Korwety typu Espora
 „Espora” | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Stocznia |
AFNE, Rio Santiago |
| Wejście do służby |
1985-2004 |
| Zbudowane okręty |
6 |
| Okręty w służbie |
6 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
1470 ts standardowa |
| Długość |
91,2 m |
| Szerokość |
11,1 m |
| Zanurzenie |
3,4 m |
| Napęd |
2 silniki wysokoprężne o mocy 20 400 KM, 2 śruby |
| Prędkość |
27 węzłów |
| Załoga |
93 |
| Uzbrojenie |
• 4 pociski pokr. MM38 Exocet |
| Wyposażenie lotnicze |
1 śmigłowiec |
Korwety typu Espora (MEKO 140 A16) – typ sześciu korwet, zbudowanych w latach 80. XX wieku w Argentynie dla Marynarki Wojennej Argentyny według niemieckiego projektu stoczni Blohm + Voss. Budowę ostatnich dwóch okrętów dokończono w latach 2000-2004.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Okręt typu MEKO 140 zostały opracowane jako prywatne przedsięwzięcie zachodnioniemieckiej stoczni Blohm + Voss w ramach modułowej rodziny uniwersalnych okrętów różnej wielkości MEKO[1]. Pierwotnie Argentyna zamówiła w tej stoczni w 1978 roku sześć niszczycieli rakietowych większego typu MEKO 360, lecz następnie w 1979 roku zmieniła zamówienie na cztery okręty MEKO 360 i sześć korwet typu MEKO 140, budowanych we własnej stoczni we współpracy z Niemcami[2][1]. Zamówienie na korwety złożono 1 sierpnia 1979 roku[a]. W wersji dla Argentyny projekt określony jest jako MEKO 140 A16[3]. Okręty te klasyfikowane są w Argentynie jako korwety (hiszp. corbeta)[1][4], aczkolwiek w części literatury określane są jako fregaty[3].
Dla okrętów wybrano siłownię dieslowską[3]. Podobnie jak w niszczycielach MEKO 360, systemy uzbrojenia wybrano włoskie, z wyjątkiem używanych już w Argentynie francuskich pocisków przeciwokrętowych Exocet, a radary i wyposażenie elektroniczne – holenderskie[2]. Stępki pod budowę wszystkich sześciu okrętów położono w stoczni AFNE w Rio Santiago w latach 1981–83, a wodowano je w latach 1982–86[3]. Z powodów finansowych, ukończenie serii znacznie się jednak przeciągnęło i pierwsze cztery okręty weszły do służby dopiero między 1985 a 1990 rokiem[3]. Ostatnim dwóm kadłubom groziło złomowanie, lecz 8 maja 1997 roku rząd Argentyny zdecydował je również ukończyć, po czym weszły do służby w 2000 i 2004 roku[3].
Korwety „Rosales” i „Spiro” na przełomie 1990/91 roku działały w składzie zespołu okrętów argentyńskich na wodach Zatoki Perskiej w ramach międzynarodowej koalicji antyirackiej[5].
Okręty[edytuj | edytuj kod]
| Nazwa | Numer | Położenie stępki | Wodowanie | Wejście do służby |
| Espora | 41 | 3 października 1980 | 23 stycznia 1982 | 5 lipca 1985 |
| Rosales | 42 | 1 lipca 1981 | 4 marca 1983 | 14 listopada 1986 |
| Spiro | 43 | 4 stycznia 1982 | 24 czerwca 1983 | 24 listopada 1987 |
| Parker | 44 | 2 sierpnia 1982 | 31 marca 1984 | 17 kwietnia 1990 |
| Robinson | 45 | 8 czerwca 1983 | 15 lutego 1985 | 28 sierpnia 2000 |
| Gomez Roca | 46 | 1 grudnia 1983 | 14 listopada 1986 | 20 maja 2004 |
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Konstrukcja i kadłub[edytuj | edytuj kod]
_transits_the_Atlantic_Ocean.jpg){kind=spacer}
.jpg)
Okręty mają gładkopokładowy kadłub, przy czym dolna kondygnacja nadbudówek na całym śródokręciu stanowi nadbudowę, ze ścianami stanowiącymi przedłużenie burt[6]. Na pokładzie dziobowym umieszczona jest wieża armaty uniwersalnej kalibru 76 mm, a dalej, na piętrze nadbudówki, wieża działek przeciwlotniczych kalibru 40 mm[6]. Śródokręcie zajmuje długa grupa nadbudówek, a na końcu nadbudówki znajduje się lądowisko dla śmigłowca[6]. Począwszy od czwartego okrętu „Parker”, w tylnej części nadbudówki mieści się rozsuwany teleskopowo hangar dla śmigłowca[5]. Na pokładzie rufowym znajdują się ustawione poprzecznie kontenerowe wyrzutnie pocisków przeciwokrętowych Exocet i rufowa wieża działka przeciwlotniczego[6]. Przednia ściana nadbudówki dziobowej jest nachylona, zwieńczona przeszklonym pomostem dowodzenia, a na jego dachu znajduje się podstawa radaru połączona z masztem[6]. Na śródokręciu znajdują się na nadbudówce dwa kanciaste kominy, obok siebie, z rozchylonymi na boki wylotami spalin[6]. Sylwetkę uzupełnia radar pomiędzy kominami[6].
