Kodeks Hipacki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Kodeks Hipacki (z ros. Kodeks Ipatiewski) – jeden ze średniowiecznych zwodów (kodeksów) latopisarskich, powstałych na Rusi.

Pochodzi z początku XV w. (ścisła data nie jest znana), był sporządzony prawdopodobnie w Pskowie, ale stanowił kopię niezachowanego zwodu południoworuskiego z końca XIII w.[1] Swoją nazwę zawdzięcza miejscu znalezienia – Nikołaj Karamzin odnalazł wersję z XV w. w klasztorze św. Hipacego pod Kostromą. Z języka rosyjskiego nazywa się go również Ipatiewskim.

W Kodeksie Hipackim zawarte są następujące kroniki staroruskie:

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. F. Sielicki, Polsko-ruskie stosunki kulturalne do końca XV wieku, Wrocław 1997, s. 133.
  2. F. Sielicki, Polsko-ruskie stosunki kulturalne do końca XV wieku, Wrocław 1997, s. 83.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]