Kompania łączności 7 Dywizji Piechoty
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1932 |
Rozformowanie |
1939 |
Dowódcy | |
Pierwszy |
kpt. Józef Wilk |
Ostatni |
kpt. Kazimierz Larys |
Działania zbrojne | |
kampania wrześniowa | |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
Kompania łączności 7 Dywizji Piechoty – pododdział łączności Wojska Polskiego.
Historia kompanii[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie rozkazu Ministerstwa Spraw Wojskowych Szefostwo Łączności L. 680/tjn.32/Org. z 7 października 1932[a] została sformowana z dniem 20 października 1932 kompania telegraficzna 7 Dywizji Piechoty[3].
Na stanowisko dowódcy kompanii wyznaczony został kapitan Józef I Wilk, a na stanowiska młodszych oficerów kompanii podporucznicy Antoni Ostańkowicz i Józef Żabówka[4]. Dowódca kompanii był odpowiedzialny za jej organizację pod kierownictwem szefa łączności dywizji piechoty[2].
Oficerowie, podoficerowie i szeregowcy służby czynnej rocznika 1910 byli przydzieleni z baonów telegraficznych i istniejących już kompanii telegraficznych, natomiast rekruci rocznika 1911 zostali powołani bezpośrednio do kompanii w dniach 29-31 października 1932[2]. Kompania otrzymała osiem koni wierzchowych (remontów), osiem koni taborowych, osiem kompletnych rzędów wierzchowych i dwie pary uprzęży taborowych[5].
Kompania stacjonowała w Częstochowie[6][7][8] i była organiczną jednostką łączności 7 Dywizji Piechoty[9].
Kompania miała prowadzić szkolenie według obowiązującej „Instrukcji wyszkolenia wojsk łączności” sygn. MSWojsk. Szefostwo Łączności L. dz. 900/tjn. Wyszk. 30[10].
Kompania miała dwa plutony, lecz nie posiadała radia[11]. Pluton radio był mobilizowany w pułku radio w Warszawie[12] i po zakończeniu mobilizacji przydzielony do dywizji[13][14]. Dywizja nie posiadała wówczas organu zaopatrzenia i naprawy sprzętu łączności, czyli organu służby łączności [12].
W 1935 w składzie kompanii utworzono pluton radiowy[15].
Na podstawie rozkazu Dowództwa Łączności MS Wojsk. L. 3000/tjn. I.Org. z 11 października 1937 kompania telegraficzna 7 DP została przeorganizowana i przemianowana na kompanię łączności 7 DP[5].
Organizacja pokojowa kompanii łączności:
- dowódca kompanii (kapitan),
- drużyna dowódcy kompanii[b],
- I pluton telefoniczny,
- II pluton telefoniczny,
- III pluton radio,
- gołębnik polowy[17][9].
Etat przewidywał 4 oficerów, 14-18 podoficerów (zależnie od typu kompanii), 130-133 szeregowców, 14 koni wierzchowych, 18-20 koni pociągowych, 2 samochody ciężarowe, 2 motocykle, 8 rowerów i 60 gołębi pocztowych[9].
Organizacja pokojowa była dostosowana do zadań mobilizacyjnych i okazała się dobrą[18].
1 września 1938 uprawnienia dowódcze względem kompanii otrzymał szef łączności dywizji[19][20][c]. Dowódcami (szefami) łączności dywizji byli: kpt. łącz. Franciszek Maksymilian Jaeschke (1 III 1929[22] – IX 1930[23]), mjr łącz. Stanisław II Kochański (IX 1930[23] – 1939) i kpt. łącz. Michał Banasiak (IX 1939[24]).
Do zadań kompanii należało szkolenie rezerw podoficerów i szeregowców jedynie na potrzeby własne. Poborowi byli wcielani bezpośrednio do kompanii. Etaty były tak skalkulowane, że dla zaspokojenia zapotrzebowań wojennych musiano powołać pod broń osiem roczników rezerwistów[17][9]. Kandydaci na podoficerów służby czynnej z kompanii szkolili się w szkołach podoficerskich batalionów telegraficznych i pułku radio[25].
Wiosną 1939 kompania została podporządkowana pod względem wyszkolenia fachowego dowódcy 1 Grupy Łączności[26]. Ze względu na szybki wybuch wojny dowództwo grupy nie odegrało powierzonej mu roli[27].
Zgodnie z uzupełnionym planem mobilizacyjnym „W” kompania łączności 7 DP była jednostką mobilizującą. Pod względem mobilizacji materiałowej była przydzielona do 27 pułku piechoty[8][28].
