Kościół św. Katarzyny w Bachórcu
 A-542 z 31.08.1992[1]
| |||||||||
| nieczynny kultowo | |||||||||
.jpg) Widok od strony prezbiterium | |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Parafia | |||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie gminy Dubiecko  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu przemyskiego  | |||||||||
 49°49′37,5″N 22°19′48,8″E/49,827083 22,330222
| |||||||||
Kościół św. Katarzyny w Bachórcu – drewniany rzymskokatolicki kościół pw. św. Katarzyny, zbudowany w 1760–63, znajdujący się w miejscowości Bachórzec.
Kościół w Bachórcu jest niewielką świątynią z dominującą bryłą korpusu nawowego i jest wartościowym przykładem drewnianej architektury sakralnej 2 połowy XVIII w.[2].
W 1992 obiekt wpisany do rejestru zabytków. Włączony do podkarpackiego Szlaku Architektury Drewnianej.
Historia obiektu[edytuj | edytuj kod]
Kościół zbudowano w latach 1760–63 z fundacji ówczesnego właściciela dóbr bachórzeckich Antoniego z Siecina Krasickiego i staraniom plebana Jana Rymarskiego z częściowym wykorzystaniem drewna z poprzedniej świątyni. W 1763 świątynię konsekrowano. Gruntownie remontowany w 1856 i wówczas zyskał neobarokowy malarski wystrój wnętrza. Uszkodzony w czasie I i II wojny światowej. W 1956 kościół pokryto blachą. Opuszczony od 1961 po wybudowaniu nowego kościoła. Od 2000 remontowany. Remont miał przywrócić obiektowi wygląd oryginalny. Między innymi dach ponownie pokryto gontem, wymieniono podwaliny i belki, podniesiono podłogę. W latach 2008–2010 przeprowadzono restaurację wnętrza[2][3].
-
Elewacja południowa -
Elewacja frontowa -
Dzwonnica
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Architektura i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
To budowla drewniana konstrukcji zrębowej, orientowana, dwudzielna. Trójbocznie zamknięte prezbiterium na rzucie prostokąta i rzadko spotykany trójnawowy korpus z obszerną kruchtą od frontu i niewielką przybudówką od południa. Świątynia nakryta dachami dwuspadowymi nad prezbiterium i nawą z osobnymi kalenicami. Na dachu korpusu nawowego wieżyczka na sygnaturkę z latarnią o cebulastej kopułce[3][4].
Wnętrze nakryte płaskim stropem z fesetami. Dwie wąskie nawy boczne wydzielone arkadowo połączonymi parami słupów. Ściany i strop ozdobione polichromią o motywach figuralno-ornamentalną z XIX w. W nawie na stropie przedstawienie św. Katarzyny patronki kościoła. W zakrystii na stropie przetrwały fragmenty ornamentów wykonanych techniką patronową. Chór muzyczny o wybrzuszonej linii balustrady założony nad kruchtą. Przeniesione do nowego kościoła wyposażenie powróciło na swoje miejsce. Najcenniejsze to: barokowy ołtarz główny z połowy XVII w., rokokowe ołtarze boczne, gotycka kropielnica z XV/XVI w., ambona oraz obrazy z XVII/XVIII w.[2][3].
Otoczenie[edytuj | edytuj kod]
Od strony wschodniej znajduje się murowana parawanowa dzwonnica.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2019-05-16].
- ↑ a b c Bachórzec - Kościół filialny św. Katarzyny. Strona internetowa www.zabytek.pl. [dostęp 2019-05-30].
- ↑ a b c Krzysztof Zieliński: Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego. PRO CARPATHIA, Rzeszów 2015, s. 10, 11. ISBN 978-83-61577-68-3.
- ↑ Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda: Kościoły drewniane Karpat i Podkarpacia. Wydawnictwo Rewasz, Pruszków 2001, s. 201. ISBN 83-85557-88-1.