Klejoporek winnoczerwony

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klejoporek winnoczerwony
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

żagwiowce

Rodzina

Irpicaceae

Rodzaj

Meruliopsis

Gatunek

klejoporek winnoczerwony

Nazwa systematyczna
Meruliopsis taxicola (Pers.) Bondartsev
Eesti NSV Tead. Akad. Toim., Biol. seer 8(4): 274 (1959)

Klejoporek winnoczerwony (Meruliopsis taxicola (Pers.) Bondartsev) – gatunek grzybów z rzędu żagwiowców (Poluyporales)[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Meruliopsis, Irpicaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Gatunek ten opisał w 1825 roku Christiaan Hendrik Persoon, nadając mu nazwę Xylomyzon taxicola. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Appollinaris Semenovich Bondartsev w 1959 r.[1]

Ma 24 synonimy. Niektóre z nich[2]:

  • Caloporus taxicola (Pers.) Ryvarden 1973
  • Ceriporia taxicola (Pers.) Komarova 1964
  • Gloeoporus taxicola (Pers.) Gilb. & Ryvarden 1985
  • Merulioporia taxicola (Pers.) Bondartsev & Singer 1953

Polską nazwę nadał mu Władysław Wojewoda w 1999 r. (dla naukowej nazwy Gloeoporus taxicola)[3] Jest niespójna z aktualną nazwą naukową.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Owocnik

Jednoroczny, rozpostarty, rozrastający się na dużej powierzchni i osiągający grubość 4 mm. Powierzchni hymenialna czerwonawa do ciemnofioletowej. Brzeg biały, szeroki, kontrastujący z resztą owocnika. Hymenofor porowaty. Konsystencja twarda i woskowa w stanie świeżym, twarda i łamliwa po wyschnięciu. Pory kanciaste, od 2 do 4 na mm. Kontekst biały, włóknisty, do 2 mm grubości[4].

Cechy mikroskopowe

System strzępkowy monomityczny. Strzępki bez sprzążek. Cystyd barak, występują natomiast szydłowate, gładkie cystydiole o tej samej wielkości co podstawki. Zarodniki kiełbaskowate, 4,5–6 × 1–2 µm[4].

Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]

Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Azji, Australii i na Nowej Zelandii[5]. W. Wojewoda w 2003 r. przytoczył kilkanaście jego stanowisk w Polsce[3]. Liczne i bardziej aktualne stanowiska podaje internetowy atlas grzybów[6]. Znajduje się jednak na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – gatunek potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech i Norwegii[3].

Nadrzewny grzyb saprotroficzny. Występuje w lasach iglastych, mieszanych i zaroślach na martwym drewnie drzew iglastych, zwłaszcza na jałowcu pospolitym i sosnach i świerkach, rzadziej na drewnie drzew liściastych (topola osika)[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2023-10-03].
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2023-10-03].
  3. a b c d Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b Meruliopsis taxicola (Pers.) Bondartsev (Gloeoporus taxicola, Poria rufa) [online] [dostęp 2022-02-03].
  5. Mapa występowania klejoporka winnoczerwonego na świecie [online], gbif.org [dostęp 2022-02-03].
  6. Aktualne stanowiska klejoporka winnoczerwonego w Polsce [online] [dostęp 2022-02-03].
  7. Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, ISBN 83-89648-38-5.