Kontrmarsz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chińscy muszkieterzy z czasów dynastii Ming, prowadzący ogień w taktyce kontrmarszu

Kontrmarsz – pojęcie z dziedziny wojskowości, oznaczające taktykę salwowego prowadzenia ognia kolejnymi szeregami lub sposób przemieszczania się pododdziałów w celu przegrupowania.

Kontrmarsz (prowadzenie ognia)[edytuj | edytuj kod]

Był to historyczny sposób prowadzenia ognia przez piechotę w XVI i XVII wieku, polegający na kolejnym oddawaniu strzałów przez szeregi oddziałów, które wcześniej szły w kierunku wroga i w pewnej odległości od niego się zatrzymywały[1]. Wprowadzony przez Hiszpanów w 1516 roku i ulepszony przez Maurycego Orańskiego. Aby uniknąć strzelania ponad głowami klęczących poprzednich szeregów, pierwszy szereg strzelców występował na dziesięć kroków od czoła i po oddaniu strzału wracał (przez załamanie albo między rzędami) na tył szyku, aby naładować broń, a strzelał szereg następny. Ustawienie strzelców w dziesięć szeregów i oddawanie strzałów kolejno dawało ogień ciągły, zanim bowiem wystrzelił ostatni szereg, pierwszy był już gotowy do oddania następnego strzału. Kontrmarsz wymagał dobrego wyszkolenia, spowodował rozpowszechnienie musztry formalnej i wprowadzenie hierarchii podoficerów do kierowania ogniem. Zbliżony do kontrmarszu sposób prowadzenia ognia przez kawalerię nosi nazwę karakolu.

Kontrmarsz (przegrupowanie)[edytuj | edytuj kod]

Pojęcie to oznaczało również marsz żołnierzy w kierunku przeciwnym do poprzedniego, stosowany przy przegrupowywaniu własnych pododdziałów w związku z nowym położeniem taktycznym lub strategicznym; termin obecnie nie używany[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]