Wyporność okrętów wynosi: standardowa 1470, a pełna 1790 ton angielskich[5]. Długość całkowita wynosi 91,2 m, szerokość 11,1 m, a zanurzenie sięga 3,4 m[5].
Załoga składa się z 93 ludzi, w tym 11 oficerów[5].
Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]
Uzbrojenie rakietowe stanowią cztery wyrzutnie pocisków przeciwokrętowych MM 38 Exocet, o zasięgu do 42 km i głowicy o masie 165 km[5]. Umieszczone są na pokładzie rufowym za nadbudówką, poprzecznie do osi okrętu[5]. Planowano zastąpienie ich nowszymi pociskami o większym zasięgu MM40 Exocet, jak w niszczycielach typu MEKO 360[5].
Główne uzbrojenie artyleryjskie stanowi automatyczne działo uniwersalne kalibru 76 mm OTO Melara Compact o długości lufy 62 kalibry (L/62) w wieży na dziobie. Strzela pociskami o masie 6 kg, donośność do celów morskich wynosi 16 km, do celów powietrznych 12 km, szybkostrzelność 85 strz/min[5]. Uzbrojenie to uzupełniają cztery podwójnie sprzężone automatyczne armaty przeciwlotnicze 40 mm Breda L/70 w dwóch dwudziałowych wieżach[5]. Strzelają pociskami o masie 0,96 kg, donośność do celów morskich wynosi 12,6 km, szybkostrzelność 300 strz/min[5]. Dodatkowo okręty mają dwa karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm[5].
Broń podwodną stanowi sześć wyrzutni torpedowych ILAS 3 kalibru 324 mm przeciw okrętom podwodnym (dwie potrójne, umieszczone na pokładzie nadbudówki na śródokręciu)[5]. Wystrzeliwane są z nich torpedy Whitehead A 244/S, o zasięgu do 7 km[5].
Okręty mogą przenosić jeden lekki śmigłowiec, przeznaczony do walki z okrętami podwodnymi. Stosowano śmigłowce SA-319B Alouette III[5]. Od czwartego okrętu „Parker” powiększono nieco lądowisko i mogą być używane nowsze lekkie śmigłowce AS 555 Fennec (Argentyna zakupiła cztery w 1996 roku)[7]. Śmigłowce SA-319B i AS 555 wyposażone są w radar i mogą przenosić po dwie torpedy przeciw okrętom podwodnym[7].
Napęd[edytuj | edytuj kod]
Napęd stanowią dwa silniki wysokoprężne SEMT-Pielstick 16 PC2-5 V400 o mocy 20 400 KM (15 000 kW)[5]. Prędkość maksymalna wynosi 27 węzłów[5]. Zasięg wynosi 4000 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 18 węzłów[5].
Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
_as_the_vessel_is_underway_-_DPLA_-_5b6bb7fec4b0af2f7acdfc2e2726b2ae.jpeg)
- Radar dozoru ogólnego Signaal DA05 (na platformie między kominami, pracujący w paśmie E/F, o zasięgu do 137 km dla celu o SPO 2 m²)[5]
- radar kierowania ogniem Signaal WM28 (w jajowatej osłonie na maszcie dziobowym, pracujący w paśmie I/J, o zasięgu do 46 km)[5]
- radar nawigacyjny Decca TM 1226 (pasmo I)[5]
- system kierowania ogniem Signaal WM22/41 i dalocelownik radarowo-optroniczny Signaal LIROD 8 kierowania ogniem działek 40 mm (na dachu nadbudówki za kominami oraz celowniki na skrzydłach mostka)[5]
- sonar Atlas Elektronik ASO 4 (średniej częstotliwości, w kadłubie)[5]
- system informacji bojowej Signaal SEWACO[5]
Ze środków walki elektronicznej, okręty mają systemy ostrzegania o opromieniowaniu Racal RQN-3B, systemy zakłócające Racal TQN-2X oraz podwójną wyrzutnię wabików i środków zakłócających CSEE Dagaie o zasięgu do 12 km[5]. Dwie ostatnie jednostki mogą mieć nowszy zestaw środków walki elektronicznej[5].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Zamówienie 1 sierpnia 1979 według Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 13 i Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 13. Starsze publikacje podawały 2 października 1980 (Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 13)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 9-10
- ↑ a b Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 11-13.
- ↑ a b c d e f g Jane’s Fighting Ships 2015–2016 ↓, s. 13
- ↑ Corbeta ARA "Espora" (P-41). Armada Argentina. [dostęp 2023-03-31]. (hiszp.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 13
- ↑ a b c d e f g Na podstawie rysunku i fotografii w Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 13
- ↑ a b Jane’s Fighting Ships 2002–2003 ↓, s. 13-14.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 2002–2003. Stephen Saunders (red.). Jane’s Information Group Ltd, 2002. ISBN 0-7106-2432-8. (ang.).
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).