Kościół św. Dominika w Bierzwiennej Długiej

Kościół Świętego Dominika

316/58 z 14.05.1984
kościół parafialny
widok od frontu
Państwo	Polska
Województwo	wielkopolskie
Miejscowość	Bierzwienna Długa
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
parafia	św. Dominika w Bierzwiennie Długiej
Wezwanie	św. Dominika
Wspomnienie liturgiczne	8 sierpnia
Historia Data rozpoczęcia budowy 1901 Data zakończenia budowy 1904 Data poświęcenia 1904
Dane świątyni Styl neoromański Świątynia • materiał bud. • cegła Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 3
Położenie na mapie gminy Kłodawa Kościół Świętego Dominika
Położenie na mapie Polski Kościół Świętego Dominika
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Kościół Świętego Dominika
Położenie na mapie powiatu kolskiego Kościół Świętego Dominika
52°17′08,6″N 18°50′55,5″E

Kościół świętego Dominika w Bierzwiennej Długiej – rzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii pod tym samym wezwaniem (dekanat kłodawski diecezji włocławskiej).

Rozpoczęcie budowy kościoła poprzedziło rozebranie starej budowli, ponie­waż nowa miała zostać wybudowana na jej miejscu. Pierwsza dostawa materiałów budowlanych przybyła z Cegielni Imiłowski i Ska z Blizny koło Koła, w dniu dnia 8 listopada 1900 roku i była to ce­gła palona czerwona. Mury zostały wzniesione do 1902 roku, kiedy to została dostarczona ostatnia partia cegły. Po zakończeniu budowy świątyni w stanie surowym, odbyła się jej konsekracja. Aktu tego dokonał biskup Kazimierz Ruszkiewicz sufragan diecezji warszawskiej, w dniu 8 września 1904 roku.

Kościół został zbudowany w stylu neoromańskim na planie prostokąta. Mury powstały z czerwonej cegły. Wzdłuż ścian znajdują się nieduże przypory. Okna i drzwi są otoczone ceglanymi łukami. Okna są umieszczone symetrycznie po cztery w ścianach nawy, kolejnych sześć znajduje się w prezbiterium. Na fasadzie frontowej kościoła nad głównym wejściem jest umieszczone owalne okno. Okna zostały wykonane z żelaza, natomiast szyby posiadają różne barwy. Fasada świątyni jest prostą ścianą, zwieńczoną frontonem z żelaznym krzyżem na szczycie. W fasadzie tuż pod owalnym oknem znajduje się ceglany krzyż. Jedynym motywem zdobniczym są wykusze w formie ceglanych okien. Fasada znajduje się w zachodniej części świątyni. Kościół nakrywa dwuspadowy dach pokryty blachą cynkową. Przy połączeniu dachu i muru biegnie prosty ceglany fryz. Na wysokości ołtarza głównego na środku dachu znajduje się sygnaturka. Oprócz tego jest tam umieszczony żelazny krzyż pokazujący miejsce gdzie w kościele znajduje się pre­zbiterium. Do świątyni wchodzi się przez cztery wejścia. Główne wejście jest wtopione w elewację frontową. Portalem drzwi są zakładające się na siebie łuki. W niszy tej znajdują się masywne podwójne dębowe drzwi o barwie naturalnego drewna. Drugie wejście jest umieszczone w południowej ścianie świątyni. Pozostałymi wejściami są: to od strony zakrystii i kaplicy. Budowla jest trójnawowa. Granice naw są wyznaczone przez proste filary. Nawa główna prowadzi do prezbiterium natomiast boczne do ołtarzy bocznych. Sklepienie świątyni w nawach jest wyłożone drewnem, przy czym w nawie głównej ma formę beczkowatą, natomiast w bocznych jest to prosty sufit. Kaplica obecnie pełni funkcję kaplicy przedpogrzebowej, chociaż bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej pełniła funkcję podręcznego magazynu a nawet pomieszczenia gdzie znajdował się piec ogrzewający świątynię. Tuż nad głównym wejściem do świątyni wkomponowana jest arkada chóru, gdzie są umieszczone organy. Parapet chóru posiada formę prostego muru. Wejście na chór znajduje się pod nim w nawie bocznej na prawo od głównego wejścia.