Kocioł Kasprowy
Kocioł Kasprowy – górne piętro Doliny Zielonej Gąsienicowej w polskich Tatrach.
Nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Wielka encyklopedia tatrzańska uznaje Kocioł Kasprowy (inaczej Kocioł Gąsienicowy) za górne piętro Doliny Suchej Stawiańskiej, tę zaś za odnogę Doliny Zielonej Gąsienicowej[1]. Witold Henryk Paryski pisze: „Sucha Dolina Stawiańska zwana też Kotłem Kasprowym”[2], zaś Władysław Cywiński podaje, że Sucha Dolina Stawiańska: „jest to nazwa (prawie nikomu) nieznana i (prawie przez nikogo) nie stosowana” i że „jeszcze częściej niż Kocioł Kasprowy używana jest nazwa Kocioł Gąsienicowy”[3].
Topografia i opis kotła[edytuj | edytuj kod]
Położony jest na wysokości ok. 1800–1900 m n.p.m.[1] Znajduje się pod północno-wschodnimi stokami Kasprowego Wierchu (1987 m), ograniczony z trzech stron przez stoki Uhrocia Kasprowego, Kasprowego Wierchu, Suchej Przełęczy i wypukłości odchodzącej od Beskidu[4].
Jest to skalisto-trawiasty, pochyły kocioł zbudowany ze skał krystalicznych. W dolnej części kończy się zwężeniem zwanym Szyjką. Jest suchy, jedynie z dolnej części Szyjki wypływa niewielki strumyk wody. Kocioł Kasprowy ma duże znaczenie dla narciarzy. Przecina go bowiem kolej krzesełkowa Gąsienicowa i zimą zjeżdżają nim narciarze z Kasprowego Wierchu; odbywają się też w nim narciarskie zawody sportowe[3].
Z rzadkich roślin występuje tutaj turzyca Lachenala – gatunek w Polsce występujący tylko w Tatrach i to na niewielu tylko stanowiskach[5].
Nartostrady[edytuj | edytuj kod]
– Trasa Gąsienicowa z Kasprowego Wierchu, przez Kocioł Kasprowy do Kuźnic[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.
- ↑ Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Liliowe – Mały Kościelec, t. 1, Warszawa: Sport i Turystyka, 1951.
- ↑ a b Władysław Cywiński, Tatry. Kasprowy Wierch, t. 13, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 83-7104-011-3.
- ↑ a b Tatry Polskie. Mapa turystyczna 1:20 000, Piwniczna: Agencja Wydawnicza „WiT” S.c., 2009, ISBN 83-89580-00-4.
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirek, Czerwona księga Karpat Polskich, Warszawa: Instytut Botaniki PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-71-6.