Dowódca kompanii był odpowiedzialny za przygotowanie całości mobilizacji jednostek wpisanych na tabelę mob. z wyjątkiem mobilizacji materiałowej, za którą był współodpowiedzialny razem z dowódcą 27 pułku piechoty[29].
Dowódca kompanii był ponadto odpowiedzialny za przeprowadzenie mobilizacji:
- kompanii telefonicznej 7 DP,
- plutonu łączności Kwatery Głównej 7 DP,
- plutonu radio 7 DP,
- drużyny parkowej łączności 7 DP,
- 2-go gołębnika polowego samodzielnej drużyny gołębi pocztowych nr 7[d].
Wszystkie jednostki były mobilizowane w Częstochowie, w alarmie, w grupie jednostek oznaczonych kolorem niebieskim[8][28].
Po zakończeniu czynności mobilizacyjnych kompania przekazywała: nadwyżki personelu i materiału koleją do Ośrodka Zapasowego Telegraficznego „Kraków”, natomiast nadwyżki koni i środków przewozowych do 27 pp[8][28].
Jednostki zmobilizowane przynależały pod względem ewidencyjnym do OZ Telegraficznego „Kraków” z wyjątkiem plutonu radio 7 DP, który przynależał do Ośrodka Zapasowego Radio w Warszawie[30].
23 sierpnia 1939 została zarządzona mobilizacja jednostek „niebieskich” na terenie Okręgu Korpusu Nr IV. Początek mobilizacji został wyznaczony na godz. 6.00 następnego dnia[31].
- Osobny artykuł:
Jednostki łączności 7 DP były formowane według organizacji wojennej L.3124/mob.org., ukompletowane zgodnie z zestawieniem specjalności L.3124/mob.AR oraz uzbrojone i wyposażone zgodnie z wojennymi należnościami materiałowymi L.3124/mob./mat.[32]
Pluton łączności Kwatery Głównej 7 DP przeznaczony był do obsługi dowództwa dywizji, kompania telefoniczna przeznaczona do budowy i obsługi polowej sieci telefonicznej (z kabla polowego), a drużyna parkowa łączności odpowiadała za zaopatrzenie, naprawę i ewakuację sprzętu łączności[33][34][35].
Pluton radio 7 DP był formowany według organizacji wojennej L.3121/mob.org., ukompletowany zgodnie z zestawieniem specjalności L.3121/mob.AR oraz uzbrojony i wyposażony zgodnie z wojennymi należnościami materiałowymi L.3121/mob./mat.[32]
Samodzielna drużyna gołębi pocztowych nr 7 była formowana według organizacji wojennej L.3681/mob.org., ukompletowana zgodnie z zestawieniem specjalności L.3681/mob.AR oraz uzbrojona i wyposażona zgodnie z wojennymi należnościami materiałowymi L.3681/mob./mat.[32]
W czasie kampanii wrześniowej jednostki łączności z plutonem radio walczyły w składzie macierzystej dywizji, natomiast samodzielna drużyna gołębi pocztowych nr 7 została przeznaczona dla Armii „Kraków”[36].
Kadra kompanii[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy kompanii
- kpt. łącz. Józef I Wilk (od XII 1932)
- kpt. łącz. Kazimierz Larys (do IX 1939)
- Obsada personalna kompanii łączności 7 DP w marcu 1939[7]
- dowódca kompanii – kpt. łącz. Kazimierz Larys
- dowódca plutonu – por. łącz. Kazimierz Konrad Paszczuk
- dowódca plutonu – por. łącz. Michał Zygmunt Janicki
- Obsada personalna jednostek łączności 7 DP i plutonu radio we wrześniu 1939[24]
- dowódca kompanii telefonicznej 7 DP – kpt. łącz. Kazimierz Larys
- zastępca dowódcy kompanii – por. łącz. Józef Wesołowski
- dowódca plutonu – ppor. łącz. rez. Eugeniusz Jasiński
- dowódca plutonu – ppor. łącz. rez. Ostałowicz
- dowódca plutonu – ppor. łącz. rez. Kliszko
- dowódca plutonu – ppor. łącz. rez. Władysław Gut
- dowódca plutonu łączności KG 7 DP – por. łącz. Kazimierz Konrad Paszczuk
- dowódca plutonu radio 7 DP – por. łącz. Andrzej Baranowski
- dowódca drużyny parkowej łączności 7 DP – NN
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wspomniany rozkaz został wydany w uzupełnieniu rozkazu MSWojsk. Szefostwo Łączności L. dz. 1000 Og. tj. z 23 października 1931, rozkazu MS Wojsk. Biuro Og. Org. L. 1907/tj. Org. z 18 lipca 1932 (ogłoszonego 11 sierpnia 1932 w „Dodatku Tajnym” nr 6 do Dziennika Rozkazów MS Wojsk.[1]) i rozkazu Szefostwa Łączności L. 531/tj. z 12 września 1932[2].
