Konwikt Teatynów w Warszawie
52°15′01″N 21°00′27″E/52,250178 21,007569 ul. Długa widziana od strony Freta na obrazie Bernardo Bellotto, po prawej stronie w głębi Konwikt Teatynów | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość |
|
| Kościół | |
| Właściciel | |
| Data zamknięcia |
1783 |
| Data zburzenia | |
Położenie na mapie Warszawy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |
| 52°15′01″N 21°00′27″E/52,250178 21,007569
| |
Konwikt Teatynów w Warszawie – konwikt księży teatynów, który znajdował się w Warszawie przy ul. Długiej do 1939 roku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Teatyni sprowadzeni zostali do Polski na początku XVIII wieku i w 1737 założyli w Warszawie nowoczesną szkołę szlachecką kształcącą zamożną młodzież. Szkoła była ekskluzywna i nie cieszyła się dobrą opinią w patriotycznych kręgach społeczeństwa (większość nauczycieli pochodziła z Włoch). Wychowankami tej szkoły byli m.in. Stanisław August Poniatowski, Kazimierz Pułaski czy Karol Maurycy Lelewel (ojciec Joachima Lelewela).
Budynek zbudowany był na planie czworoboku z wewnętrznym dziedzińcem i kaplicą w skrzydle od strony ul. Długiej.
W 1783 teatyni sprzedali swoje budynki i opuścili Polskę, a budynki straciły charakter sakralny. Budynki zniszczone w czasie II wojny światowej nie zostały odbudowane, choć w czasie budowy domów przy ul. Długiej przez spółdzielnię prawników natrafiono na fundament kaplicy i krypty grobowe zakonników.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Lech Dunin: Przewodnik po kościołach Starego i Nowego Miasta Warszawy. Warszawa: Rada Prymasowska Budowy Kościołów Warszawy, 1976, s. 52.
- Józef Łukaszewicz: Krótki opis historyczny kościołów parochialnych, kościółków, kaplic, klasztorów, szkółek parochialnych, szpitali i innych zakładów dobroczynnych w dawnej dyecezyi poznańskiej.. T. 3. Poznań: Decker Wilhelm, Żupański Jan Konstanty, 1863, s. 126.