpoczął w Gimnazjum Męskie im. Królowej Zofii w Sanoku[1], następnie naukę kontynuował w V Gimanzjum im. Hetmana Żółkiewskiego we Lwowie gdzie w 1932 zdał maturę[2]. Studiował na Uniwersytecie Jana Kazimierza, gdzie jego wykładowcami byli m.in. Tadeusz Sulimirski, Leon Kozłowski (prehistoria), Edmund Bulanda (archeologia), Adam Fischer (etnografia) i Jan Czekanowski (antropologia). Studia ukończył w 1938 roku, będąc już zatrudniony jako asystent na uczelni.
W okresie sowieckiej okupacji Lwowa 1939-1941 nadal prowadził działalność naukową. W 1940 roku brał udział w organizowaniu sowieckiego Muzeum Historycznego we Lwowie. W 1940 po utworzeniu przez władzę radziecką działu archeologicznego, objął kierownictwo działu archeologicznego do 2 lipca 1941. W 1944 zgłosił się ponownie do pracy w muzealnictwie, obejmując poprzednie stanowisko kierownika działu archeologicznego w Państwowym Muzeum Historycznym we Lwowie[3].
Po wkroczeniu Niemców do Lwowa i zamknięciu uniwersytetu w 1941 roku, pracował jako robotnik i księgowy w firmie budowlanej, a także jako karmiciel wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami. W 1942 roku został aresztowany i osadzony w więzieniu.
W 1945 roku, po wysiedleniu ze Lwowa, pracował jako delegat Ministerstwa Kultury i Sztuki przy zabezpieczeniu zbiorów archeologicznych we Wrocławiu. W latach 1945-1948 był dyrektorem Muzeum Miejskiego w Zabrzu.
W 1949 roku uzyskał, na Uniwersytecie Warszawskim stopień doktora. Tematem jego rozprawy doktorskiej były Zabytki brązowe młodszej epoki brązu i wczesnego okresu żelaza z terytorium dorzecza górnego Dniestru, a promotorem Włodzimierz Antoniewicz. W 1956 roku Centralna Komisja Kwalifikacyjna przyznała mu habilitację na podstawie dorobku naukowego. W 1964 roku uzyskał stanowisko profesora nadzwyczajnego na UMK.
O 1949 roku pracował na Uniwersytecie Poznańskim, a od 1951 roku na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Od 1953 do 1976 roku był kierownikiem Katedry Archeologii Ziem Polskich UMK, a w latach 1976-79 kierownikiem Zakładu Archeologii Polski UMK.
W latach 1958-1960 był prodziekanem, a od 1960 do 1962 roku dziekanem Wydziału Historycznego UMK. W latach 1966-1969 kierował Katedrą Archeologii Pradziejowej i Wczesnośredniowiecznej UAM.
Zainicjował specjalizację dydaktyczną w zakresie konserwacji zabytków archeologicznych. Badał epokę brązu i wczesnego średniowiecza.
Życie prywatne
- Miał brata Tadeusza – również historyka. Ich kuzynką była porucznik Halina Żurowska – kurier i łacznik AK i WiN-u.
- Dzieci: Stanisław, Maria, Elżbieta
Wybrane publikacje
- Wyniki badań archeologicznych we Włocławku w 1957 roku (1961)
- Gniezno, pierwsza stolica Polski (1966)
Bibliografia
- Sławomir Kalembka (red.): Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945-2004. Materiały do biografii. Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2006, s. 796-797. ISBN 83-231-1988-0.
- ↑ Edward Zając, Oświata i szkolnictwo. Życie kulturalne – Państwowe Gimnazjum Męskie im. Królowej Zofii w Sanoku w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, s. 577.
- ↑ Archeologia: UMK w Toruniu, Tomy 11-16, 1985.
- ↑ [w: Sprawozdania Towarzystwa Naukowego w Toruniu: Tom 8, 1956; Zapiski historyczne: Tom 65 1989].