- ↑ W składzie drużyny dowódcy kompanii znajdował się szef kompanii, pisarz, podoficer sprzętowy, podoficer sanitarny, podoficer gospodarczo-furażowy, podoficer weterynaryjny i podkuwacz[16].
- ↑ Stanowisko szefa łączności dywizji piechoty zostało przemianowane na dowódcę łączności. Jednocześnie wydano instrukcję normującą ściśle zakres działania dowódcy łączności dywizji piechoty[21][19].
- ↑ Samodzielną drużynę gołębi pocztowych nr 7 mobilizowała kompania łączności 23 Dywizji Piechoty.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kozłowski 1964 ↓, s. 198.
- ↑ a b c Zajączkowski 2015 ↓, s. 587.
- ↑ Zajączkowski 2015 ↓, s. 205, 587.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 425, 426.
- ↑ a b Zajączkowski 2015 ↓, s. 207.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 773.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 824.
- ↑ a b c d Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 490.
- ↑ a b c d Popławski 1965 ↓, s. 135.
- ↑ Zajączkowski 2015 ↓, s. 205.
- ↑ Cepa 1940 ↓, s. 5.
- ↑ a b Cepa 1940 ↓, s. 4.
- ↑ Konarski 1940 ↓, s. 82.
- ↑ Chamski 1941 ↓, s. 3.
- ↑ Kozłowski 1964 ↓, s. 199.
- ↑ Zajączkowski 2015 ↓, s. 208.
- ↑ a b Konarski 1940 ↓, s. 84.
- ↑ Konarski 1940 ↓, s. 87.
- ↑ a b Zajączkowski 2015 ↓, s. 210, 211.
- ↑ Kozłowski 1964 ↓, s. 204.
- ↑ Chamski 1941 ↓, s. 12.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929, s. 202.
- ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930, s. 301.
- ↑ a b Leonard 1991 ↓, s. 237.
- ↑ Chamski 1941 ↓, s. 77.
- ↑ Kozłowski 1964 ↓, s. 205, 206.
- ↑ Chamski 1941 ↓, s. 11.
- ↑ a b c Zarzycki 1995 ↓, s. 136.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 474.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 475.
- ↑ Zarzycki 1995 ↓, s. 218.
- ↑ a b c Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 1096.
- ↑ Cepa 1940 ↓, s. 20, 21, 71.
- ↑ Chamski 1941 ↓, s. 169.
- ↑ Popławski 1965 ↓, s. 144.
- ↑ Leonard 1991 ↓, s. 234.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Heliodor Cepa: Uwagi na temat przygotowania łączności w czasie pokoju i jej działania w czasie wojny. [w:] B.I.9a [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1940-01-06. [dostęp 2022-06-13].
- Zygmunt Chamski: Studjum łączności w kampanii polskiej 1939 roku. [w:] B.I.9c cz. 1 odpis [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, październik 1941. [dostęp 2022-06-13].
- Zenon Konarski: Uwagi i spostrzeżenia, dotyczące przygotowań do działań wojennych z zakresu organizacji i mobilizacji wojsk łączności. [w:] B.I.9b [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1940-01-30. [dostęp 2022-06-13].
- Eugeniusz Kozłowski: Wojsko Polskie 1936-1939. Próby modernizacji i rozbudowy. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1964.
- Władysław Leonard: Dowództwa i łączność : Obsada we wrześniu 1939. [w:] B.I.9c cz. 2 [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, styczeń 1991. [dostęp 2018-10-31].
- Tadeusz Popławski. Polskie wojska łączności w wojnie obronnej 1939 r.. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (36), 1965. Warszawa: Wojskowy Instytut Historyczny.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Marek Zajączkowski: Wielkopolskie oddziały wojsk łączności 1919–1939. Poznań: Wydawnictwo Miejskie Poznania, 2015. ISBN 978-83-77-68-116-9.
- Piotr Zarzycki: Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1995. ISBN 83-85621-87-3.